من او را ‏طوری نگاه می‌کردم
‏انگار آخرین گلی‌ بود
‏که در جهان باقی مانده بود

‏جمال ثریا
ترجمه‌ی سیامک تقی‌زاده
@nabayad_mikhandim

از زور تنهایی دارم مثل سگ‌ کار می‌کنم و فراموش میکنم که شماها رفته‌اید و برنمی‌گردید.
‌
زندگی همین است. یا باید خودت را با سعادت‌های زودیاب و معمول مثل بچه و شوهر و خانواده گول بزنی یا با سعادت‌های دیریاب و غیرمعمول مثل شعر و سینما و هنر و از این مزخرفات! اما به‌هرحال همیشه تنها هستی. تنهایی تو را می‌خورد و خرد می‌کند. من قیافه‌ام خیلی شکسته شده و موهایم سفید شده و فکر آینده‌ام خفه‌ام می‌کند ولی بگذریم... بگذریم... بگذریم...
فروغ از زندگیِ گذشته، به کل بریده. وقتی کامی (پسر فروغ) را در خیابان می‌بینم که حالا قدش تا شانه‌ام می‌رسد، تنم شروع می‌کند به لرزیدن و قلبم به ترکیدن می‌افتد. اما نمی‌خواهمش، نمی خواهمش. فایده‌ی این علایق و روابط چیست؟
آدم باید دنبال جفت خودش بگردد و هرکس یک جفت دارد. باید جفت خودش را پیدا کند با او همخوابه شود و بمیرد. معنی همخوابگی همین است. یعنی کامل شدن و مردن. چون زندگی فقط تلاش برای جبران نقص‌هاست.
من خیلی بدبخت هستم فری جانم و هیچکس نمی‌داند. حتی خودم هم نمی‌خواهم بدانم. چون وقتی با این مساله روبرو می‌شوم تنها کاری که می‌توانم بکنم این است که خودم را از پنجره پایین بیاندازم.
آه... دارم چرت‌و‌پرت می‌نویسم. پاییز که آمدی با هم صحبت خواهیم کرد. فراموش نکن که زندگی همین است.
‌
‌
فروغ فرخزاد
نامه‌ای به فریدون فرخزاد
@nabayad_mikhandim

‏نمی‌دانستم چرا می‌خواهم بگریم،‌
اما می‌دانستم
اگر کسی با من حرف بزند
یا دقیق نگاهم کند
یک هفته‌ی تمام خواهم گریست.

‌‌
سیلویا پلات
مترجم ناشناس
[متن انگلیسی دست‌کم دو سطر بیشتر دارد و در ترجمه حذف شده]
‌
@nabayad_mikhandim

‌‌
در میان مردهای جهان مردی را می‌شناسم
که مثل معراج از زندگی من گذشت
و زبانِ گیاهان
زبانِ دوست داشتن
و زبانِ آب را به من آموخت
روزگار سخت اطرافِ مرا شکست
و نظم اشیاء را تغییر داد.
‌
مردی را می‌شناسم
که وقتی به او پناه بردم، درونم زن را بیدار کرد
و بیابان قلبم را بیشه‌زار ساخت.
‌
‌
منسوب به سعاد الصباح
@nabayad_mikhandim

می‌گویم می‌خواهم بروم در یک غار زندگی کنم. استعاره و کنایه نیست. به کوهستان می‌روم، یه غاری پناه می‌برم. هر وقت دنیا جای بهتری شد، خبرم کن.

از نامه‌های حسین دریابندی
@nabayad_mikhandim

رابطه بين انسان‌ها عجيب است. منظورم اين است كه برای مدتی با كسی هستی با آنها می‌خوری، می‌خوابی، زندگی می‌كنی، دوستشان داری، صحبت می‌كنی، می‌گردی و بعد همه‌چيز متوقف می‌شود.

بوکوفسکی
ترجمه‌ی لاکولورروژ‌
@nabayad_mikhandim
‌

‌
همیشه سعی کرده‎ام مثل یک درِ بسته باشم تا زندگی وحشتناک درونم را کسی نبیند و نشناسد. سعی کرده‎ام آدم باشم در حالی که در درون خود یک موجود زنده بوده‎ام. ما فقط می‎توانیم حسی را زیر پایمان لگد کنیم ولی نمی‎توانم آن را اصلاً نداشته باشم.

نمی‎دانم رسیدن چیست اما بی‎گمان مقصدی هست که همه وجودم به سوی آن جاری می‎شود. کاش می‎مردم و دوباره زنده می‎شدم و می‎دیدم که دنیا شکل دیگری است. دنیا این همه ظالم نیست و مردم این خِسّت همیشگی خود را فراموش کرده‎اند و هیچکس دور خانه‎اش دیوار نکشیده است.
‌‌
‌
فروغ فرخزاد
از نامه‌ها
@nabayad_mikhandim
‌

من دلم می‌خواهد خیلی زیاد با تو حرف بزنم. دلم می‌خواهد خیلی زیاد برای تو بنویسم. نه به این خاطر که تو می‌فهمی که چه می‌گویم، به این خاطر که من تو را دوست دارم. تو پدر و مادر پیر من هستی که رهایت نمی‌کنم. تو فرزند کوچک من هستی که رهایت نمی‌کنم، حتی وقتی که فکر می‌کنی دیگر فرزند کوچک هیچ‌کس نیستی. من رفیق تو هستم وقتی که فکر می‌کنی دیگر هیچ رفیقی نداری. من آخرین کسی هستم که فنجان زهرآلودی را که به همه دادی از تو خواهم گرفت و بی‌فکر خواهم نوشید. من تو را دوست دارم، مرا آسان قربانی نکن.

حسین دریابندی
از نامه‌‌ای
@nabayad_mikhandim

گفتی مکن شتاب که آن هست فعل دیو
دیو او بود که می‌نکند سوی تو شتاب

مولوی
@nabayad_mikhandim