از Chat-gpt هم زیاد کمک می‌گیرم توی این چیزها؛ موقعیت و خودم و آدم‌ها رو براش توصیف می‌کنم می‌گم ارزیابی کن برام (ازش نخواید فقط از رفتار خودتون تمجید کنه و همه‌ش تایید کنه شما رو وگرنه به زودی به یک پیر تنهای خودشیفته تبدیل می‌شید که با ۸ تا گربه‌ زندگی می‌کنه و فکر می‌کنه همه بدن و فقط خودش خوبه)، ارزیابی کنه توی اون اتفاقی که درگیرشم چه چیزی رو باید می‌دیدم که نمی‌بینم، چه رفتاری داشتم که ممکنه برای طرف مقابلم ناراحت‌کننده باشه، چه چیزی ردفلگ به نظر میاد، چرا اصلاً اون حرف بهم برخورد و …

کلاً این اواخر زیاد پیش میاد که از خودم بپرسم چیزی مشکل من هست یا نه؛ آدم‌ها یا برای زدن حرفشون زیادی اینسکیورن یا بیش از حد خودخواه و خودشیفته که هر حرفی رو راحت می‌زنن. ولی هیچ‌کدوم مشکل من نیست، درست کردن رفتار آدم‌ها اصلاً کار من نیست، اولویتم نیست؛ چون من نه معلم اخلاقم نه تراپیست کسی. مگر اینکه خودشون نظری، کمکی ازم بخوان. درنهایت مسیرمون از هم جدا می‌شه، از همه آدم‌ها دیر یا زود جدا می‌شیم و این همزمان بهترین و بدترین قسمت داستانه.

از اینکه دیگران رو بفهمم و دلیل پشت رفتارشون رو‌ ببینم و حتی دلیل پشت رفتار خودم رو هم ببینم و همه رو این وسط درک کنم ولی چیزی حل نشه خسته‌م (می‌تونم آگاهیم رو ببرم بالا و شفاف‌تر ببینم ولی نمی‌تونم حل کنم وگرنه باید تراپیست می‌بودم).

یه مشکلی که این کتاب‌های خودیاری و به دنبالش پیج‌های اینستاگرامی ایجاد کردن اینه به همه نشون دادن حقشون این رفتاری که دارن می‌بینن نیست و چه چیزی تاکسیکه، ولی اون وسط اشاره نکردن که شاید خود شما هم این رفتار رو نسبت به دیگران داشته باشی ولی نتونی فراتر از نوک دماغت رو ببینی. چون انسانی و دچار سوگیری می‌شی و فکر می‌کنی خودت خیلی حواست هست، خیلی رعایت می‌کنی، حقته مثل یک پرنسس باهات رفتار بشه درنتیجه توی چرتکه‌ت همیشه سهم رفتار خوب و صحیح خودت خیلی بیشتره، ولی همزمان دیگه انتقادپذیریت میاد پایین و تحمل نظر منفی نداری و انقدر تمرکزت روی کارهایی که خودت برای دیگران کردی زیاده که نمی‌تونی ببینی اصلاً چه چیزی دریافت کردی تو هم، چه رفتار نسنجیده‌ای نشون دادی تو هم. چون تو هم انسانی، قطعاً اشتباه می‌کنی.

من قبل از اظهار نظر در مورد فعالیت‌هایی که آدم‌ها توی زندگیشون می‌کنن، مهم‌ترین چیزی که از خودم می‌پرسم اینه که آیا من خرج اون آدم رو می‌دم یا نه، هزینه اون فعالیت رو من پرداخت می‌کنم یا نه، اگر نه پس به من ربطی نداره و باید دهانم رو بسته نگه دارم.

بعضی وقت‌ها به واسطه چیزهایی که از خانواده‌مون در طول سال‌ها دیدیم، ممکنه اظهار نظر نسجیده‌ای در مورد پول هدر دادن آدم‌ها بکنیم؛ مثلاً چقدر خرید می‌کنی، چقدر بیرون غذا می‌خوری، این وسیله چقدر ارزش داشت که این همه پول براش دادی، چرا این همه کنسرت می‌ری، چرا این همه کتاب می‌خری، چرا همه پولت رو صرف کارهای زیبایی می‌کنی. حتی ممکنه از روی عصبانیت این حرف رو بزنیم ولی ندونیم دقیقاً از چه چیزی عصبانی هستیم.

اخیراً برام پیش میاد که دارم رفتارم رو برای دیگران توجیه می‌کنم که چرا فلان‌جا رفتم یا چرا خرج فلان چیز کردم. بعد هم از خودم عصبانی می‌شم که چرا چیزی نگفتم و کارم رو توجیه کردم. امروز به این نتیجه رسیدم این رفتار دیگران مشکل من نیست، ولی مشخص نکردن مرزهای مشخص در مورد اینکه دیگران در چه حد می‌تونن نظر بدن، مشکل منه. داشتن این مدل گفت‌وگو‌ها سخته و برای من حتی سخت‌تره ولی لازمه، کسی برای نایس بودن بهمون جایزه نمی‌ده.

می‌تونم همه پست‌های کانال به‌تر رو‌ دونه دونه فوروارد کنم اینجا. انقدر که کار نویسنده‌ش درسته. دوستمم هست تازه ?