شاید اگه ویل گراهام دوس دخترم بود زندگی بهتری داشتم.

برای لباسم از لکه بر خودرو استفاده کردم، الان بو ۲۰۷ میدم.

آهنگی که همون لحظه دارم گوش میدم:

وا عاشق بوی مواد ناخونم.

کفشاتو دراوردی و روی کاناپه کافه چهار زانو نشستی، جلوت یه آیس لاته و یک تیکه نصفه و نیمه کیک سه شیره و بحث با سیسیا انقدر داغه که یادت میره ادامه کیکو بخوری. انقدر بلند میخندین که میترسین بیان بیرونتون کنن. بوی پاییز میاد و زندگی دقیقا همون لحظه حس زندگی میده.

در بلا بودن بِه از بیم بلا!

✍صائب

دلم برای صبح های آروم و خوشبوی خونه تنگ شده بود ای وای.

از یک ساعتی به بعد که بیدار بمونی غم های ناگفتنی میان سراغت.

عجب روزی به به.

"مرد شنی، شخصیتی از یک فولکلور اروپایی است.‌ او که پادشاه سرزمین رویاهاست، شب هنگام روی چشم انسان ها و به ویژه کودکان، شن هایی طلایی و از جنس جادو میریزد و آنها را با رویاهای شیرین پیوند می دهد."