خیلی اوقات ما فکر میکنیم آدم شریفی هستیم که به تقابل با افراد در پاسخ به رفتار اشتباه ، عکس العمل مناسب و سالم نشون نمیدیم. در صورتی که ما درواقع از گرفتن واکنش بعدی یا پیش بردن مذاکره میترسیم. فقط کافی هست چندبار دلیل ناراحتیمون رو بیان کنیم تا متوجه بشیم چیزی که وجود داره اسمش بخشیدن و یا فراموش کردن نیست، یک ترس نشأت گرفته از عدم توانایی خودمون هست.

آدمی در بحران با ارزش ‌ترین دارایی اش را نجات می‌دهد
-اموال و دارایی‌اش!

گاهی ادب ، صراحت غیرمودبانه است.

این کوچولوی غریب رو امروز توی جمعه بازار پروانه دیدم.

از سازندش پرسیدم موقع ساخت این کار به چی فکر کردید؟
-تنهایی
+تنهایی غلیظ
-بیشتر عمیق و طولانی، از بدو تولد

+چی برات از همه چیز مهم تره؟
-مرگ
+برای رسیدن بهش چیکار میکنی؟
-خوب زندگی می‌کنم..

و “زن” را آفرید تا فرمانده پناهگاهی مطمئن برای اشک ریختن داشته باشد…

We both know I’m not what you, you need…

همانطورکهنمیدانندرگخوابویتنیهیوستوندرستهماناستکهرگخوابجمیله،رگخوابزنیدرآفریقا،اروپاورگخوابیدرستمثلمادرشان،قبلیها،بعدیها…

مردهانمی‌دانندکهجنگنابرابراززنانیباپایگریزچههیولاییمی‌سازد.

خشم. این نکبت به جان من افتاده را بیایید و چند ثانیه‌ای به لب پنجره‌ای حیاطی جایی ببرید، من نیاز دارم تا قفل از در صندوقچه‌ی خاطراتمان بردارم…