✍ سهراب سپهری

@adabi_sbu

#پادکست_کانون_ادبی
#اپیزود_یک
ویژه یلدا ?
@adabi_sbu

روزی از محله قدیمی دوران کودکی خویش میگذشتم . روی دیوار خانه ای با گچ صورتی نوشته بود " به یاد مهربانان " . میدانستم چه کس آن را نوشته و عجیب تر آن که بعد سال ها باد و باران آن را از صفحه دیوار خانه محو نکرده بود .
خانه در کوچه ای دنج در کنار یک درخت کاج قرار داشت . درختی که گویی سال های بسیار را آن جا ایستاده و آمد و شد کوچه را تماشا میکند . درخت مرا میشناخت و من هم او را .
کوچه بسیار غریب و آشنا مینمود . هنوز صدای پارسا که فریاد میزد من اول میکشم را میتوانستم بشنوم . تیم کشی ما برای بازی با آن توپ رنگ و رو رفته همواره محلی از غوغا بود . اما بعد از خوابیدن بحث ها ، تیم ها چنان با جان و دل و با شوق به بازی مشغول میشدند که گویی برای تیم ملی بازی میکنند . هنوز پس از سال ها طعم شرینیش زیر زبانم بود .
اما صاحبان آن خانه . پیرمرد و پیرزنی بودند که گویی از دار دنیا دختری داشتند و آن دختر هم ازدواج کرده و همسرش او را به آلمان برده بود ، اینگونه که مادرم برای مادر رضا تعریف میکرد و من شنیده بودم .
چه نازنین مردمانی ، هرگز چهره بدون لبخند آن دو را ندیدیم . با تمام شیطنت ها و دردسر های پسر بچه های آن کوچه که تمام همسایگان را عاصی کرده بود تنها افرادی که ما را دوست میداشتند آن ها بودند . پیرمرد گه گاهی با ما همبازی میشد . مهارتش تعریفی نداشت ولی همواره از بودنش استقبال میکردیم . به یاد دارم یک روز به اشتباه به جای دروازه به سمت شیشه خانه خود شوتید و شیشه با صدایی همچون طبل شکست و این اولین باری بود که همه به جای فرار کردن از خنده بر زمین افتادیم حتی خود پیرمرد . و پیرزنی که با ترس به سمت در آمده و از دیدن خنده های ما ، او نیز به خنده افتاده .
لقمه های نیمرویی که پیر زن برای ما روی یک سینی می‌آورد و ما با دستان خاکی و خسته از ساعت ها دویدن مداوم ، آن را برمیداشتیم و به دهان میکشیدیم...
مگر چیزی لذیذ تر از آن میتوانست وجود داشته باشد ؟
در پشت تمام خنده ها و محبت های پیرمرد و پیر زن غم دلتنگی در چشمانشان نمایان بود . دلتنگی برای دختر به فرنگ رفته‌یشان .
سال ها گذشت پیرزن در گذشت و پیرمرد سال پس آن ، و خانه ایی که صدای خنده هایش گوش نسترن ها را پر میکرد به سکوت گرایید ، ما ماندیم و گلدان خالی نسترن ها و بزرگ سالی .
آخرین روزی را که برای بازی در کوچه از خانه بیرون آمدم را به یاد ندارم . افسوس اگر میدانستم آن روز آخرین روز است رفقا را سخت در آغوش میگرفتم ، بر چهره هایشان بوسه میزدم و برایشان دعای خیر میکردم . دوستانی که خیلی هایشان را دیگر هرگز ندیدم .
حالا ۱۰ سال از آن روز ها میگذرد . در دنیای ما ، دنیای ما آدم بزرگ ها که روز ها با سرعت سرسام آوری هر یک به دنبال دیگری میگذرند . صحبت از دقایق یک شوخی به نظر میرسد . اما برای آن پیرمرد و پیر زن یک دقیقه ، نه ، تنها ثانیه ای تماشای دخترشان قدر دنیا بود . گویی ابدیت بود که در فنجان ثانیه ای ریخته باشند . برای من دقیقه ای جمع شدن دوباره یاران قدیمی . برای تو دیدن آن عزیزی که با جان و دل دوستش داری
یلدا یادآور همین فرصت است . فرصتی به اندازه یک دقیقه بیشتر . یک دقیقه بیشتر برای دوست داشتن ، یک دقیقه بیشتر برای بودن ، برای خندیدن برای اشک ریختن ، یک دقیقه بیشتر برای شجاعت آن که بگوییم دوستت دارم .
در این یلدا برای تنها دقیقه ای ، آن هنگام که با جمع عزیزانت دور هم جمع شده و فال حافظ را باز میکنید به چهرهایشان نگاه کن به لبخند هایشان به زیبایی هایشان . گویی زمان متوقف خواهد شد .
من که میگویم میتوان تا ابد در همان لحظه ماند...

به نمایندگی از بچه های کانون یلدا رو بهتون تبریک میگم و زیبا ترین ها رو براتون آرزو میکنم ❤️❤️

✍ نوید عبادی دبیر کانون ادبی
۳۰ آذر ماه ۱۴۰۳

@adabi_sbu

سلام?

?️بنا به صحبت‌های انجام شده با معاونت فرهنگی قرار بر این شد که این اردو به صورت رایگان برگزار شود.

با توجه به ثبت نام‌های صورت گرفته، ظرفیت باقی مانده بسیار محدود است! لذا در صورت تمایل به ثبت نام هر چه زودتر به آیدی زیر پیام دهید.
@adabi_sbu_admin