دیگه اینکه امروز اولین روز از روتیشنِ نوزادان بود. منم خیلی خسته و خوابالو بودم بخاطر دیشب و حال و حوصله نداشتم، استادمونم هی با سوالاتِ سخت و آسونی که جوابشون رو نمیدونستم/نمیدونستیم کلافه ترم میکرد. اونقدری که دیگه آخرای راند احساس ناکافی ترین و خنگ ترین و بی سواد ترین اینترنِ عالمو داشتم و البته که این احساسات هنوزم از بین نرفته و حالمو بد کرده امروز.

#اینترنی #اطفال کشیک ۹۸ ام! خستگی در تار و پودِ سلول های بدنم فرو رفته، در نتیجه طبق معمول دعا کنید کشیکِ مهربونی باشه لطفا پ.ن: بدو ورودم اینجا دعوا و داد و بیداد بود، انشالا خیره 🚶‍♀

#اینترنی
#اطفال
کشیک ۹۸ ام!
خستگی در تار و پودِ سلول های بدنم فرو رفته، در نتیجه طبق معمول دعا کنید کشیکِ مهربونی باشه لطفا

پ.ن: بدو ورودم اینجا دعوا و داد و بیداد بود، انشالا خیره 🚶‍♀

اگر پزشکین و هر روز دارین در جهت خوب شدن حالِ آدما تلاش میکنین، اگر اینترنین و کارای مختلفِ پزشکی، پرستاری و گاها کمک پرستاری و کمکی رو دوشتونه و بی خوابی و مورنینگ دادن قوتِ غالبتونه، اگر استیجرین و هر روز دارین سعی میکنین یکم بیشتر از دیروز چیزی یاد بگیرین…

اگر پزشکین و هر روز دارین در جهت خوب شدن حالِ آدما تلاش میکنین، اگر اینترنین و کارای مختلفِ پزشکی، پرستاری و گاها کمک پرستاری و کمکی رو دوشتونه و بی خوابی و مورنینگ دادن قوتِ غالبتونه، اگر استیجرین و هر روز دارین سعی میکنین یکم بیشتر از دیروز چیزی یاد بگیرین و فکر میکنین هیچوقت قرار نیست این همه مبحثو یاد بگیرین و حتی اگر فیزیوپات یا علوم پایه این و این روزا امید و آرزو براتون شده گوهرِ کمیاب، روزتون مبارک باشه!
به قول یکی که امروز بهم میگفت فرقی نداره دانشجویی یا فارغ التحصیل شدی، در نهایتِ این مسیر کارِت اینه درد آدمارو کم کنی...

امسال نزدیک تر از پارسال، به پزشک شدن، به اینکه وقتی کسی میگه روزت مبارک، نگم من که هنوز پزشک نیستم. امروز به هر رزیدنت و استادی که تبریک گفتم، گفتن روز خودت مبارک و من، واقعا دلم قیلی ویلی میرفت از این جمله. روزای زیادی سخت میگذره، در سطحِ کلان و در سطوح خیلی جزئی مثلا بخشی که ماهِ قبل میگذروندم، اوضاع جالب نیست اما امروز با خودم فکر کردم که من هنوز عاشقم، عاشق این رشته، عاشقِ کارایی به ظاهر بیهوده و بدرد نخوری که انجام میدم، شرح حال گرفتنو دوست دارم، سوند و ng گذاشتن وقتی مریض بعدش نفس راحت میکشه یا میگه عه این که درد نداشت، راست گفتیا، اوردر گذاشتن و سربرگ مشاوره رو کامل و مفید پر کردن و هزارو یک چیز دیگه.
من نمیدونم تهِ این مسیر به کجا میرسه یا من، سال دیگه این موقع کجام، در حال انجام چه کاری ام اما به قولِ یه خانوم دکتری که وقتی تازه کنکور داده بودم یه استوری ازش دیدم که برایِ سختی هایی که متحمل میشد اما دوستشون داشت نوشته بود:
تا بداند که شبِ ما به چه سان میگذرد،
غمِ عشق ده و
عشقش ده و
بسیارش ده...

#اینترنی

و هشتگ جدید #عفونی ?
راستشو بخواین من رابطه ی خوبی با بیماری های عفونی ندارم و به دلیلِ همین بهونه، هیچوقت دروسِ عفونی رو درست حسابی نخوندم و بلد نیستمشون. یعنی عفونی جزو اون مباحثیه که من اصلا تسلطی روش ندارم اما خب خیلی شایع و مهمه و این آخرین فرصته برای اینکه باهاش آشتی کنم و خوب یادش بگیرم. بخاطر همین، این ماه قراره نسبت به این ماه های اخیر بیشتر درس بخونم، بیشتر تو بخش و راند و مورنینگ حضورِ فعال داشته باشم و خلاصه اون ورژنِ تلاشگرمو دوباره باید از تو جعبه دربیارم ??

سلام به همگی، خوش اومدین ?

من‌ اگه ترم یک بودم:
با ترم‌بالایی‌ها بیشتر ارتباط می‌گرفتم. ازشون کمک و مشاوره می‌خواستم.
بعدشم که خودم ترم بالایی شدم، با ترم پایینیا ارتباط بیشتری برقرار می‌کردم.
تو کشیک‌ها تو پاویون با اینترن بخش دیگه، چای می‌خوردم و حرف می‌زدم.

ورژن طولانی ترِ ماجرا اینکه دیروز امتحان پایان بخش جراحی دادیم یهویی و امروز روز صلاحیت بود. ما گروه دوم بودیم و یک ساعت و خورده ای تو قرنطینه و بعدشم ۱۲ تا ایستگاه. فکر میکنم هیچ ایستگاهیو نیوفتادم و ۵ تا ایستگاهو دیدم که بهم ۲۰ دادن. واضحا تو یه سری از ایستگاها خوب بودم، به خودم و مهارت یا دانشم اعتماد داشتم و مطمئن بودم دارم همه چی درست انجام میدم ولی ۴ تا از ایستگاها رو اصلا خوب نبودم و از خودم راضی نبودم. اون جوری که همیشه عمل میکنم عمل نکردم یا اینکه کلا خیلی رو اون مبحث تسلط نداشتم.

پ.ن: فعلا خسته ام و بعدا بقیه اش رو تعریف میکنم که چه اتفاقات جالبی افتاد در اون حین ?

صلاحیت بالینی هم دادیم و آخرین آزمون کشوری پزشکی‌ای که تو ایران میدم گذشت. دیگه فقط مونده ۷ ماه از اینترنیم و دفاع پایان‌نامه تا رهایی. ?