حالا همه اینا رو تعریف کردم برای این تیکه از صحبت های استاد که خیلی خوب بود و خواستم ثبتش کنم‌! این که اخه چه میوپاتی ارثی ای هس که داره خودش رو تو ۵۸ سالگی خودش رو نشون بده
که ایا واقعا late onset هس؟!
یا late diagnosis?!
این و ببینید حتما !
با این جمله طلایی که
✅️ زمان علامت دار شدن و تشخیص ما مساوی با زمان آغاز بیماری نیس !
در مورد خیلی از بیماری های مزمن این طوره که بین "اتفاق" تا "تشخیص" فاصله ی طولانی ممکنه وجود داشته باشه!
چه بسا بیمار از سالها قبل تحلیل عضلانی شروع شده ولی تظاهر میوپاتی مزمن بر خلاف میوپاتی حاد که با ضعف خودش رو نشون میده با خستگی نشون میده و بیمار هم چون از اول این طور بوده فکر میکرده طبیعی همین جور باید باشه و نُرم همینه !
و شکایتش نبوده

کلاس پنجشنبه های ۲۱ تیر ۰۳
خانم ۵۸ ساله که با سابقه ی آمبولی ریه و APS از دو سال قبل با تنگی نفس و دیسفاژی به مایعات و احساس خستگی در انجام فعالیت های روزانه مراجعه کرده بود ، تو معاینه فورس عضلات به صورت جنرالیزه کاهش یافته بود اما رفلکس ها نرمال بود
آدم خب دلش میخواد یه کاسه کنه همه چی رو با هم مثلا بگه اون APS حالا یه دیسفاژی یه میوپاتی !
لوپوسی ، اسکلرودرمی ، پلی میوزیت و یا سندرم اور لپ چیزیه
اما این وسط در ازمایشات مکرر هم الدولاز هم CPKنرمال بود!
با این ضعف شدید ولی رفلکس نرمال نوروپاتی ها تقریبا کم رنگ میشن و ادم دلش میخواد با این که شواهد درگیری اعصاب کرانیال و اون ماهیت خستگی پذیری و دوبینی و پتوز اینا نداره لااقل به میاستنی چیزی فکر کنه
ولی در آخر میان MRI عضله میکنن که میوزیت دیده میشه و بیوپسی میکنن در میاد نمالین میوپاتی!
یه میوپاتی ارثی .
که کاملا بی ارتباط به اون سندرم انتی فسفولیپید بوده دیسفاژی ها اوروفارنژیال بوده ( برای همین به مایعات بیشتر بود)

اینم فیلم کامل کلاس امروز ۹ فروردین ۱۴۰۳

تا آخرین لحظه برای نجات جان بیمار ها نباید " امید " مون رو از دست بدیم !
تلاش ما برای حفظ جان بیمار ها تمامی نداره و باید در مورد بیمارانمون حریص عمل کنیم !
اگه از درمان بیماری"ناامید " میشیم به این معنی نیست که اون بیمار لاعلاجه به این معنیه که راهبرد های ذهنی ما در این مقطع پزشکی به بن بست رسیده .

(حتما کامل گوش کنید)

کلاس پنجشنبه های امروز در مورد بیماری بود که بعد از ۱۴۵ روز بستری و با چندین بار شوک و احیا بالاخره با پای خودش از بیمارستان مرخص شده .
بیماری پنجاه ساله که روز قبل مراجعه درد قفسه سینه داشته ولی اهمیت نداده و خود به خود بهتر شده (neglected MI)
تا این که توی رستوران یه هو دچار ارست قلبی میشه و اورژانس میاد بالای سرش و میبینه VF کرده و شوک میده و احیا و میره بیمارستان و ...
سیر بیمار طولانیه ولی نهایتا یه شوک کاردیوژنیک با افت سچوریشن و فشار های پایین که نوراپی نفرین جواب نمیداده
استاد میگفتن شوک کاردیوژنیک رو اگه بخوایم درمان کنیم باید بگردیم دنبال یه علت زمینه ای که چی باعث شده
شاید اگه من و خیلی از ما بالا سر چنین بیماری بودیم با خودمون میگفتیم این که دیگه برنمیگرده ولش کنیم خانوادش رو آماده کنیم که باهاش خداحافظی کنن ، آخه با فشار شش و ریه های سفید و قلب داغون چی میخواد از توش در بیاد؟
نهایتا پس از بررسی های بسیار و یه فرایند طولانی میبینن که بیمار دچار VSD شده ! (پارگی جدار بین بطن ها) و اتاق عمل و جراحی و چندین بار احیا و گذاشتن رو دستگاه اکمو و نهایتا حیات دوباره ...

چند وقته از #کلاس_پنجشبه_ها ننوشتم ولی درس آخر کلاس امروز و همزمان دیدن مصاحبه ی #زندگی_پس_از_زندگی امروز با آقای البرزیان که اونم بار ها و بار ها احیا شده بود و از اون مریضایی بود که اکثر پزشک ها ببینن "امید "شون رو از دست میدن و برای برگردوندنش اون حریص بودن شون رو شاید از دست بدن و شل میشن برام خیلی حرف داشت و گفتم اینو ثبت کنم
https://www.instagram.com/reel/C5Fc-Ccs262/?igsh=MXV5NjhyMnd0Y3BmZg==