осмонларга узатдик қўлни,
юракларга қўнди бир сурур.
танлагандик энг мушкул йўлни,
охир бизни ўлдирди ғурур.

бизга қарши жанг қилди само,
бошимиздан ёғилди қорлар.
қишдан омон чиққандик, аммо
бизни қатл этди баҳорлар.

H.Hamidovdan ?

инсон қалбига энг қисқа йўл бу самимийлик.

– Мана шундай ёқимли таронадан кейин аъло кайфиятни сақлаб қолган ҳолда дастурларимизни давом эттирамиз…

Радиобошловчи шундай деб орага бир неча сониялик мусиқа қўшди ва бу орада боя тутатган сигаретасидан яна бир тортиб олди.

– Демак, бизда яқинларига салом йўллашни ният қилган яна бир тингловчимиз бор, – давом этди унга қўнғироқ борлигини ишора қилган операторга бош чайқаб. – Улар билан танишамиз. Ассалому алайкум!

– Ассалому алайкум, радиодаги амаки…

Саломига қўнғироқдек ёқимли, чамаси тўрт-беш ёшлардаги қиз боланинг овози шундай алик олди. Бошловчи шу заҳоти унга илжайиб турган операторга қаради-ю, қўлларини икки ёнга чўзиб: “Бу нимаси?” дегандек ишора қилди. Оператор иккала қўлини “тўппонча” қилди-да, бир кўзини қисиб гўё бошловчига бир неча марта ўқ узгандек қилиб: “Бопладимми?” дегандек таассурот уйғотди.

– Алло, амаки?

Қизчанинг овози бошловчини сергаклантирди.

– Алло, алло, қизалоқ, ён-атрофда каттароқ кишилар борми? Ака-опанг, ота-онанг?

– Йўқ, уйда ҳеч ким йўқ. Қўшнимиз менга қараб тургандилар уйларига чиқиб кетдилар. Мен уларнинг телефонларидан қўнғироқ қиляпман…

– Ҳа, майли, – энсаси қотган бўлди бошловчининг. – Кимга салом йўлламоқчисан?

– Ойимга.

– Яхши, ойинг қаердалар?

– Менга ука олиб келгани кетгандилар. Ҳалиям қайтмадилар.

Бошловчининг юзига табассум югурди.

– Ҳали ука тополмагандир-да.

– Йўқ! – қатъий оҳангда гапирди қизалоқ. – Укам кеча келди. Аммо ойим келмадилар…

Бошловчининг юзидаги табассум аста йўқолиб, қошлари ҳам чимирила бошлади. Қизалоқ эса сўзида давом этди:

– Укамни дадам олиб келдилар. Улар қайдан топганларини сўрай олмадим. Мени дадамнинг олдига киритишмаяпти. “Безовта қилма, ўзи аҳволи оғир!” дейишади. Ойимни сўрасам ҳам ҳеч ким жавоб бермайди, мени қучоқлаб олишади. Йиғлаб ҳам беришади.

Бошловчи креслога суяниб олди, у кўзларини бир нуқтага тикканча, қошлари чимирилган ҳолда қизчанинг гапларини диққат билан тингларди.

– Сиз доим ҳамманинг саломини бошқаларга етказасиз. Менинг ҳам ойимга саломимни етказинг! Укам келганини айтинг! Улар ҳали ҳам қидириб юрибдилар, шекилли.

Бошловчи жавоб бермади. У ҳамон ўша ҳолатда ўтирарди.

– Алло, амаки. Саломимни етказасизми?

– Қизалоқ, – овози кутилмаганда титраб кетди бошловчининг. – Мен сенинг гапларингни ойингга етказа олмайман. Кечир!

– Нега? – йиғламсираб сўради қизча. – Нега энди етказа олмайсиз?

– Чунки бизнинг радиотўлқинлар ойинг кетган жойларгача етиб бормайди. Аммо… – бошловчи йигит бўғзига тиқилган йиғи сабабми, гапиришга қийнала бошлади. – Аммо сен ўзинг етказишинг мумкин. Ўргатайми?

– Ўргатинг! Ўргатинг! – қувнаб кетди қизча.

Бошловчи худди сирдошига гапираётгандек тараддудланиб, паст овозда гапира кетди:

– Ҳар куни ухлашга ётганингда, хонада сендан бошқа ҳеч ким қолмаганида, яхшилаб ўрнашиб олгин-да: “Эй Худо, ҳозир ойим сен билан, илтимос, бу гапларимни ойижонимга етказ!” деб ҳамма гапларингни айт! Ишонавер, ойинг сени албатта эшитади.

– Ростданми? Жавоб ҳам қайтарадиларми?

– Йўқ, аммо астойдил гаплашсанг, тушингга киришлари мумкин.

Қизалоқнинг шодон ҳайқириғи эшитилди. Бошловчи товуш чиқармай йиғлай бошлади.

– Қойил, раҳмат сизга амаки, раҳмат. Бугуноқ ойимга шундай қилиб хабар жўнатаман. Раҳмат сизга…

– Қизалоқ… – бўғиқ овозда яна гап бошлади бошловчи. – Энди мен ҳам сендан бир нарса илтимос қилмоқчиман.

– Майли, илтимос қилинг! – қувноқ овозда жавоб берди қизча.

– Ойинг билан гаплашиб бўлгач… Ойинг билан гаплашиб бўлгач, радиодаги амакингнинг ўғлига ҳам икки оғиз гапни етказиб қўясанми? У ҳам ойинг кетган ёқда ҳозир.

– Ҳа, албатта етказаман. У ҳам ўзига ука олгани кетганмиди?

– Йўқ… У шунчаки музқаймоққа кетганди…

Бошловчини яна йиғи тута бошлади.

– Музқаймоққа? Ҳа майли, унга нима деб қўяй?

– Унга… – борган сари гапиришга қийнала бошлади бошловчи. – Унга “даданг билан ойинг сени жудаям яхши кўришади” де. Жуда соғинганимизни ҳам. Кейин… Тушимизга ҳам тез-тез кириб турсин. “Даданг ўша куни уйга музқаймоқ олиб келишни унутгани учун ҳалиям афсус чекяпти”, деб айт…

(муаллифини билолмадим)

САБРНИНГ ҚИСМЛАРИ

Баъзи орифлар сабрнинг мақоми учтадир, дейдилар:

Биринчи мақом шаҳватни тарк қилишдан иборат бўлиб, уни "тавба қилувчилар даражаси" дейилади.

Иккинчи мақом тақдир қилинган нарсага рози бўлишдан иборат бўлиб, уни "зоҳидлар даражаси" дейилади.

Учинчи мақом Роббинг раво кўрган нарсасига муҳаббат қилишдан иборат бўлиб, уни "сиддиқлар даражаси" дейилади.

Сабр ҳукм жиҳатидан ҳам бир неча қисмга бўлинади:

1. Фарз.
   Шариатда ҳаром ва ман қилинган нарсаларга сабр қилиш фарздир.

2. Нафл.
   Макруҳ - ёқимсиз нарсаларга сабр қилиш нафлдир

3. Ҳаром.
   Шариат ман этган сабрни қилиш ҳаромдир.

Мисол учун, бир кишининг қўлини бошқаси зулм қилиб кесса, унинг сабр қилиб туриши ҳаромдир. Балки ўзини ҳимоя қилиши фарздир.
Шунингдек, маҳрам аёлларига тажовуз қилганларга рашк қилмай, сабр этиб туриш ҳам ҳаром.

1. Макруҳ.
   Шариат макруҳ санаган томондан етган озорга сабр қилиб туриш макруҳдир.
   Хулоса қилиб айтадиган бўлсак, сабрнинг ўлчови шариатга мувофиқ бўлиши керак.

Сабрнинг даражалари:
- Авомнинг даражаси: Қалбни тоатларни қилишга ва гуноҳлардан қайтишга тутиб туриш.

- Хосларнинг даражаси: Нафсни риёзот ва мужаҳадотларда ушлаш, ҳолларнинг йўлида қийинчиликларга солиш ва пардани кўтаришга ҳаракат қилиш.

- Хосларнинг хосининг даражаси: Руҳни мушоҳада ва муояна ҳузурида тутиш.

"Руҳий тарбия" китобидан.

хавас қилинадиган хайотларда хам, ошкор қилинмайдиган синовлар бор.

Умар розияллоҳу анҳу Аллоҳдан қўрқиб йиғлаганларида, кўзёшларини қўллари билан артиб, уни юзлари ва бутун жасадларига суртардилар. Ва: "Менга Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламдан етиб келган: "Аллоҳдан қўрқиб йиғлаганда чиққан ёш теккан ўринларга, дўзах ўти тегмайди", дердилар

ДУОНИНГ ҲАМ ҚАНОТИ БОР

«Дуонинг арконлари, қанотлари, сабаблари ва вақтлари бор. Агар у арконларига мувофиқ келса, кучли бўлади. Қанотларига мувофиқ келса, осмонда парвоз қилади. Вақтларига мувофиқ келса, муваффақиятли бўлади. Агар у сабабларига мувофиқ келса, ютуқ келтиради. Унинг арконлари – қалб ҳозирлиги, юмшоқлик, киши ўзини хор тутиши, кўнгилни Аллоҳга боғлаб, барча сабаблардан узилишдир. Қанотлари эса ростгўйликдир. Вақтлари саҳар чоғларидир. Сабаблари – Пайғамбаримиз Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи ва салламга салавот йўллашдир».

Ибн Атоуллоҳ Сакандарий

Niyatingizni to‘g‘rilab oling

Oldinlari bir kishining ko‘zidan (xushu’, Allohning zikri tufayli) yosh chiqsa, yonidagilar ko‘rmasligi uchun bosh kiyimini quyiroq tushirib olar edi. Hozir esa kameralar oldida turib yig‘lashadi...

Oldinlari bir kishi umraga borib, qaytib kelar, lekin bundan hech kimning xabari bo‘lmas edi. Hozir esa Ka’baning atrofida tavof qilayotganini hammaga ko‘z-ko‘z qilishadi...

Oldinlari bir kishi tunlari namoz o‘qib, to‘shagiga qaytib yotib olar, ba’zida bu holni yonida yotgan ayoli ham bilmay qolar edi. Hozir esa tunning oxirgi uchdan bir qismida uyg‘oq ekanliklarini bildirish uchun ijtimoiy tarmoqlarda duolar qilishadi...

Oldinlari bir talaba dars asnosida professordan tahorat olishga ruxsat so‘rab, tashqariga chiqib ketar, aslida esa bu vaqtda zuho namozini o‘qib olar edi. Hozir Tvitter va Feysbukda Zuho namozini o‘qimoqchiligi haqida jar solishadi...

Diqqat qiling! Riyo ba’zida boshqalarga eslatma qilish bilan ham paydo bo‘ladi.

Oldinlari Ramazon oyi kirishi bilan kishi ibodatlarini ko‘paytirish uchun do‘stlaridan o‘zini chetga tortar, lekin buni o‘zgalarga sezdirmas edi. Hozir esa "Ramazonda ibodat bilan mashg‘ul bo‘lish uchun ijtimoiy tarmoqlarni tark etmoqchiman", deb e’lon berishadi. Indamasdan ketish mumkin emasmi?!

Avvallari kishi niyatini xolis qilar, biron ibodati oshkor bo‘lib qolsa, o‘z nafsini malomat qilar edi. Hozir esa bir kishi nima qilayotganini qolganlar bilib turadi...

Salaflar tunda nimanidir ko‘rganlari haqida gapirib qolishsa, ortidan "Men namoz o‘qimayotgandim. Shunchaki, bir hasharot chaqib olganidan uxlay olmadim", deb qo‘yishardi...

Ayyub Saxtiyoniy: "Banda mashhurlikni yaxshi ko‘rar ekan, hech ham rostgo‘y bo‘la olmaydi", degan.

Hammod ibn Zayd aytadi: "Ayyub (Saxtiyoniy) bir majlisda o‘tirganida ibratli gap eshitsa, (ko‘zyoshini bildirmaslik uchun) burnini qayta-qayta tortib, "Shamollash buncha ham qattiq bo‘lmasa", der edi.

Imom Ahmadga "Hadislarni Alloh uchun jamladingiz-da", deyishdi. Imom: "Alloh uchun", desak, U bundan behojat. Aksincha, shu ishni yaxshi ko‘rganimiz uchun qildik", deb javob berdi.