به نام خداوند جان و خرد
انتخابات روز جمعه ۱۵ تیرماه را با هیچ انتخاباتی قیاس نباید کرد. این انتخابات می تواند چیزی ورای رأی دادن به این یا آن نامزد یا به فلان رسم و شیوه سیاسی باشد؛ بلکه انتخاب میان بودن و نبودن ایران است.
اکنون رأی می دهیم که آیا ایران بماند و بکوشد بعضی دردهای مهلکی را که دچارش شده است درمان کند یا به راه وخیم تر شدن آن دردها و گرفتاریها و افتادن در ورطه های خطرناک جنگ و ویرانی برود.
البته به دکتر پزشکیان از این جهت باید رأی داد که او شایستگی های بسیار دارد و به آنچه می گوید عمل می کند.
در دوران وزارتش نیز به کارهای مهمی چون توسعه دوره های تخصصی و فوق تخصصی پزشکی و پیشرفت حوزه رادیوداروها و توسعه بیوتکنولوژی (زیست فناوری) اهتمام موثر داشته است و اگر به ریاست جمهوری انتخاب شود می کوشد با همکاری اهل صلاح و تدبیر و مشورت با صاحبنظران و کارشناسان تا جایی که می تواند مشکلات را رفع کند و دردهای کشور را کاهش دهد. اما وجه مهمتر قضیه این است که رأی دادن به او رأی دادن به بقای ایران است. او گرفتار سوداها و اوهام بیهوده ای که ایران را به سوی ورطه های خطر و تباهی می برد، نیست. رأی ندادن در این دور انتخابات را دیگر نمی توان مقاومت منفی خواند زیرا نتیجه زودهنگام آن می تواند افتادن کشور به راه ستیزه ها و کشمکشهای خطرناک و غفلت از گرفتاریها و مشکلات و دوام پریشانی و فساد باشد.
مردم ایران مسلما کم و بیش به این نکات توجه دارند و کاری نمی کنند که خدای ناکرده فردا در تاریخ بنویسند ایرانیان در سال ۱۴۰۳ چنان به دشمنی با خود و کشور خود برخاستند که گویی رسم و راه دوستی را از یاد برده و گم کرده اند. ولی چنین اتفاقی نخواهد افتاد زیرا ایرانیان در تنگناها به کشور خود پشت نمی کنند. ایران می ماند و باید بماند تا زخم هایی را که در جان و تن خویش دارد التیام بخشد.

رضا داوری اردکانی
۱۲تیر ۱۴۰۳

♦️انتخاب مشروط "گفتمان وفاق"!

رئیس جمهور آینده باید رئیس جمهور حداقل سه بخش از جامعه باشد بخش حامیان خود بخش حامیان رقیب و بخش خاموش جامعه!
حال باید دید کدام یک از دو چهره ی باقی مانده در عرصه رقابت توان چنین مدیریت همه‌شمول را دارد؟

مسئله زنان؛ مسئله نسل نوجوانان و جوانان؛ مسئله ديپلماسي جهانی، مسئله مقاومت و نظام سلطه، مسئله شکاف نوگرایان و سنت‌گرایان، مسئله عدم وجود تحزب واقعی و نهادهای مدنی، مسئله شکاف دولت و ملت؛ مسئله مهاجرت متخصصین؛ مسئله محیط زیست؛ مسئله دانشگاه و فرهنگ؛ مسئله اقتصاد و اشتغال؛ مسئله رانت و فساد ... و در یک کلام "مسئله‌ی ایران"؛ اینجانب را به عنوان یک جامعه‌شناس دغدغه‌مند و نظریه پرداز گفتمان وفاق (در راستای تبیین جامعه‌شناختی آرای برادر ارجمندم دکتر بیژن عبدالکریمی استاد فلسفه دانشگاه) بر آن می‌دارد که علی رغم فهم دغدغه‌های عموم مردم دلسرد از مشارکت فارغ از عناصر بدخواه داخلی و خارجی در روز ۱۵ تیر به کاندیدای اصلح رای دهم حقیقتا برای آینده ی پرمخاطره‌ی ایران.... و البته مشروط بر اینکه وی بتواند:

-شکاف حاکمیت و مردم را در حد توان ترمیم کند.
-مسئله زنان و جوانان را با همدلی و تعامل با همه‌ی ظرفیت‌ها و نه با قهر و تخاصم به سمت حل و فصل سوق دهد.
-شکاف نوگرایان، تحول‌‌خواهان، و سنت‌گرایان و نیروهای گفتمان انقلاب را در حد توان ترمیم کند.
-اجازه‌ی رخنه‌ی بدخواهان در میان اقوام متنوع ایرانی را ندهد و قاطعانه با ایشان مرزبندی داشته باشد.
-قدرت ملی را برای دفاع از منافع ملی ارتقا دهد و اعتماد و سرمایه اجتماعی را افزایش دهد.
-مطالبات اهل فرهنگ و دانشگاهیان را با رجوع به متخصصین جامه تحقق بخشد.
-از مواضع اصولی ایران در برابر نظام سلطه جهانی کوتاه نیاید و مدافع حفظ قدرت و شأن نیروهای نظامی کشورمان باشد.
- با عقلانیت و با حفظ عزت ديپلماسي کشور را سامان دهد و با حفظ استقلال با شرق و غرب و همسایگان تعامل سازنده داشته باشد.
-اقتصاد را به ریل تولید با تاکید بر مشارکت مردم باز گرداند و در بازارهای جهانی امکانات توسعه کشور و مسیر سرمايه‌گذاري را ارتقا دهد.
-توسعه را به مثابه ظرفیت حل مسائل کشور قلمداد کند‌
-با فساد مبارزه کند و به هیج وجه جناحی عمل نکند!
-خود را متعلق به این جناح و آن جناح نداند، رئیس جمهور همه ی مردم ایران باشد.

و در آخر باید امیدوار بود در انتخابات دور دوم ریاست جمهوری برخی از مرددین و معترضین وضع موجود که در دور اول رای ندادند در گام دوم با وجود پیام بلندی که پیشاپیش با سکوت خویش صادر کردند به صورت مشروط به صحنه باز گردند و حتی شاید موفق شوند موج نویی راه بیاندازند. ملاک من یک چیز است فردای روز انتخابات چه کسی می تواند بیشترین وفاق را برای همه ی آحاد کشور به ارمغان بیاورد و به اختلافات پایان دهد و السلام.

برای ایران سرافراز
محمدحسن علائی
جامعه شناس
۱۱ تیر ۱۴۰۳

"یاشاسین ایران"؛ ظرفیت های مدنی محملی برای تولید سرمایه اجتماعی ملی!

نخبگان، اهل رسانه، احزاب اصلاح طلب و اصول گرا؛ مشارکت کنندگان و مشارکت نکنندگان و ... همه و همه اگر منافع ملی را به منافع شخصی و جناحی ترجیح بدهند؛ بیشتر از نتیجه ی انتخابات بایستی به ظرفیت هایی بها بدهند که چنین میادین مدنی ای برای ارتقا سرمایه اجتماعی در سطح ملی می آفریند و با افزایش اعتماد اجتماعی توافق ملی میان اقشار و اقوام و طبقات گوناگون را ممکن می کند؛ همه می دانیم که هیچ راه میان‌بری برای نیل به دموکراسی نیست؛ مردم ایران با آن سابقه‌ی دیرینه‌ی فرهنگی می توانند و باید با مشارکت خویش در میادین مدنی، ایران سرافراز را تحقق بخشند. به عنوان یک جامعه‌شناس مستقل مفتخرم در غم ها و شادی های ملتم شریک هستم و اساسا رسالت جامعه شناس را نه نشستن پشت میز که حضور در میدان اجتماعی و در کنار مردم و تدبیر مرهمی برای دردهای ایشان می دانم.

امروز "یاشاسین اردبیل" از زبان یک دیپلمات مشهور کشورم با استقبال گسترده همشهریانم مواجه بود، بی تردید پیوند زدن علقه های فرهنگی، تاریخی و اجتماعی با امر ملی و بین‌المللی به نفع منافع ملی ایرانیان صد البته مطلوب هست به شرطی که فردا روز به منافع جناحی تقلیل نیابد و اینجاست که باید نخبگان مستقل پیش و پس از هر رقابتی با جان و دل و البته با قلم خویش از حریم منافع ملی مراقبت کنند.

به امید ایرانی آباد و آزاد و سرافراز؛ یاشاسین ایران

ورزشگاه تختی اردبیل
محمدحسن علایی
۶ تیر ۱۴۰۳

https://www.instagram.com/p/C8r-gbiuKG7/?igsh=MTZzY255MHZsajNidg==

🔶️🔸️حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت ...

(از سری جلسات حافظ‌خوانی)

♦️دکتر محمدحسن علایی

#حافظ

🎗با آکادمی وفاق به آدرس زیر در ارتباط باشید:

@sociologicalperspectives

🔶️*🔸️صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد...*

(از سری جلسات حافظ‌خوانی)

♦️دکتر محمدحسن علایی

#حافظ

🎗با آکادمی وفاق به آدرس زیر در ارتباط باشید:

@sociologicalperspectives

انحطاط در یک قاب!

یک بار از جناب دکتر بیژن عبدالکریمی شنیدم "انحطاط این نیست که توان بالیدن را سلب می کند بل آن است که هر آنچه را که بالیده هست را هم هدر می دهد".
صدا و سیما در نوع مواجهه ی خویش با مهمان متخصص خود دکتر محمد فاضلی که به عنوان یک جامعه‌شناس می توانم فارغ از هر حب و بغضی به توانمندی وی گواه دهم؛ مع الاسف امروز افتخار داشت به وضوح از وضعیت اسفناک انحطاط قاب بگیرد‌ طوری که شخص اخلاق مدار و رواداری چون فاضلی را به چنان عکس العملی وا دارد.
چه باید گفت جز ابراز تاسف عمیق ...

محمدحسن علایی
۳۰ خرداد ۱۴۰۳

📚 در جست‌وجوی بنیادی برای امر سیاسی با تأملی بر فرونسیس ارسطویی | پدیدآور: بیژن عبدالکریمی | چاپ اول | نشر نقد فرهنگ | 1403 | 

هر موجود انسانی که به آن سطح از خودآگاهی دست یافته است که دغدغۀ فهم و تبیین درست محیط اجتماعی‌اش را داشته، خواهان کنشگری سیاسی و اثرگذاری صحیح و حقیقی بر تقدیر فردی و اجتماعی خویش است، بی‌تردید همواره با این پرسش‌ها روبرو‌ست که واقعیت‌های زندگی، جامعه و حوزۀ سیاست‌ را چگونه می‌توان حتی‌المقدور همان‌گونه که هست درک کرد؟ چگونه می‌توان به شناخت خود از واقعیت‌های اجتماعی و سیاسی تکیه و اعتماد داشت؟ در قبال واقعیت‌های زیست‌جهان، زندگی و جامعۀ خویش‌ چه می‌توان کرد؟ و با چه سنجه‌هایی می‌توان به کنش اجتماعی یا عمل سیاسی صحیح و حقیقی دست یافت و به اصالت و حقانیت کنش سیاسی و اجتماعی خویش اطمینان داشت؟ به‌خصوص، در روزگاری که نیهیلیسم، یعنی مرگ بنیادها، مرگ غایات، بی‌بنیاد شدن ارزش‌ها و فروپاشی نظام‌های اخلاقی، مهم‌ترین مؤلفۀ متافیزیکی آن است و به دلیل بسط و سیطرۀ فردگرایی (اندیویدوآلیسمِ) افراطی و اتمیزه شدن انسان‌ها با پدیدۀ مرگ امر سیاسی‌، یعنی با سست شدن حس تعلق فرد به تقدیر جمعی روبروییم، اندیشیدن به این امر که در روزگار مرگ معنا و در زمانۀ فروپاشی همۀ نظام‌های تئولوژیک، اُنتولوژیک و ایدئولوژیک، کنش سیاسی و اجتماعی بر چه بنیادی می‌تواند استوار گردد، یکی از مهم‌ترین انگیزه‌های شکل‌گیری این نوشته بوده است. این اثر کوشیده است مسألۀ دیرینۀ نسبت نظر و عمل و مفهوم فرونسیس یونانی، به‌خصوص در تلقی ارسطویی، را نقطۀ آغازی برای جست‌وجوی بنیادی برای امر سیاسی در جهان نیچه‌ای و نیهیلیستی کنونی قرار دهد. شاید بتوان گفت فقدان فرونسیس یکی از مهم‌ترین مسائل در زمانۀ کنونی، چه در سطح جهانی و چه در سطح محلی و بومی ماست.

🛒برای خرید این کتاب روی این لینک کلیک کنید🛒🟠به اینستاگرام نقد فرهنگ بپیوندید🟠

*♦️*گذر از ایدئولوژی به تئوری؛ جستاری در ضرورت بلوغ سیاسی!

✍ دکتر محمدحسن علایی
(جامعه شناس)**

نگارنده به عنوان مولف کتاب "گفتمان وفاق" که به هیچ حزب و جناحی وابسته نیست امیدوار است انتخابات امسال میان عقلای همه‌ی جرایانات مبدل به محملی برای تجلی عناصری از گفتمان وفاق در سپهر سیاسی کشور و با حضور نیروهای اصیل سیاسی گردد و بلوغ سیاسی نیروهای وفادار به انقلاب و مدافع منافع ملی کشور را به رخ جهانیان و بدخواهان این ملت بکشد.

جریان تحول‌خواهی که از گذشته درس گرفته است به عنوان شاخه‌ی برآمده از شجره‌ی انقلاب در اصول بنیادین خویش تشکیک نمی کند و از در ناسازگاری با ارکان نظام وارد نمی شود و به مختصات جامعه ایران در شرایط توسعه نیافتگی تاریخی التفات پیدا کرده است در کنار نیروهای محافظ‌کار خودآگاهی یافته به عناصر اساسی توسعه‌نیافتگی جامعه و دولت شبه مدرن، می توانند مردم و حاکمیت را گامی سرنوشت ساز در ارتقای سازوکارهای حکمرانی به پیش رانند و شرایط تحقق گام دوم انقلاب را برای نقش‌آفرینی جوانان محیا سازند‌.

خواست تغییر بدون در نظر گرفتن امکانات و امتناعات و بدون وجه نظر به اقتضائات عرصه‌ی سیاست‌‌ ممکن نبوده است اکنون برای اهل نظر روشن است که برخی جریانات متقدم بدون درک صحیحی از مناسبات قدرت و شأن و منزلت اجتماعی؛ جایگاه مردمی و رسالت تاریخی خویش نمی توانستند متعهد به عناصر اساسی گفتمان وفاق باقی بمانند فلذا خودانتقادی تعاملی می‌تواند در سرنوشت مدینه بسیار مغتنم تلقی گردد، عقلانیت اصلاحی باید التفات یافته باشد که در دل یک کشور خاورمیانه ای و در بحبوحه‌ی انواع خشونت‌های ساختاری، تهدیدها و تندروی‌های داخلی و خارجی، بدون عنایت کافی به فرماسیون‌های اجتماعی نیل به برخی رفورم ها ممکن نبوده و محتاج گذر زمان است. زیرا که رسیدن هنر گام زمان است...

تضعیف قدرت مرکزی در شرایط خطیر امروز پیامدهای جبران ناپذیری می‌تواند در پی داشته باشد. گفتمان انقلاب با وجود همه انتقادها به مثابه درختی ریشه‌دار است و گفتمان‌های اصلاحی به منزله شاخه این درخت نمی توانست با تشکیک بر سر نسبتش با تنه اصلی به بقای موثر خویش تداوم بخشد.
از همین رو نسبت این جریان با آرمان‌های انقلاب و در کلیت آن با گفتمان انقلاب ایران، در طول زمان نیازمند بازاندیشی و خوداصلاحی بوده است. این جریان در ابراز اصول موضوعه‌ی خویش در مواجهه با نظام سلطه جهانی نیز بایستی از عقلانیت لازم برخوردار باشد.

آنچه پیوندهای اجتماعی را ترمیم می کند، در غالب گفتمانهای موجود جامعه غایب است یکی از مواردی که می‌تواند به ترمیم پیوند های اجتماعی مدد برساند وجود گفتمانی است که این مهم را سرلوحه مساعی خویش قرار دهد، گفتمانی که بتواند نیروهای مختلف را حول منافع ملی کشور جمع کند.
به نظر می رسد پس از تجارب ناکامی ها اهل سیاست، به سمت اندیشه و اندیشه ورزان رجعت کنند، و به جای ارجاع به تمایزات بی بنیادی که بین به اصطلاح جناح ها وجود دارد، بنیان متاملانه تری برای کنش گری خویش دست و پا کنند و به جای توافقاتی که عمدتاً بر سر منافع گروهی خویش برقرار می کنند، از یک نظریه ی اجتماعی که ضامن منافع ملی کشور هست حمایت و تبعیت کنند، امروز فقر تئوریک مدعیان سیاست ورزی و کنشگری بیش از پیش آشکار شده است و بنابراین می طلبد که نسبت به صورت بندی و تمهید گفتمان های نظری در سایه ی بصیرتهای اهل نظر همت بگمارند.
در راستای تقویت و تحکیم پایه های حکمرانی خوب، لازم است فارغ از هیاهوها و مسایل جناحی مقولات شناور در سپهر سیاسی کشور را سوژه تعقل و خردورزی قرار دهیم. کاستن از ادعاهای ایدئولوژیک و التفات به ضرورت توسعه و خودآگاهی به فقر تئوریک مخصوصا در میان نيروهاي گفتمان انقلاب می تواند ضمن تسهیل زمینه ی ورود اصحاب نظر به عرصه ی گفتمان سازی، هاضمه‌ی سیستم را برای کاهش هزینه‌های اصلاح تقویت نماید.

*♦️*بازگشت به زمین سیاست به واسطه‌ی خودانتقادی تعامل جو!

✍دکتر محمدحسن علایی
(جامعه شناس)**

اینجا ایران است و دموکراسی برای ما گران تمام می شود؛ اما توجه داشته باشیم، خواست عاجل آن نه تنها به ثمر نمی نشیند که ما را چندین و چند گام به عقب می راند. چندان که هم تجارب دو انقلاب مشروطه و ۵۷ و هم وقایع دهه ۸۰ مؤید آن هستند.
امروز نیز اگر چه ایرانیان سودای تحقق دموکراسی را در سر می پرورانند ولی از روش نیل به آن هنوز هم چندان نمی دانند و چندان هم از تاریخ عبرت نمی گیرند؛

و اما؛ می رسیم به موسم نابهنگام انتخابات ریاست جمهوری و بازار نه چندان پر رونق آن در این روزهای منتهی به ۸ تیر، روز انتخابات!
نفس برگزاری انتخابات ولو کم/بی‌اثر از منظر برخی ها؛ به زعم نگارنده و پاره‌ای اصحاب نظر در مسیر دموکراسی خواهی واجد ارزش هست و چنین نیست که با گذر از آن بتوان به نحوی کم هزینه به زمین سیاست بازگشت. لذا به عنوان یک جامعه‌شناس نمی توان و نباید در باب آن سکوت اتخاذ کرد و مخاطبان را در وادی تذبذب و تردید و حتی یأس و بی کنشی عافیت‌طلبانه رها کرد.

از منظر گفتمان وفاق نیز نزدیک کردن لبه های شکاف های اجتماعی واجد ارزش است حال باید پرسید آیا چگونه می شود از فرصت انتخابات جاری برای نیل به پاره ای از اهداف گفتمان وفاق و نیز فراهم آوردن بستر گفتگو و تعاملات اجتماعی سود جست؟

جریانات مختلف اگر از بازاندیشی در باب تجارب و شکست‌ها و پیروزی‌های خویش سرباز زنند مثل سابق در به همان پاشنه خواهد چرخید و توفیقی برای ملت حاصل نخواهد شد اما اگر تندروان هر یک از جریان‌ها وظیفه ملی، دینی و اخلاقی خود را در این بازاندیشی قلمداد کنند این بی‌تردید بر آینده‌ی پرمخاطره‌ی ایران راه باریکی خواهد گشود ولو احتیاج به آهستگی و پیوستگی داشته باشد اساسا برای طی طریق در مسیر تحول‌خواهی ثمربخش در کشورهایی مشابه ایران ما، آهستگی و پیوستگی یکی از شروط اساسی‌ست.

در پایان این جستار کوتاه، پیشنهاد می کنم جریانات مختلف درس‌هایی که از اشتباهات خود گرفته‌اند را صادقانه با مردم در میان بگذارند تا خود عامل به فضیلت‌هایی باشند که تحقق آن را در دیگری و جریان رقیب چشم دارند؛ باشد که حقیر به عنوان کوچکترین عضو سپهر فرهنگی کشور عزیزمان ایران بتواند گامی کوچک برای فراخواندن همه‌ی جریانات به خودانتقادی تعامل جو برداشته و در دعوت ایشان به زمین سیاست توفیقاتی ولو اندک حاصل نماید. به امید ایرانی سرافراز و سرشار از حیات و بالندگی برای همه ایرانیان...
https://www.instagram.com/p/C8G_l_-u-jL/?igsh=dTFydjVkYzZicGps