همیشه این حقو از خودم میگرفتم که حالم بد باشه. چون میترسیدم از اینکه ناراحتیام ادامه‌دار شه. البته از اول اینجوری نبود. از 15 سالگی به بعد رو میگم. قبل از اون فکر کنم افسرده بودم و جدی بود بنظرم. همش ناراحت بودم و همش خودمو ناراحت‌تر میکردم و خودمو هل میدادم تو ناراحتی. ‌با خودم لج میکردم و فکر میکردم ته داستان برام ریدن و قراره کسی جز خودم واسم کاری کنه و عین فیلما بیاد دستمو بگیره اشکامو پاک کنه بغلم کنه و مواظبم باشه ولی این اتفاق نیفتاد. چون من فقط خودمو داشتم .چون همه فقط خودشو دارن‌. چون خودمون مهمترین آدم زندگیمونیم. نزدیکترین فرد به ما خودمونه. و این خودمون باارزشه، قویه، زیباست و از پس هرکاری برمیاد. فقط کافیه کمکش کنیم، دوسش داشته باشیم و بهش باور داشته باشیم.

اگه من‌رو تو زندگیت می‌خوای باید بهم اهمیت بدی، چون من مثل سگ‌های خیابونی دنبال کسی نمی‌دواَم.

‏من همیشه آماده‌ام، آماده قطع ارتباط.

‏زندگی پر از کسکشای دروغگوییه که از دروغ متنفرن.

کاش یکیو داشتم میرفتم تو بغلش گریه میکردم، بله گاهی گنگسترا هم گریه میکنن

ملت چقدر بداخلاق شدن، عزیزم کونی که به زندگیت ریده تو شلوار خودته، پاچه ی منو نگیر.

اگه که نظر منو میخوای؛ کدورتارو حفظ کن، حرومزاده ها عوض نمیشن.

Text dadi miss you shabe tavalodam.

به عده‌ام هستن؛ دروغ نمی‌گن، ولی دروغ می‌شنون. خیانت نمی‌کنن، ولی بهشون خیانت می‌شه. منتظر می‌مونن، ولی کسی منتظرشون نمی‌مونه. توجه می‌کنن، ولی بهشون توجه نمی‌شه. مشوّقِ دیگرانن، ولی تشویق نمی‌شن.
سلام به تو ای تنهاترین. قلب من پیش توئه

‏اگه بیشتر از یه روز حرف نزدیم یعنی هیچ داستانی بینمون نیست.