گاهی وقت‌ها پیام‌هایی در ایمیلم می‌بینم که میزان دقت یک دانشجوی علوم پایه/فیزیوپاتولوژی، بسیار خوشحالم می‌کند.

برایم در مورد این نوشته بود که چرا گایتون نوشته که از گلوکاگون به عنوان تست تحریکی هورمون رشد استفاده می‌کنیم؟ مگر گلوکاگون قند خون را بالا نمی‌برد؟ نباید هورمون رشد را سرکوب بکند؟

واقعاً پرسش خوبی است، نه؟

باورم این است که هر چه می‌گذرد، ما این پرسش‌ها و کنجکاوی‌ها را در خودمان کمتر و کمتر می‌کنیم.

من متوجه هستم که این کنجکاوی‌ها "وقت" می‌گیرد؛ اما همین‌ها هستند که به قول فاینمن، the pleasure of finding things out (لذت درک کردن موضوعات) را به وجود می‌آورند. چه حرف قبلی‌ام را قبول داشته باشید و چه نه، پزشکی به نظرم late-onset reward دارد. سال‌ها طول می‌کشد تا به آن لذت حاصل از طبابت درست برسیم. در این میان، باید چیزی باشد که خودمان را با آن نگاه داریم.

———

جواب سؤال بالا هم جالب است. به آن فکر کنید. جوابش را بعداً می‌فرستم.

در دو هفته‌ی آینده، مشغول بهبود بخش فنی سایت مدرسه پزشکی هستیم. به همین خاطر درس جدیدی در مدرسه قرار نمی‌گیره و آخرین درس جدید، در مورد کبد چرب بود که سلسله دروس این بیماری از تشخیص تا درمان کامل شد.

به همین خاطر به اکانت تمامی افرادی که در این لحظه عضو ویژه هستن، این زمان دو هفته‌ای اضافه خواهد شد.

برخی از دروس قدیمی هم در این مدت ویرایش میشه و برخی رو اینجا براتون می‌فرستیم.

———

کارگاه تمرین خواندن تکست‌بوک (فصل آب و سدیم) سر جای خودش برقرار هست و خوشحال میشم اونجا ببینمتون. برای شرکت در کارگاه، صرفاً کافی هست تمرین درس حل بشه و برای حل تمرین درس نیازی نیست که عضو ویژه مدرسه پزشکی باشید.

سدیم و آب | تمرین خواندن تکست‌بوک

———

یک عذرخواهی هم بکنم بابت این‌که اگر پیامی به من دادید و پاسخی برای شما نتوانستم بنویسم. از محبت‌های شما بی‌نهایت ممنونم. عذرخواهی هم می‌کنم که نمی‌توانم پاسخی برای تک‌تک پیام‌ها بنویسم.

هفته پیش در گرند راند کنار استاد نشسته بودم. با هم در مورد یک بیمار خاص صحبت می‌کردیم. کوشینگ اکتوپیک با منشأ نامشخص بود که به کتوکونازول هم جواب نداده بود و در نهایت تصمیم بر این شد که فعلاً آدرنالکتومی یک‌طرفه بشود و چند روز بعد از عمل ناگهانی فوت کرد و علتش هم مشخص نشد.

آخر صحبت آرام به من گفت: نمی‌دانم نجوم پیچیده‌تر است یا طب. من نجوم نمی‌دانم. اما آن را هم دوست دارم و این سؤال را زیاد از خودم می‌پرسم که فهم جهان در آن سطح بزرگ چگونه است؟ پزشکی خیلی زیباست. خیلی پیچیده است.

ذهنم از گرند راند به آن‌جایی رفت که هاوس می‌خواست طبابت را رها بکند و گزینه آلترناتیو اش، اخترفیزیک برود.

این صدای یکی از بیماران آقای دکتر نکوقدم (هیئت علمی شهید بهشتی/بیمارستان شهدای تجریش) هست. یک بیمار Hypothyroidism است که متأسفانه با وجود مراجعه‌های ایشان به پزشکان متعدد، تشخیص برایشان گذاشته نشده بود.

در هایپوتیروئیدی به خاطر تجمع گلیکوزآمینوگلیکان‌ها، در نواحی مختلف، edema داریم. این در حنجره و نزدیکی تارهای صوتی هم می‌تونه اتفاق بیفته. حاصلش رو در این چند ثانیه می‌توانید بشنوید. شنیدن این صدا در عصر فعلی اصلاً رایج نیست.

The killing vice of a young doctor is intellectual laziness.

نقطه ضعف مرگبار یک پزشک جوان، تنبلی فکری است.

Sir William Osler

چقدر بدیهی می‌بینی؟ – درس‌های کوچک طبابت اتندی رو که این ماه باهاش هستم، خیلی دوست دارم. به معنای واقعی معلم هست.