زمانی که ناراحت بودم، به او گفتم نمی‌خواهم او را ببینم. پس چراغ‌‌ها را خاموش کرد و در کنارم ماند

بخشی از وجود او در درون من زنده ماند و بخشی از وجود من، برای همیشه با او مرد

از تو فقط اندوه فراوان برای من به جا ماند، مانند پای قطع شده‌ی مردی در جنگ

زندگی‌اش به یک مستی ادامه‌دار تبدیل شده بود. دائما تلو می‌خورد و نمی‌دانست به کجا خواهد رفت!

‏پناه‌گاهی می‌‌خواهم امن و آرام، به اندازه‌ی شیب کم شانه‌ات

به هرچیزی نوک می‌زد که طعم واقعیت را بچشد. بعد‌ها فهمید تمام واقعیت همین است، زندگی را تکه تکه چشیدن

نوشته بود "درحالی که میلم به سمت پنهان کردن بعد مذهبی‌م حتی از خودمه، درحالی که شصت‌بار به سمت مراسم سوق داده شدم و نرفتم، درحالی که در بی‌معنا‌ترین مختصات خودم ایستادم، دستم خورد به این مداحی و گیرم انداخت"

بیش از هر زمان از این چرخه‌ی تکراری که شادی و امیدی را با خون‌دل به چنگ آورم و درونم اندوخته کنم و کمی بعد غمی ناگهانی و سیل‌آسا تمام اندوخته‌ام را با خود ببرد و مرا به ناامیدی بکشاند، خسته‌ام

مرا دوست بدار. حتی کم، حتی کوچک، که در این زندگی سرتاسر شب، آدمیزاد باید یک چراغ داشته باشد

اگر دلی را شکستید، نمی‌توانید جبران آن دل‌‌شکستگی را بکنید حتی اگر همه‌ی دنیا را به او بدهید.
امام صادق علیه‌السلام