فواره

در شیون عمودی فواره
قصه‌ایست
اما دریغ و درد که در اوج آن کلام
- چون قصه‌های کودکی، اندر مجله‌ها-
در نقطه‌ای به کام،
نوشته‌است:
ناتمام.

#محمدرضا_شفیعی_کدکنی
نامه‌ای به آسمان، شش دفتر شعر، تهران: سخن، ۱۴۰۲، ص۲۱۹.

در سحرگاه سر از بالشِ خوابت بردار
کاروان‌های فروماندۀ خواب از چشمت بیرون کن
باز کن پنجره را

تو اگر باز کنی پنجره را
من نشان خواهم داد،
به تو زیبایی را

بگذر از زیور و آراستگی
من تو را با خود تا خانهٔ خود خواهم برد
که در آن شوکتِ پیراستگی
چه صفایی دارد
آری از سادگی‌اش،
چون تراویدن مهتاب به شب
مهر از آن می‌بارد

باز کن پنجره را من تو را خواهم برد
به سرِ رودِ خروشانِ حیات
آب این رود به سرچشمه نمی‌گردد باز؛
بهتر آن است که غفلت نکنیم از آغاز
باز کن پنجره را!
صبح دمید

با هیچ زن جز تو دل دریا شدن نیست
یاراییِ درگیر توفان­‌ها شدن نیست

در خورد تو، ای هم تو موج و هم تو ساحل!
جز ناخدای کشتی مولا شدن نیست

تو نور چشم مصطفی و کس به جز تو
در شان شمع محفل طاها شدن نیست

تو مادر سبطینی و غیر از تو کس را
اهلیّت صدّیقه­ی کُبرا شدن نیست

نخلی که تو در سایه­‌اش آسودی او را
در سایهٔ تو،  حسرت طوبا شدن نیست

ای عالم امکان خبر، تو مبتدایش
آن جمله­‌ای که درخور معنا شدن نیست

سنگ صبور مردی از آن­گونه بودن
با هیچ زن ظرفیّت زهرا شدن نیست

#حسین_منزوی

‏غَسّلها وکفّنها ثم جَلسَ وحیداً یَبکیها
بَعدَها هَمسَ في لحدها:
"زهراء، أنا عَلي"
----------------
غسلش داد و کفنش کرد
آن‌گاه نشست و تنها برایش گریست.
بعد آرام درون قبر گفت:
«زهرا، منم علی..»

■ السَّلامُ عَلَيْكِ أَيَّتُها الصِّدِّيقَةُ الطاهِرَة.

@sherarabimoaser

إنَّ فمي يشرد إلى آخر الكلام
كي ينبت اسمك
في جنة الكلام
كزهرة وحيدة..
------------------
دهانم به‌سویِ انتهای سخن می‌گریزد
تا نامِ تو
در باغِ سخن برویَد
هم‌چو گُلی تنها..

#بسام_حجار
ترجمه: #محمد_حمادی
@sherarabimoaser

ما با دست خالی
فقط با یک بلیٰ در آغاز انسان
از خودمان جنگلی انبوه ساخته بودیم

ایمان ما را به سخره نگیرید
یاران دور!
یاران نزدیک!

دست خودمان نبود
کوه کوه آسمان در ما فرو رفته بود

#حجت_بوداقی

باران
این پاره‌خط‌های موازیِ خیس
به‌زودی
اندوهِ چسبیده به پنجره را خواهد شست
چون خاطرۀ شیرین تابستان
از سایۀ دیوار
مرا
غنیمت بشمار

#جواد_گنجعلی

آزرده بود
زندگی او را آزرده بود؟
یا پنجرۀ زمختِ زلالِ شب؟
پرنده سنگری نداشت
پناهی نداشت
و ایستادن‌های زیاد
هیچ چیز نساخته بود
او از خواب به زندگی برگشته بود
و با بار سنگین تاریخ
بر تلی از خیال
خطی مرتعش می‌کشید
درست جایی ایستاده بود که احساس و نیستی گره خورده بود
جایی که لکنت بلیغ‌ترین کلام‌هاست
همه از او دور بودند
تنهایی او از زیر پوست هم آغاز نمی‌شد
تنهایی او با خون در رگهایش جاری بود
او پر بر تن نگرفته بود
که از پنجره‌ای به پنجره‌ای هجرت کند
پرنده بود،
      تا اگر نخواهد برگردد،
                        نتواند.

#حجت_بوداقی

ای ابراهیم
من نیز
از کوهستان موریه برمی‌گردم
بی‌اسماعیل
با سوخته‌های قلب
با بافته‌های دل

ای شهسوار ایمان
با من بگو
چگونه از موریه برگشتی
با اسماعیل
با دشنه آخته
بی‌خون ریخته
چگونه برگشتی
با شوری که تکانه‌هایش عرش بود

در ژرفنای آینه‌ام
تصویری است
که دیگر من است
پرنده‌ای است که
از کوهستان موریه بازمی‌گردد
بی‌‌خنجر و خاطره
پرنده‌‌ای است
که می‌داند اندوه بزرگ با چینه‌دان او چه کرده است.

پرنده‌ای است که
ناگهان از خانه‌اش رفته است
و مدام به کوچه‌ای فکر می‌کند
که از کناره‌اش
مرگ مثل آبهای آزاد
همین‌طور تا ابد دیده می‌شود

#حجت_بوداقی