نظرتون رو دوست دارم راجع‌به این موضوع بدونم

“روانشناسی زرد میگه: هرگز بد خانوادتون رو به همسر/ پارتنرتون نگید.
ولی من میخوام بهتون بگم
با کسی ازدواج کنید که بتونید تروماهای زندگیتون که از والدینتون به‌جا مونده رو بهش بگید.
و اون آدم انقدر محترم و به بلوغ رسیده باشه که احترام تو و خانواده‌ات رو همچنان داشته باشه و هر دفعه که پر از رنج و غصه شدی بتونه بدون قضاوت کنارت باشه.”

ارتودنسی کردم و بسی خوشحالم ??
همیشه آرزوم بود رنگ کش انتخاب کنم و امروز بهش رسیدم ?
بنظرتون چه رنگی انتخاب کردم؟?

حالا که سفره دلم رو باز کردم بذار اینم بگم.

شرایط بنظرم وقتی بدتر میشه که کسی ازت توقع نداشته باشه زود ازدواج کنی، یعنی تو همون دختر درسخونه باشی، همونی که زیاد مطالعه می‌کنه، اونی که روشنفکره، عقاید فمینیستی داره و...

اون موقع است که کنایه‌ها خیلی عجیب و جالب میشن ?

مثلا یکی از اطرافیانم اولین باری که بعد ازدواج منو دید گفت « فلانی تو که می‌خواستی بری خارج چی شد پس؟ »
بعد اضافه کرد که « هیچی دیگه، مطمئن باش درستم نمی‌خونی دیگه »

یعنی فکر میکنن درس خوندن، موفق شدن، کار کردن، خارج رفتن، پولدار شدن با ازدواج کردن در تضاده و باهم نمیشه بهشون رسید.

من حتی اون اوایل انقدر بابت زود ازدواج کردنم مضطرب بودم که مثلا به یکی از دوستام که تازه باهاش آشنا شده بودم، از متاهل بودنم چیزی نگفتم؛

مبادا قضاوتم کنه، مبادا فکر کنه من از اون دخترای تن‌پرورم که ترک تحصیل می‌کنم، مبادا فکر کنه از دنیا عقبم و افکارم قدیمیه، و هزار نشخوار فکری دیگه...

این درحالی بود که بدون هیچ اجباری و کاملاً به تصمیم خودم با یار ازدواج کردم و عاشقش بودم، ولی چون ناآگاه بودم فکر می‌کردم خب مردم خوبی من رو می‌خوان پس شاید واقعا من اشتباه کردم.

نمی‌دونستم که مردم حتی با نیت خیر، ممکنه بهت آسیب بزنن و حرفشون درست نباشه.

بارها شده تو جمع‌های فامیلی، اجتماع، از سمت آشنا و غریبه این جمله رو بشنوم « ازدواج کردی! چه زوووود تو که خیلی کوچیکی، کاش ازدواج نمی‌کردی، حیف جوونیت و...»

اون اوایل حرفاشون واقعا روم اثر می‌ذاشت و همینجوری بی‌دلیل شروع می‌کردم دعوا کردن با یار، یا یک روز تمام گریه می‌کردم و به تصمیمم شک می‌کردم.

ولی بعد یه مدت با کمک مشاور، به این نتیجه رسیدم که این انتخاب من بوده و همون موقع‌اش به تمام عواقب و خوبی‌هاش فکر کردم، و مهم‌تر اینکه من واقعاً دوستش داشتم و در کنارش احساس خوشبختی و آرامش می‌کردم. پس تمام اون حرف‌ها شدن کیسه زباله‌ای که ساعت ۹ شب می‌بردم می‌ذاشتم دم در و اهمیتی بهشون نمی‌دادم.

لطفاً لطفاً لطفاً تا وقتی نظرتون رو کسی نخواسته سکوت کنید. شاید حتی مخالف اون کار باشید، ولی سکوت کنید و بس!

شما نمی‌دونید آدما در چه شرایطی، با چه دیدگاهی، در چه موقعیتی تصمیم گرفتن کاری رو انجام بدن. پس بهشون احترام بذارید.

دیدی فروغ میگه: « اگر به خانۀ من آمدی برای من
ای مهربان، چراغ بیاور و یک دریچه که از آن، به ازدحام کوچۀ خوشبخت بنگرم.»

حالا مهمون‌های منم برام گل و گیاه میارن???

آدم رویایی، خاکستر رویاهای گذشته‌اش را بیخودی پس می‌زند، به این امید که در میان آن جرقه‌ی کوچکی پیدا کرده و فوتش کند تا دوباره جان بگیرند.

تا این آتش برافروخته شده، قلب سرمازده‌ی او را گرم کند و همه‌ی آن‌هایی که برای او عزیز بوده‌اند، برگردند.

شب‌های روشن - فئودور داستایوفسکی ✨

امروز تو مرحله‌ی شاواسانای یوگا، که آخرین مرحله است و باید ذهن و بدن رو آروم کنیم، مربی گفت چشماتون رو ببندید و خودتون رو در هر جایی که دوست دارید تصور کنید.

منم با بستن چشمام، خودم دقیقاً همچین جایی بردم، یه تپه‌ی بلند و سبز، هوای دومان گرفته و خنک، و انقدر به جزئیات فکر کردم که سبزی و خنکی رو زیر پاهام حس کردم حتی ?✨

الان با دیدن این عکس اون حس خوب صبحم برام تداعی شد و دلم ییلاق خواست??

آرزومه یه کتابخونه قشنگ داشته باشم که از گوشه گوشه‌اش پتوس و کتاب بزنه بیرون??