ایدیوکراسی (احمق سالاری)

ایدیوکراسی (idiocracy) نوعی حکومت است شبیه به دموکراسی، اما با یک تفاوت عمده: تنها افراد احمق و کودن حق اداره کشور را دارند.
در ایدیوکراسی، افراد کم‌هوش و کم‌اطلاع که دارای ذهن بسته می‌باشند به دلیل تعداد زیادشان یا نفوذ بیشتری که دارند، قدرت را به دست می‌گیرند و بر امور جامعه حکومت می‌کنند. این افراد معمولاً توانایی اداره امور جامعه را ندارند و تصمیم‌گیری‌های نادرست آنها منجر به مشکلات زیادی برای جامعه می‌شود.
این نوع حکومت معمولاً با بی‌سوادی، فقر، جرم و جنایت، ناکارآمدی و بی‌ثباتی همراه است.
@maawe

نژاد، دین، غرور قومی و ناسیونالیزم
و غیره هیچ کاری نمی کنند
به جز اینکه یاد می دهند
تا از مردمی که هیچ وقت ملاقات
نکرده اید،متنفر باشید.

داگ_استنهوب
@maawe

در وفایِ عشقِ تو مشهورِ خوبانم چو شمع
شب‌نشینِ کویِ سربازان و رِندانم چو شمع

روز و شب خوابم نمی‌آید به چشمِ غم‌پرست
بس که در بیماریِ هجرِ تو گریانم چو شمع

رشتهٔ صبرم به مِقراضِ غَمَت بُبْریده شد
همچنان در آتشِ مِهرِ تو سوزانم چو شمع

گر کُمیتِ اشکِ گُلگونم نبودیِ گرم‌رو
کِی شدی روشن به گیتی رازِ پنهانم چو شمع؟

در میانِ آب و آتش همچنان سرگرمِ توست
این دلِ زارِ نزارِ اشک‌بارانم چو شمع

در شبِ هجران، مرا پروانهٔ وصلی فرست
ور نه از دَردَت جهانی را بسوزانم چو شمع

بی جمالِ عالم‌آرایِ تو روزم چون شب است
با کمالِ عشقِ تو در عینِ نُقصانم چو شمع

کوهِ صبرم نرم شد چون موم در دستِ غمت
تا در آب و آتشِ عشقت گدازانم چو شمع

همچو صبحم یک نفس باقیست با دیدارِ تو
چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع

سرفَرازم کن شبی از وصلِ خود ای نازنین
تا مُنَوَّر گردد از دیدارت ایوانم چو شمع

آتشِ مِهر تو را حافظ عجب در سر گرفت
آتشِ دل، کِی به آبِ دیده بِنْشانم چو شمع
@maawe

وطن ویرانه از یار است یا اغیار یا هر دو؟
مصیبت از مسلمان‌هاست یا کفار یا هر دو؟

همه دادِ وطنخواهی زنند، اما نمی‌دانم
وطنخواهی به گفتار است یا کردار یا هر دو؟

ابوالقاسم لاهوتی
@maawe

مرگ گوشم را می‌کشد
می‌گوید زندگی کن
دارم می‌آیم ...

ویرژیل
@maawe

‍ کتاب هنوز مطمئن‌ترین وسیله برای کسبِ دانش است، اگر بیش از این در این‌باره غفلت کنیم، درمورد کشورِ خود با گسیختگیِ فرهنگی و درمورد جهان، با بی‌خبری و بریدگی روبرو خواهیم ماند.
معلوماتِ ناشی از کتاب، با تفکّر و زایندگیِ فکر همراه می‌شود، یعنی دو مرحله‌ای است: در یک مرحله، مطلب را از کتاب می‌گیریم و در مرحله‌ی بعد آن را به مفاهیمِ به یاد ماندنی تبدیل می‌کنیم تا در نهایت واردِ ذهن شود و آن را جذب نماییم. امّا در تصویرِ تلویزیونی این فرآیند به صورتِ یک مرحله‌ای انجام می‌شود. تمامِ آنچه که به روی صفحه‌ می‌آید به‌طور آنی وارد ذهن می‌شود و دیگر مجال و فرصتی نمی‌ماند که درباره‌ی آن فکر کنیم، به همان اعتباری که آسان و سریع وارد شده، آسان و سریع نیز خارج می‌شود، یعنی فکـر‌انگیز و تأمّل‌انگیز نیست. از مشکلاتِ تلویزیون این است که نوعی به اصطلاح هم‌خوانیِ فکری در مردم ایجاد می‌کند، یعنی همه را به‌طورِ یکسان به یک نوع فکر، وا می‌دارد و همین مشکل هم لطمه‌ی بزرگی در «استقلالِ فکر» وارد می‌آورد که آثار آن برای یک کشور زیان‌آور است، چرا که تمدّنِ یک کشور به فکرِ مردمش وابسته است و اگر قرار باشد دیگران برای او فکر کنند، فرستنده‌ها خط بدهند، مجالی برای اندیشیدن نباشد، تمدّنِ کشور در واقع لاغر و تهی می‌شود و چنین سرزمینی مجبور می‌گردد که نگاهش را به دیگران بدوزد و از علم و فکر با تعبیرِ دیگران برداشت نماید و اصلاً به خودش زحمتِ تفکّرِ مستقل را ندهد، که می‌دانید چقدر خسارت‌بار است.
با همه‌ی ابزارهای صوتی و تصویری _از تلویزیون تا اینترنت_ هنوز کتاب مهمّ‌ترین و نجیب‌ترین وسیله‌ی ارتباط با دنیای معرفت است، و شیوعِ «رسانه» نتوانسته است از اعتبار و بُردِ آن بکاهد. «شناخت» سرآغازِ حرکت است؛ ضرورت است، نه زینت. قبول کنیم که جوان ایرانی مأمنِ فکریِ درستی ندارد، می‌داند که چه نمی‌خواهد، ولی نمی‌داند که چه می‌خواهد. نخست آنکه بسیار کم کتاب می‌خواند، با این تعداد جوانِ مدرسه رفته که سر به میلیون‌ها می‌زنند تیراژ کتاب، تأسّف‌بار است. دوّم آنکه نمی‌داند چه بخواند و چگونه کتاب به دست آورد. کتاب گِران است و کتابخانه‌ی عمومی کم. آنها هم که کنجکاویِ بیشتری داشته باشند، و بخواهند که علاوه بر جزوه‌های درسی چیز دیگری نیز یاد بگیرند «مُدِ روز» طوری است که در مباحث روزمرّه غرق می‌شوند، از نوع «پست مدرن» و نقدهای پُر نیش و نوش، و ترجمه‌های مغشوش و شعـر واره‌ها، که همه‌ی اینها به منزله‌ی پستانکی هستند که در دهانِ بچّه بگذارند که گریه نکند. چند سال بعد پی خواهند بُرد که چه عمری از آنها تلف شده است.

دکتر محمّد‌علی اسلامی‌ نُدوشن
@maawe

روز را با سخنی زیبا و سرشار از عشق و عاطفه از شاعر عشق ، احساس، عواطف و .... آغاز می کنیم. ??☘️سهراب سپهری، (۱۳۰۷-۱۳۵۹)?️?
کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ،??
کار ما شاید این است ،
که در افسون گل سرخ شناور باشیم. ???
It is not our job to recognize the secret of roses,?our job may be to be drowned in the fascination of roses.??Sohrab Sepehri , poet and artist of love, emotion .....

وباتبریک سقوط دیکتاتوردرسوریه!

یک جوهر روشن است جان من و تو
آگه نشود کس ز نهان من و تو
ای دوست میان من و تو فرقی نیست
حیفیم من و تو در میان من و تو

همام تبریزی
@maawe

گرچه می‌گفتند و می‌گفتم
شب بلند و
زندگی در واپسينِ عمر کوتاه است!
اما در ضميرِ من ، يقين فرياد می‌زد:
همتی کُن در صبوری،
صبح در راه است..

صبح در راه است، باور داشتم اين را
صبح بر اسب سپيدش تند می‌تازد
وين شبِ شب، رنگ می‌بازد..

صبح می‌آيد و من،
در آينه موی سپيدم را
شانه خواهم کرد..
قصه‌ی بيدادِ شب را با سپيدِ صبحدم
افسانه خواهم کرد...

نصرت رحمانی
@maawe

@maawe