???

???

?و... «نگاه ما » نیز چنین است                                                                                                    در این روزها و سال‌ها، نرگس محمدی نه فقط یک فرد، بلکه یک نماد است، یک صدا است، یک پیام است.                                                                                                                                                                                        گفتند که در زندان اوین، در قلب سیاهی و خفقان، رقصیده است. و عجبا که همین رقص توانست لرزه بر اندام آن‌ها بیندازد که از شادمانی دیگران می‌ترسند. باید پرسید: چرا رقص؟ چرا این لحظه‌های کوتاه آن‌قدر خطرناک است که باید آن را درهم کوبید؟
رقص نرگس در اوین، برخلاف تفسیری که تخریبچی‌ها می‌خواهند به آن بدهند، نه یک خودنمایی ساده، بلکه یک کنش سیاسی است. این رقص، صدای بلند آزادی و سرپیچی از تحجر است. این رقص، خنده‌ای در دل گریه است. این رقص، همان سیاست رهایی است که شادی را نه یک عمل فردی، بلکه یک تاکتیک مقاومت می‌بیند. در جهان سیاه زندان، نرگس با این حرکت، برای همه آن‌هایی که به عدالت ایمان دارند پیام فرستاد: “فراموش نکنید، ما حتی در تنگنا می‌توانیم برقصیم.”
تخریب به نام آزادی؟
تخریب نرگس محمدی، از سوی برخی از به‌اصطلاح اپوزیسیون، چیزی فراتر از یک تحلیل سیاسیِ اشتباه است. این تخریب، نوعی هم‌صدایی خاموش با همان سیستمی است که نرگس علیه آن ایستاده است. آیا نرگس به‌عنوان نماد مقاومت، به دلیل زن بودنش، به دلیل فریادهای عدالت‌خواهانه‌اش یا به دلیل آن‌که شاد بودن را در دل سیستم سرکوب روا داشته، امروز مورد حمله قرار می‌گیرد؟ آیا این تخریب ناشی از جاه‌طلبی سیاسیِ اپوزیسیونی است که به دستاوردهای نرگس رشک می‌ورزند؟
آنان که امروز با تخریب نرگس، عملاً در کنار جمهوری اسلامی ایستاده‌اند – حتی اگر خود چنین تصوری نداشته باشند – شاید به این پرسش بیندیشند: چرا به جای آگاهی‌بخشی به مردم درباره پیام نرگس، به تخریب او مشغول‌اند؟
شادی، ابزاری برای نابودی ترس
سیستم‌های سرکوب، از حکومت  تا هر دیکتاتوری دیگر، همواره شادی را سرکوب کرده‌اند، چراکه می‌دانند شادمانی قدرت ایجاد شورش دارد.                                                                                                      شادمانی ترس را نابود می‌کند، نوعی مقاومت روانی است که قدرت زور را به سخره می‌گیرد. همین است که نرگس در زندان، شادمانه می‌خندد، آواز می‌خواند و می‌رقصد: او نه‌تنها زنجیرهای جسمی، بلکه اسارت روحی را نیز پاره می‌کند.
اما تخریب‌چی‌ها نمی‌خواهند شادی را ببینند، چراکه آن‌ها خود در بند ناامیدی‌اند. ناامیدی مانع عمل است، گور امید سیاسی است. کسی که از رقص نرگس محمدی در زندان برآشفته می‌شود، بیش از آنکه مخالف نرگس باشد، در حال بازتولید همین دنیای تاریک و عبوس است. نرگس، که با تمام وجود از حقوق انسانی دفاع کرده و هزینه‌های سنگینی پرداخته، به‌شکلی نمادین به ما آموخت که حتی در دل اسارت هم می‌توان آزاد بود.
آن سوی سیاست تخریب: انتخاب با ماست
این که امروز برخی به حذف و خفه‌کردن افراد اثرگذار و نمادین مثل نرگس محمدی بپردازند، آشکارا ما را در برابر یک انتخاب روشن قرار می‌دهد: یا در مسیر تخریب ایستاده‌ایم و ناخواسته همدست تمام سیستم‌های سرکوب می‌شویم، یا در کنار امید، شادی و ساختن می‌ایستیم.
نرگس محمدی شاید در زندان محدود شده باشد، اما پیام او، رقص او، شادی او از زندان فراتر رفته است و به قلب میلیون‌ها ایرانی رسیده است. انتخاب با ماست: آیا در مسیر رشد آن گل مقاوم صحرا گام برمی‌داریم یا در کنار آنان که به تخریبش مشغول‌اند؟
گل نرگس نماد ماست
رقص نرگس صرفا حرکت نیست؛ پیامی قوی : گلی که در زندان می‌رقصد، حتی در زمستان هم نمی‌میرد. او پیام‌آور بهار است؛ بهاری که فقط به شادی نمی‌گوید، بلکه به استبداد پایان خواهد داد.

از صفحه گروه دموکراسی و جمهوری ایران

???

???

???

???

???

???

???