کی رفته‌ای ز دل که تمنا کنم تو را
کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم تو را

غیبت نکرده‌ای که شوم طالب حضور
پنهان نگشته‌ای که هویدا کنم تو را

با صد هزار جلوه برون آمدی که من
با صد هزار دیده تماشا کنم تو را

#فروغی_بسطامی

✍️ امیرحسین ایمانی‌زاده

📚 آموزش ترجمه: تَرزَبانی

@TarZabani

🔹tuberculosis noun \tu‌-ˌbər-kyə-ˈlō-səs , tyu‌-\ سِل 🔸Scientists say that tuberculosis, or TB, is the deadliest infectious disease. The United Nations General Assembly hopes to bring attention to the problem by holding its first-ever, high-level meeting…

تا توانی درونِ کَس مخراش!

#سعدی_شیرازی

✍️ امیرحسین ایمانی‌زاده

📚 آموزش ترجمه: تَرزَبانی

@TarZabani

هنرهای مردان نشاید نهفت

#فردوسی

✍️ امیرحسین ایمانی‌زاده

📚 آموزش ترجمه: تَرزَبانی

@TarZabani

🔸What has become of you?

چه بلایی سرت اومده؟

🔹become of someone/something

phrasal verb with become verb
UK /bɪˈkʌm/ US /bɪˈkʌm/
became | become

C2 If you ask what became of someone or something, you want to know where they are and what happened to them:

🔸Whatever became of that parcel you sent?

🔸And Mickey Adams - I wonder what became of him.

© Cambridge

✍️ امیرحسین ایمانی‌زاده

📚 آموزش ترجمه: تَرزَبانی

@TarZabani

Apophatic theology, also known as negative theology الهیات سلبی, is a form of theological thinking and religious practice which attempts to approach God, the Divine, by negation, to speak only in terms of what may not be said about the perfect goodness that is God. It forms a pair together with cataphatic theology الهیات ایجابی, which approaches God or the Divine by affirmations or positive statements about what God is.

The apophatic tradition is often, though not always, allied with the approach of mysticism, which aims at the vision of God, the perception of the divine reality beyond the realm of ordinary perception.

© Wikipedia

✍️ امیرحسین ایمانی‌زاده

📚 آموزش ترجمه: تَرزَبانی

@TarZabani

عشق قهّارست و من مقهورِ عشق
چون شکَر شیرین شدم از شورِ عشق

Love is the All-subduer, and I am subdued by Love: by Love's bitterness I have been made sweet as sugar.

برگِ کاهم پیش تو، ای تندباد!
من چه دانم که کجا خواهم فُتاد؟

O fierce Wind, before Thee I am (but) a straw: how can I know where I shall fall?

#مولانا

#Nicholson

✍️ امیرحسین ایمانی‌زاده

📚 آموزش ترجمه: تَرزَبانی

@TarZabani

یکی از شاهکارهای معماری ایران در عصر صفوی، طراحی میدان نقش جهان است. از ده‌ها ویژگی منحصر‌به‌فرد این میدان به یکی اشاره می‌کنم. وقتی از دروازهٔ قیصریه (ورودی شمالی میدان) وارد میدان نقش جهان می‌شوید میدان را خیلی بزرگ‌تر از وقتی می‌بینید که از مسیرهای دیگر وارد میدان شوید. چرا؟ برای این که معمار میدان،‌ آن را به‌گونه‌ای طراحی کرده است که وقتی کسی از دروازه قیصریه وارد میدان می‌شود «حس نسبت sense of proportion» او به‌ هم بریزد و دچار خطای ادراکی شود. دروازهٔ قیصریه مسیر رسمی ورود میهمانان و مقامات خارجی به میدان نقش جهان برای رفتن به سمت عالی‌قاپو برای دیدار شاه بوده است. به همین سبب میهمان تازه‌وارد، در هنگام ورود به میدان، با فریب‌خوردنِ «حس نسبت‌»اش، گرفتار عظمت میدان می‌‌شد و با همین حس عظمت وارد عالی‌قاپو می‌شد و به دیدار شاه یا مقامات می‌‌رفت. عالی‌قاپو و روبه‌روی آن مسجد شیخ لطف الله در وسط ضلع غربی و ضلع شرقی میدان ساخته نشده‌اند، بلکه تقریباً در یک سوم آخر میدان ساخته شده‌اند. اما کسی که از دروازه قیصریه وارد میدان می‌شود حس می‌کند عالی‌قاپو و مسجد شیخ لطف‌الله در وسط میدان قرار دارند و بعد ذهن او شبیه‌سازی می‌کند و فکر می‌کند همین فاصله‌ای که از دروازه شمالی تا عالی‌قاپو هست، بعد از عالی‌قاپو تا آخر میدان هم هست و بنابراین میدان،‌ به چشم او خیلی عظیم‌تر و پرافق‌تر از واقع می‌آید.

–محسن رِنانی (۱۳۹۹). حس نسبت و توسعه.

📚🗺 علم تهران 🎓🌍

@Tehran_Science_IR