? تفاوت دیدگاه رمانتیک و کلاسیک در ارتباط با والدین

منظورم از رمانتیک همان دیدگاه عوامانه‌ای است که بخش بزرگی از اعضای جامعه آن را دنبال می‌کنند چرا که گمان می‌کنند صحیح است. اما در سوی مقابل، کلاسیک یعنی دیدگاهی که صحیح است اما از آنجایی که عوام از آن تبعیت نمی‌کنند اشتباه پنداشته می‌شود. در ادامه به برخی از دیدگاه‌های رمانتیک و کلاسیک در زمینه ارتباط با والدین اشاره می‌کنیم:

? والدین بهترین الگوی زندگی ما هستند
دیدگاه رمانتیک معتقد است که ما بایستی به والدین خود نگاه کنیم و از آن‌ها الگوبرداری کنیم چرا که آن‌ها بهترین الگوهای زندگی ما هستند. از آنجایی که ما را به دنیا آورده‌اند و بزرگ‌مان کرده‌اند، ضروریست تا حق مطلب را ادا کنیم و شبیه آن‌ها شویم.
اما دیدگاه کلاسیک می‌گوید باید این نکته را بپذیریم که آن‌ها نیز انسانی معمولی هستند و نقطه‌ضعف‌های مخصوص به خود را دارند. واقعیت آنست که ما به الگویی نیاز داریم که با مسیر هدف‌مان همخوانی داشته باشد. بنابراین الگو منحصر در والدین نیست.

? والدین صلاح ما را بهتر از هر کسی می‌دانند
دیدگاه رمانتیک معتقد است برای تصمیم‌گیری در موقعیت‌های مختلف زندگی، از بازگشت به سوی والدین خود ناگزیریم. والدین از هر کسی بیشتر ما را می‌شناسند و به مراتب دلسوزترند به همین خاطر تصمیم‌های آن‌ها بی‌برو و برگشت صحیح است.
در سوی دیگر ماجرا دیدگاه کلاسیک معتقد است که دلسوزی برای اتخاذ یک تصمیم درست کافی نیست و ما احتیاج به آگاهی داریم. باری والدین دلسوزند و شناخت فراوانی نسبت به ما دارند اما این ثابت نمی‌کند که دلسوزی آن‌ها قرار است به تصمیم درستی منجر شود. تاکنون چندین بار به تصمیم‌های والدین تن داده‌ایم و در پایان متضرر شده‌ایم؟

? باید عاشق والدین خود باشیم حتی اگر شکنجه‌مان کرده باشند
طرفداران دیدگاه رمانتیک پیوسته از عنصری به نام عشق یاد می‌کنند؛ عشق یعنی با وجود تمامی ظلم‌هایی که از جانب والدین دیده‌ایم به آن‌ها عشق بورزیم و فاصله نگیریم. آن‌ها معتقدند فاصله گرفتن از والدین حتی اگر عادلانه به نظر برسد، عاقبتی جز جوان‌مرگی و عاق شدن ندارد.
اما طرفداران دیدگاه کلاسیک معتقدند عشق گر چه عنصری ضروری در ارتباط با والدین است ولی زورکی نیست. نمی‌توانیم خودمان را مجبور به انجام کاری کنیم که تمایلی به انجام آن نداریم. حاصل این عشق‌های اجباری سرکوب شدن احساسات‌مان است و جوان‌مرگی هم حاصل سرکوب همین احساسات است.

? باور نادرست چهارم را شما بنویسید؛ حتمن آن را در یادداشتی منتشر می‌کنم.

این یادداشت ادامه دارد....

#یادداشت_روزانه

? @hadighorbaani

*? چرا باید به نیمه خالی لیوان نگاه کنیم؟*

دیدگاه جالب ارسطو در مورد زندگی همیشه من را به وجد می‌آورد. او قائل است رخدادهای زندگی از پنج حالت خارج نیستند:

*? حالت اول؛ سود محض هستند و هیچ ضرری برایمان ندارند
? حالت دوم؛ ضرر محض هستند و هیچ سودی برایمان ندارند
? حالت سوم؛ سود و ضرر آن‌ها مساوی است
? حالت چهارم؛ سود آن‌ها بیشتر از ضرر آن‌هاست
? حالت پنجم؛ ضرر آن‌ها بیشتر از سود آن‌هاست*

حالت اول و دوم محال هستند چون واقعیت ندارند و مثالی برای آن‌ها وجود ندارند اما سه مورد بعدی وجود دارند و بسیاری از رخدادهای روزمره دلیل بر اثبات آن‌هاست. اما نیامده‌ایم در مورد دیدگاه ارسطو و درستی آن بحث کنیم بلکه می‌خواهیم از سه مورد آخر به این نتیجه برسیم که شاید گاهی بهتر باشد به نیمه خالی لیوان نگاه کنیم. منظور من از نیمه خالی لیوان ناامیدی نیست بلکه وجود احتمال مخالف است.

بگذارید برایتان مثالی بزنم. شما برای رفع مشکل جسمی یا روحی‌تان به پزشک مراجعه می‌کنید. او پس از انجام معاینه‌ها و بررسی‌های تکمیلی، قرصی را برایتان تجویز می‌کند. مصرف این قرص بیماری شما را برطرف می‌کند اما سود محض ندارد چرا که خوب می‌دانیم همه داروها عوارض دارند. از طرفی دیگر نمی‌توانیم بگوییم ضرر محض است چرا که با خوردن آن مشکل‌مان را برطرف می‌کنیم.

حال دیدگاه "نیمه خالی لیوان" فقط به امور پزشکی اختصاص ندارد بلکه در تمامی زمینه‌های زندگی‌مان اعم از خانواده، تحصیل، برنامه‌ریزی و .... جاری است. اینکه قبول کنیم علاوه بر سود، ضرری هم متوجه‌مان است، چیزی از ارزش‌هامان کم نمی‌کند بلکه به رشد ما می‌افزاید. ما به اختیار خودمان تصمیم گرفته‌ایم تا برای دست‌یابی به فلان سود، فلان ضرر را نیز متحمل شویم. در ادامه به برخی دیگر از مثال‌های شایع این دیدگاه اشاره می‌کنم:

? ایجاد یک دریاچه در میان شهر به آرامش و رفاه شهروندان کمک می‌کند اما اکوسیستم را نیز بهم می‌ریزد.
? روش برنامه‌ریزی‌تان حرف ندارد ولی حتمن برایتان پیش آمده که نتوانید از آن برای حل هر مشکلی کمک بگیرید.
? تکنولوژی به رشد و توسعه کمک فراوانی کرده اما به همان میزان انزوا را هم ترویج داده.
? خودرو طی کردن مسافت‌های طولانی را آسان می‌کند اما آلودگی را هم افزایش می‌دهد.
? مایکروویو تنها در یک دقیقه غذا را گرم می‌کند اما از طرفی ابتلا به سرطان را هم افزایش می‌دهد.

نمونه این مثال‌ها بی‌نهایت است. می‌توانید با نگاهی اجمالی به چندین مورد از آن‌ها دست پیدا کنید اما هدف ما همان طور که گفتیم، پذیرش جنبه ضرر و آسیب است، اینکه هر نیمه پُر، نیمه خالی هم دارد.

#یادداشت_روزانه

? @hadighorbaani

نظرتون رو در مورد پادکست حتمن بهم بگین.??

? چگونه سکوت‌آفرینی کنیم؟

نوزده سال پیش، قبل از آنکه به کرج مهاجرت کنیم، در یکی از شهرستان‌های غرب کشور زندگی می‌کردیم. زندگی در آنجا دلنشینی مخصوص به خود را داشت ولی آنچه همیشه برای من ارزشمند به حساب می‌آمد، سکوتی بود که پس از ساعت هشت شب بر تمام خیابان‌ها چیره می‌شد. تو گویی شهر لحافی از جنس سکوت و تاریکی بر روی خودش می‌کشید و ساکنان خود را به آرامشی بی‌نظیر دعوت می‌کرد. اما جایی که اکنون زندگی می‌کنیم فاجعه است؛ بیایید راجع به سکوت و خلوت شهر بیشتر با یکدیگر صحبت کنیم:

⁉️ چرا عبور و مرور ماشین‌ها به پایان نمی‌رسد؟
برخی شب‌ها از شدت سرو صدا تا نیمه‌های شب بیدارم. عبور و مرور ماشین‌های گذری که صدای موسیقی‌شان را تا عرش بلند کرده‌اند لحظه‌ای متوقف نمی‌شود. اوضاع زمانی بدتر می‌شود که پای یک عروسی هم در میان باشد. منکر شادی مردم نیستم ولی نمی‌دانم چرا هر قدر پیشتر می‌رویم اهمیت سکوت در زندگی کمتر می‌شود. در چنین شرایطی افرادی که مثل من هستند لحظه‌ای احساس قرار ندارند و این فاجعه‌بار است.

شوربختانه بسیاری از هم‌نسل‌های من اهمیت سکوت را درک نمی‌کنند. از ابتدا به آن‌ها تلقین کرده‌اند که سکوت شوم است یا رفت‌و آمد جن‌ها را تسهیل می‌کند پس بهتر است آن را بشکنیم. دریغ از آنکه سرو صدای اطراف‌مان موجب شد از صدای درون‌مان غافل شویم و این دلیل اصلی بسیاری از بیماری‌های روحی روانی است که در حال حاضر تجربه می‌کنیم.

بعید هم می‌دانم آدم‌های بی‌خیال دنیا دلشان به حال ما بسوزد. بایستی خودمان راهی برای کنار آمدن با چنین شرایطی بیابیم. باری من معتقدم باید خود سکوت‌آفرینی کنیم تا صداهای اصیلی که روح سرگشته‌مان سر می‌دهد را فراموش نکنیم. حال به نظر شما چگونه می‌توان سکوت‌آفرینی کرد؟

#یادداشت_روزانه

*?***@hadighorbaani