کریستیانو رونالدو امشب ۴۰ ساله شد؛ اولین بار او را در خلال بازی‌های یورو 2004 از قاب تلوزیون دیدم زمانی که کودکی ده یا یازده ساله بودم. اما می‌خواهم کمی قبل‌تر از 2004 را به یاد بیاورم، دوره‌ای که فرهنگِ فوتبال با فرهنگِ برزیل عجین شده بود علی الخصوص بعد از قهرمانی برزیل در جام جهانی 2002! به یاد دارم که کودکانِ هم سن و سال خودم در تابستان، آنهایی که از خانواده‌هایی متمول و به قول معروف امروزی می‌آمدند، مدل موی رونالدوی برزیلی را الگو قرار داده و موهای خود را به همان شکل درمی‌آوردند!
در آن سالها روزنامه‌ی همشهری روزهای پنجشنبه ضمیمه‌ی کودکی داشت به نام "دوچرخه" که خواندن بخش ورزشی آن خالی از لطف نبود.
هرگز از یاد نمی‌برم صحنه‌ای را که وقتی آن ضمیمه‌ی روزنامه را در دست گرفتم و بخش ورزشی آن را وارسی کردم، در خبری که از تیم ملی پرتغال منتشر کرده بود بعد از نام رونالدو داخل پرانتز این عبارت را دیدم:
"با رونالدوی معروف اشتباه گرفته نشود"

با خود گفتم احتمال اینکه یک رونالدوی دیگر در فوتبال ظهور کند و آن هم مثل همین رونالدوی معروف به توفیقات روزافزون برسد چقدر است؟

طولِ چندانی نکشید که تحت تاثیرِ گریه‌های رونالدو در پایان بازی پرتغال-یونان در فینال 2004 قرار گیرم و احساس کنم که رونالدوی دیگری می‌خواهد مهمان خانه‌های مردم شود. باری به هرجهت آن روز هرگز حتی ذره ای تصور نمی‌کردم روزی فرا برسد که مردم بعد از دیدن یا شنیدنِ نام "رونالدو" تصویرِ شخصی غیر از رونالدوی برزیلی در ذهنشان شکل گیرد.

حدودا ۲۲ سال از آن سال می‌گذرد و حالا امروز رونالدو حتی از رونالدوی معروف هم معروف‌تر است؛ هرچه در انباری می‌گردم آن صفحه‌ی روزنامه را پیدا نمی‌کنم.

@ord38

شما برای اینکه یادتون بره ایران زندگی می‌کنید چیکار می‌کنید؟

داشت یادم می‌رفت، شما هم که هیچی نمیگین...

نمردیم و بی برقی در پاییز رو هم تجربه کردیم ...

مرگ یه سریا رو همچنان هضم نکردم. فتحعلی اویسی و آتیلا پسیانی و عباس کیارستمی. البته که آدمی بهرحال یه روزی باید بره ولی رفتن بعضیا انگار قابل باور نیست.
من همچنان فکر میکنم آتیلا پسیانی زندست. ینی چی که آتیلا پسیانی مرد؟... برو بابا.

امروز روز جهانی مرد بود. به همین مناسبت برای خودم کروسان نوتلا گرفتم.

‏ یه روزی با محسن چاوشی تریاک میکشم
نه فورا ولی قطعا

امروز با نیما رفتیم نرگس (تپه). علاوه بر اینکه خیلی مسیر کش‌ اومد چون نیما اعتقاد داشت زمان در کنار اجسام سنگین کش میاد، موقع برگشت قاعدتا باید همون راهو برمیگشتیم. به نیما گفتیم خب برگردیم گفت از همون مسیر تکراریه . گفتم حال داری بری تا عباس‌آباد بالا باز بیای پایین و همچنان نیما گفت از یه مسیر دو بار نمیره. همینقدر رها.
تنهایی برگشتم پایین.
و در این رها بودن نشانه‌هاییست برای آنان که می‌اندیشند.

پ.ن: اینو میخواستم وویس بگیرم ولی در نوشتن لذتیست برای آنان که می‌نویسند

که فریاد شاید قرق را شکست

در جدال با #خاموشی
علیه فراموشی

با یادی از زنده یاد #کیانوش_سنجری
برای همه قربانیان و دربندان ستم. 

@mehdiyarrahi
۲۵ آبان ۱۴۰۳