مدام می‌خواهم خودم را درگیر کارهای چرند و یا پرت و پلا کنم که کمتر یادم بی‌افتد چقدر دلتنگ توام، اما مگر برای دلتنگی و این دل بی صحاب می‌توان بهانه‌ای آورد؟!

نبود تو در زندگیم مرگ لحظه‌ایه.

من اینجا احساس راحتی نمی‌کنم. همه می‌گویند اینجا خانه‌ی من است، اما این مزخرفات دگر چیست؟! خانه‌ی آدم جاییست که احساس امنیت و سرزندگی کند، خانه‌ی من تویی. من می‌خواهم برگردم به خانه‌ی خودم.

نه دلم نمی‌خواد راجع بهش حرف بزنم من فقط می‌تونم احساساتم رو بیان کنم و یه مشت خزعبل تایپ کنم و پشت بندش تند تند پاکشون کنم که مبادا قضاوتم کنند.

نکنه هیولای درونم انقدری بزرگ بشه که من رو درسته ببلعه؟!

ظاهرا درست شدن بنده‌ی حقیر فایده‌ای ندارد؛
گویا بنده همیشه آدم بده‌ هستم. تکه لجن‌های زشت و لزج کدر کننده‌ی آب آکواریوم هستم. ابر سیاه جلوی نور خورشید هستم. آفات درخت‌های میوه‌ هستم. کپک روی غذای ته یخچال هستم.
و از نظر تو، توی فرشته، فرشته‌ی عزیزِ من، بدتر و بدتر هم می‌شم. فکر می‌کنم که من هرکار هم بکنم آدم بدی هستم. من به مزاج شما سازگار نیستم. تلاش‌های من به چشم‌های زیبای تو نمی‌آیند. به نظر تو گر بنده دنبالت باشم بخاطر تنهایی ملال آورِ من و سرگرمیست. خنده دار است! خاک بر سرِ منِ بیچاره‌ی احمق کنند!
شاید هم تو بیچاره هستی که من پا به زندگیه تو گذاشته‌ام.
من فقط عذابت می‌دهم. چه تو را و چه بقیه.
فکر می‌کنم بهتر است بیشتر از این مایه‌ی عذابت نباشم.
متاسفم گل آفتاب گردان من.
امیدوارم زندگی به کامت باشد فرشته‌ی سقوط کرده‌.
امیدوارم در دنیایی دگر، به عنوان آدم بهتری یکدیگر را ملاقات کنیم.
خداحافظ تک عزیزک قلبم. هرچند که فکر می‌کردی تک عزیز قلب من نبودی.
اصلا حرف‌های من برای تو معنایی دارد؟!

من نویسنده‌ام؛
معلومه هرکاری که می‌کنی و هر چیزی که می‌گی، یک روزی تو داستان‌ها و نوشته‌های من، نوشته خواهند شد.