او عاشق مادرش بود. او عاشق پدرش بود . عاشق خواهرش بود . عاشق دوستانش بود . چند آدم خاص را تحسین می کرد ، اما عواطفش همیشه شامل حال افراد معینی می شد و همه را در بر نمی گرفت . از نظر من همین کافی است . می‌خواستید چه کار کند ؟ « عاشق بشریت » باشد و هندوانه زیر بغل نوع بشر بگذارد ؟ این حرف هیچ معنایی ندارد . دوست داشـتـن بشـريت مثل دوست داشتن قطره های باران یا کهکشان راه شیری است . می گویید خودتان عـاشـق بشریت هستید ؟ مطمئنید که انگیزه ی این عشق خودستایی یا تأییدگرفتن از دیگران نیست ؟ شاید هم این حرف را می زنید تا از ایستادن در جبهه ی حق اطمینان یابید ؟ ثانياً ، فرض کنیم او واقعاً از بشریت بیزار بود ( البته ترجیح می دهم بگویم بشریت اصلا برایش جالب نبود ) . آیا حق نداشت ؟ واضح است که از نظر شما بشریت بسیار جالب است . از نظر شما ، بشریت یعنی تمام طرح های زیرکانه‌ی آبرسانی ، میسیونری و میکروالکترونیک . او را ببخشید که نظر دیگری داشت معلوم است که باید در این باره بیش تر بحث کنیم . اما اول اجازه بدهید خیلی کوتاه یکی از دانایان شما در قرن بیستم نقل قول کنم : فروید . آیا قبول دارید که فروید سنگ خودش را به سینه نمی زد ؟ می خواهید بدانید ده سال قبل از مرگش درباره‌ی نوع بشر به چه جمع بندی ای رسیده است ؟ « باید بگویم تـه دلـم قـانـع شـده ام که همنوعان عزیزم ـ به استثنای چند نفر ـ هیچ ارزشی ندارند . » این گفته‌ی مردی است که بیش تر آدم‌ها در بیش تر سال‌های این قرن اعتقاد داشته اند او بیش از هر کس دیگری از قلب آدمی آگاه بوده است . کمی شرم آور است ، نه ؟

طوطی فلوبر

توی مترو پادکست های علی بندری (بی پلاس) رو گوش کنین؛ هم زمان زودتر میگذره هم احساس هدر رفت زمانتون رو کاهش میده.

از اندوه باطل رها شو
مسیر جهان دوره گردیست
به چشمان نمناک مهتاب
زمین لکه ی لاجوردیست

دانشگاهم انقدر دوره که میخوام همین الان انصراف بدم.

روزها در راه.

دنیا هم پر از چیزهای مهمیه که هیچ کاریش نمیشه کرد هم پر از چیزهایی مهمیه که میشه کاریش کرد.