در رفتن چاره نبود،در ماندن امید.

دوری از از آغوشت گل های باغچه ام را پژمرده و روح آرامم را پلاسیده‌تر از قبل کرد، بغضم ترکید، اشک‌هایم خشکید و غم‌هایم همچون دریاچه‌ای سرشار از سیاهی شد.
تو می‌گفتی، می‌گفتی و می‌گفتی‌.
من با ذوقِ تمام تک‌تک کلماتت را می‌پرستیدم اما تو اینجا نبودی تا برایم لب‌ تر کنی و بگویی که چه به سرِ آینده‌مان خواهد آمد؟ با اینکه نه خبر خوشی به من رسید از تو و نه خبری غم‌انگیزی به من رسید از تو
من هر بار می‌پوسیدم، می‌پوسیدم و می‌پوسیدم؛
کسی نبود همانند تو مرا به کانونِ گرمِ آغوشش دعوت کند و در نهایت من نابود میشدم و فریاد می‌زدم:
تو نیستی کنارم، نیستی کنارم و نیستی کنارم."
حسرت کنارت بودنم تا آخرین قطره‌ی شیشه‌ی عمرم با من حمل می‌شود و من هر شب آرزو می‌کنم که روزی
مرا ببینی، مرا ببینی و مرا ببینی
که با دوری از آغوشِ تو چگونه گل‌های باغچه‌ام پژمرده شده‌اند، روح پوسیده‌ام پلاسیده شده است، بغضم ترکیده است، اشک‌هایم خشکیده‌اند و رنج‌هایم... و رنج‌هایم همچون دریاچه‌ای سرشار از سیاهی شده‌اند
کاش تو میبودی، میبودی و میبودی.
تو مرا غرق در کانونِ گرمِ آغوش خویش می‌کردی و من لبخند می‌زدم با هر کلامی که از لبانت به بیرون می‌آیند؛ آینده‌‌مان سرشت از لبخندهایمان می‌گیرد و حال که تو نیستی تا لبخندی بر لبانت ببینم تا لبخندی بر لبانم شکل بگیرد، دگر آینده‌ای وجود ندارد.. بدونِ لبخندهای تو.

غرق گشته در اقیانوس واژگان.

عزیزکم حال که نیستی و نمی‌دانی که تو هنوز در توفیقگاهِ اندیشه‌های من تنفس می‌کنی، کلماتِ بنده‌ی حقیر را بپذیرُ بخوانُ به ذهنِ خود بسپر.
سال‌ها، ماه‌ها و روزها سپری شده است ولیکن عاطفه و احساسِ بلند مدتِ من به تو تغییر نکرده است، الحق که دوست‌داشتنت بلند مدت است.. شاید به بلندای قدت؟ :)
پرتوهای نورِ آفتاب بر گونه‌های برگ بوسه می‌زند ولیکن تو اینجا نیستی تا بوسه بر گونه‌های من زنی، چه حقیقت تلخی‌ست.. پذیرفتنِ نبودنِ تو.

چشای تو همیشه بوده ضعفم

چشمات‌عین‌دراگ‌میره‌تو‌خونم‌میکنه‌منو‌crazy.

شب و روز می‌گذشت.. جنازه نسبتا تجزیه شده‌ی فرزندِ کوچکم در آغوشم رها شده بود و من بی‌تحمل‌تر از هر وقت دیگری آرزو می‌کردم که کاش آن شب تنِ من هزاران تیر می‌خورد تا که یک تیر خورَد به قلبِ فرزندم.

??