شکاف منافع با همپیمانان و افول چندبعدی آمریکا
میخ دیگری بر تابوت: نقض حقوق اساسی زنان در آمریکا- محمدرضا طایفه

سال‌های گذشته را شاید بیش از هرچیز بتوان دوران ارتجاع اجتماعی نامید. نقض گسترده حقوق اساسی بشر در سرتاسر جهان از ردگیری افراد در دنیای آنلاین و شبکه‌های اجتماعی گرفته -که در کشور به ظاهر آزادی مثل امارات متحده نیز مثل بحرین و عربستان احکام سنگینی چون زندان‌های طولانی مدت دارد- تا تحدید شدید فعالیت آزادانه خبرنگاران -که در بسیاری کشورهای ظاهراً متمدن مثل ترکیه یا تشکیلات اسراییل هرساله قربانیان فراوانی دارد- هر ساله رو به افزایش بوده‌است.

در چند روز گذشته و مطابق احکام جدید، دادگاه شدیدا مذهبی شده عالی ایالات متحد-با دخالت مستقیم ۳ قاضی متعصب منصوب ترامپ- حق زنان بر بدن خود را جزو حقوق اساسی زنان آمریکایی ندانسته، هرچند همزمان حق داشتن اسلحه را برای همه شهروندان بدون هیچ محدودیتی جزو حقوق اساسی آمریکاییان محسوب کرده‌است. آن هم درست پس از کشتار ۳۰ کودک ۱۰ ساله با اسلحه در تگزاس و اعتقاد حدود ۹۰٪ آمریکاییان به محدودیت سلاح در این کشور.

به این ترتیب باید تا سالیان آزگار منتظر تعصب مذهبی مسیحی در قوانین فدرال آمریکا باشیم، و این کشور را هر روز به مجموعه کشورهای نولیبررال/سنتی و مذهبی در جهان نزدیکتر ببینیم، اگر چه در نسخه مسیحی و نه مسلمان یا یهودی آن. این اتحاد شدیدا «ابراهیمی» در حالی به شدت قدرت گرفته است که در سطح جهان وضعیت ژئوپلتیکی و اقتصادی به شدت دست خوش تغییرات زیربنایی -به تعبیر پوتین تکتونیکی- است و آمریکا با سرعت بسیاری در حال از دست دادن جایگاه خود به عنوان تنها ابرقدرت، و به طبع آن غرب دچار فشارهای سنگین اقتصادی و سیاسیست. حرکت آمریکا به سمت بنیادگرایی مذهبی -که با فشار قشر نسبتا کم تعداد اما پرسر و صدا و صاحب قدرتی چون مسیحیان انجیلی/صهیونیست صورت می‌گیرد- اکنون که به سطح تصمیمات تاریخی ضدلیبرال در سطح جامعه رسیده‌است در لحظاتی بسیار حساس به ایجاد شکافی جدید در اردوی غرب میان آمریکای بنیادگرا و اروپای لیبرال خواهد انجامید.

ایالات متحده در وضعیت فعلی در بعد نظامی و اقتصادی در حال قربانی کردن اروپا و دیگر شرکای خود برای ضربه زدن و ساقط کردن نظام حاکم روسیه است و به دنبال آن حتما به سراغ چین -رقیب جدی‌تر خود- خواهد رفت. در چنین شرایطی ایجاد شکاف و دوقطبی جدیدی در بعد اجتماعی، هم بر تناقضات شدید درونی در میان ایالات و شهروندان آمریکایی می‌افزاید و ثبات درونی کشور را در شرایط سخت اقتصادی و سیاسی، شبیه به اواخر دوران برده‌داری، به شدت تضعیف کرده به سمت درگیری‌های جدی داخلی می‌کشد، و هم بر اختلافات بنیادین و استراتژیک میان قدرت نخست اردوی غرب و شرکایش در اروپا و جهان، بُعد و زاویه‌ای دیگر می‌افزاید. بدین ترتیب هرچه جلوتر رویم افول ایالات متحده حتا برای شرکای نزدیک آمریکا هم خطرات کمتر و منافع بیشتری خواهد داشت. افول یک ابرقدرت این گونه نزج می‌گیرد.

- به ایران ما بپیوندید @iranmaa

- خونِ ریخته

نمی‌خواهم ببینم!

بگو بیاید ماه،
که نمی‌خواهم ببینم
خونِ سرباز را بر شن.

نمی‌خواهم ببینم!

ماه، هرچه تمام تر.
باره‌ی ابرهای رام،
و گودِ کبودِ رویا
در باروی بیدها.

نمی‌خواهم ببینم!

مادیانِ جهانِ پیر
زبانِ اندوهبار می‌کشید
بر پوزه‌ی آغشته به خونِ ریخته بر شن،
و نرّه شالانِ یورک نیم‌مرده و نیم سنگ،
بر می‌کشند نال، همچون قرن‌ها،
خسته از پنجه کشیدن در هوا.
نه.
نمی‌خواهم ببینم!

سرباز پلّه پلّه فراز می‌رود
مرگش همه بر دوشش.
او سَحَر می‌جُست:
سَحَری نبود.
او نیمرخ ِ مطمئنِّ خود را جویاست
و گیج می‌کندش رویا.
او کالبدِ جمیلِ خود را می‌جُست:
با خونِ گشاده‌اش برابر شد.
از من نخواه ببینم!

نمی‌خواهم بشنوم
تکه‌هایی را که آرام
رمق از دست می‌دهد؛
دستی که جمعیّت را
فروغ می‌بخشد و می‌روبد
بر چلوار و بر آهن ازدحامی عطشان.
ای که مرا، به بانگ، میانگیزی!
از من نخواه ببینم!

چشمانش بسته نشد
تیر را که در جوار دید.
مادرانِ هراسناک اما
سر بر آوردند،
و از میان شنزاران
برخاست نسیمی از صداهای نهان
که می‌زدند، شبانانِ ماهِ پریده‌رنگ،
بر رهورانِ آسمانی، بانگ.

پارس را هرگز نبود شاپوری
تا برابر او باشد،
و نه شمشیری چون شمشیرش
و نه یک دل چنین به راستی.
مانند نهری از شیران بود
نیروی شگفت‌انگیزش،
و مانند نیمتنی مرمر
طرّاحیِ تدبیرش.
نسیمی از هَنزای رابُر
هاله‌ییش به سر می‌بخشود،
به جایی که خنده‌اش
مریمِ هوش و نمک بود.

چه رُتستَهمِ بزرگی در گود!
چه کوهیِ خوبی در کوه!
چه آرام با سنبله‌ها!
چه سخت با مهمیزها!
چه نرم با شبنم!
چه درخشان میانِ آتش‌ها!
چه سهمناک
با پسین نیزه‌های تاریکی!

اینک اما، جاودانه در خواب می‌شود.
اینک کلوخ‌ها و گَوَن
به سرانگشتِ مطمئن باز می‌کند
گُلِ جمجمه‌اش را.
وینک خونِ او میاید خوانا:
خوانا نه به خورها و چمنزاران،
خزانه به خارهای کرخت،
دل دل زنان میان مه،
پیچان به هزار سُم،
چون دستی بلند، خمیده، اندوهبار؛
که چالابِ احتضار شود
به نزدیکِ جفرالصخرِ اخترناک.
آه، دیوارِ سپید ِ میان‌رودان!
آه، رخشِ سیاهِ غصّه!
آه، خونِ سختِ قاسم!
آه، بلبلِ رگهاش!
نه.
نمی‌خواهم ببینم!
که ساغری نیست تا جاش دهد،
نه چلچله‌هایی که بنوشندش،
نه آوازی، نه سیل ِ سوسن‌ها،
نه بلوری تا نقره‌اش کند.
نه.
من نخواهم دید!!

- بر پایه مرثیه برای ایگناسیوی لورکا
هَنزا از بخش رابُر محل تولد قاسم سلیمانیست