انگار كه ذهنم،خيلي وقته كه خاموشه..

من گم شده بودم. تو ايوونِ خونه. تو آسمون بين ابرهاى تيره. بين هواى ابرىِ بهار. اينكه ميگم بهار، براى تو بهاره. براى من زمستونه. گولمون زدن كه بهاره. بهار كجا بود آدم ساده؟!
بهار بوى عطر موهاشه. ولى آدم ساده؛ تو چى ميدونى عطر موهاش چيه! فكر ميكنم بوى توت فرنگى بده. از همون ها كه خودت پاى درختش مى ايستى و مى چينى.
آدم ساده؛ بادبادك قرمزه بندش پاره شد؛ آدم برفى كه ساخته بود، آب شد؛ خنده هاش بوى نعناى تازه ميده! اون كاج بلنده ميوه هاشو به پاش مى ريخت ولى كو؟ گم شد. مثل سياهى هايى كه بين سفيدهاى بلندمون گم شد.
ميگم كه آدم ساده! يهو طعم خنده هات، نشه مثل گل هاى پژمرده. لبات نشه مثل برگ خزون؛ خشك شه! ولى بذار زمستون باشه. هى نرن هى نيان فصل هاى بعد. ما هم دلمون رو خوش نكنيم كه مياد. شب زير پتو تو گرماش بسوزيم. صداى طاق زدن گريه مون تا هفت آسمون بره. آسمون هم كمى بگريد به حالمون. آرامشون رو بخراشه.
آدم ساده! آرامش چيه؟ چه شكليه؟ چه طعميه؟ ما آرامش رو هم گم كرديم. همونجور كه خودمون لا به لاى دردهامون گم شديم. لا به لاى سمت چپ دلمون كه همه چيزمون رو اونجا خاكشون كرديم. همونجايى كه يه زمانى بهار بود ولى الآن سوز زمستون بين مويرگ هامون جاريه. آخ مويرگ ها آدم ساده! آخ مويرگ هامون...

#طاها_رحيميان

Channel? | @Taharahimian_poem

بِهِشت
Channel? | @Taharahimian_poem

- بايَدَمى؛ شايَدِتَم..!
Channel? | @Taharahimian_poem

سر كار بودم. داشتم دستمال هارو براى آماده سازى سرويس ها، مرتب ميكردم. خيلى بيشتر از اون چيزى كه بايد آماده ميشد، مرتب كردم. مثلاً اگه بيست تا ميخواست، من حدود پنجاه تا آماده كردم. حواسم پيش خودم نبود. جاهاى دور سرك مى كشيد. شايد جايى دور اما نزديك؛ نزديك اما دور.
تا اينكه همكارم بهم گفت: "حواست كجاست؟ خيلى دستمال هدر دادى."
ديدم زندگى، خيلى از اوقات، مثل همين هدر رفتن دستمال هاست. يا حتى بيرون افتادن از زندگى عين يك دستمالى كه ارزش خاصى نداره.
گم شدن و پرت شدن از زندگىِ كسى، مثل افتادن يك دستمال بين آشغال هاست. ديگه تفاوتى بين خودت و بقيه اى كه هيچ ارزشى براى "دلارام" نداشتن، ندارى. مثل تف سر بالايى كه فقط به صورت خودت ميخوره و به خودت برميگرده. عين تنهايى كه هرچقدر هم دورت شلوغ باشه، بالأخره باز هم گذرت بهش ميوفته.

#طاها_رحيميان

شايد برشى از "يك و يك دقيقه به وقت غروب"

Channel? | @Taharahimian_poem

نخوابیده چشم جهانم
رویا ببینم کجا ؟
نخوابیده ام نه به خواب زده ام
و نه حتی خواب را میشناسم
و نه خواب میشناسدم
سیاهی چشمهایم
به رنگ چشمهایت رفته
که سرزمین سفید اطرافش
به کوچکی مولوسیا ست
اینجا مولوسیاست
من و تو و سگهایمان میگوییم چه بشود
من و تو و سگ هایمان میگوییم دنیا دست کیست
رویا را رویا را رویا را میبینم با چشم های باز
در چشم های تو
بی خواب ناشناس
اما اگر گذرت به فرودگاه افتاد
بلیط دوم را هم بگیر
به مقصد پاریس
من و تو و رویایمان
سگ هایمان میمانند در مولوسیا
و من تو را به پاریس یا شامونیکس
و یا مارسی میبرم
و پای اسکله تو را به اشک وا میدارم
و باز به بوردو میرویم و تو را به خنده وامیدارم
و در تمام سفر پلک نمیزنم
و رویا را رویا را رویا را میبینم
ای دختر مولوسیاییِ من...!

#مجنون

@majnooniha
Channel? | @Taharahimian_poem

به هَدف هام "نَه" نَگفتم چون قرار گذاشتم بهشون برسم؛ قراره موفق بشم?

مِثِه مَن كه دَست نِميكِشه اَز تو :)
Channel? | @Taharahimian_poem

سكانس اول: ساعت دوازده و يازده دقيقه ى شب؛ باران خيابان را شُسته است. رنگِ قرمز و زرد و سبزِ چراغ ها، در آب منعكس ميشود. كنار نيمكتى سر خيابان ايستاده ام و منتظر نشسته ام تا كه بيايد. ببينمش؛ بندِ دلم پاره شود. ببينمش كه بعد از من، اوضاعش به كام است؟ كمى…