‏با این قضیه که هی شنبه میشه موافق نیستم.

گاهی تنها خودش را دارد، در آغوش خود پناه می‌گیرد؛ در سکوت شب، وقتی که هیچ کس نیست، او با دردهایش تنها می‌ماند. در این تنهایی، خود را در آغوش می‌کشد، اما گاهی حتی این آغوش هم نمی‌تواند تسکینی بر زخم‌های عمیقش باشد.

‍ من شب یلداش بودم، اون کریسمس دوست داشت

فکر خودتونو درگیر آدمایی نکنید
که نمی‌دونین کی و کجا ارث باباشون رو خوردین
که باهاتون بد شدن؛
شما به هیچ وجه مسئول مشکلات روانی بقیه نیستین.

شاید یه روزی دیگه واسه دیدنت تو خیابونا پرسه نزنم. شاید دیگه به بهونه های مختلف نیام دیدنت و دیگه هیچوقت بهت مسیج ندم. شاید بیخیالِ هرچی که شده بگمو بخندمو برقصم. ولی همیشه؛ جای قلبم تو سینم خالی میمونه، همیشه یه غمِ عزیز می‌مونی برام.

به نظر من روانکاوهای ایرانی باید علاوه بر مالیات، یه درصدی از درآمدشون هم به والدین ایرانی بدن. بالاخره هر چی باشه هشتاد درصد مراجعه‌کننده‌هاشون رو از سورفتارِ پدر و مادر های ایرانی دارن.

تا حالا اول صبح داخل پارک‌ها رفتین؟ این پیرمرد پیرزن‌های نازنین اکثرا باهم ورزش میکنن، نه گشت کاری داره، نه پدر و مادری که گیر بده. این یزیدا هم جوونی خوبی کردن، هم پیری فقط ریدن تو زندگی ما

چیکار میشه کرد؟
با زندگی که نمیشه جنگید
تهش همینجاست
همینجا که باید کنار بکشم
از این داستان
از تو
از احساسی که داشتم
از جنگیدن برای تو
چون بیشتر از اینش حماقته
من تو زندگی تو جایی ندارم
و تنها چیزی که باید قبولش کرد اینه

احتیاج دارم پاییز و سرماش زود بهم برسن
احتیاج دارم سوز هوارو تا مغز استخونم حس کنم
وقتی که هوا دلگیر و اصلا نمیدونم برای چی بغضم میگیره
وقتی که انگشتام یخ میزنن و در به در دنبال چای میگردم تا خودمو گرم کنم
وقتی که میتونم مثل یه کودک بپرم تو چاله های آب
یا روحمو بسپارم به سرمای تو خیابون
وای که چقدر دلم برای پاییز تنگ شده
دلم برای بوی قهوه
دوییدن مردم به سوی مغازه ها بخاطر بارون
یا سوزی که باعث میشه اشکت در بیاد.
وای که چقدر دلم تنگ شده.

جدی ‏چرا پسرایی که سنتی میان خواستگاری هم خونه دارن هم ماشین بعد دوس پسرامون حتی پول هم ندارن؟