میدانی چه ارزشمند است؟
آنچه از میان خستگی ها میروید
انچه که میدانی از میان تمام عالم برای تو کنارگذاشته شده است

با تو هر ثانیه هر جا میشه تو لحظه ها گم شد....

حرف هایمان آه
امان از حرف هایمان

من باید میرفتم زود زود زود
یکی تو خاطره هام زخم برداشته بود

«فراموش شده» نمایشی علیه فراموشی https://moroor.org/%d9%81%d8%b1%d8%a7%d9%85%d9%88%d8%b4-%d8%b4%d8%af%d9%87-%d9%86%d9%85%d8%a7%db%8c%d8%b4%db%8c-%d8%b9%d9%84%db%8c%d9%87-%d9%81%d8%b1%d8%a7%d9%85%d9%88%d8%b4%db%8c/

این کائنات کائنات که میگویند کجاست؟ سرش به کدام اخور بی ربطی گرم است که اتفاقا در لحظات حیاتی این زندگی نشانه هایش را از ما دریغ میکند؟

همین است دیگر
تمامش همین است

فردا برمیگردم
هرکجا که هستم فقط همه چیز را خراب تر میکنم انگار با خود عهد بسته ام که کوچکترین پیوند به خود را تاب نیاورم و تنها از راه دور با سینه ی سوخته ارام ارام روی مزار رویاهایم گل پرپر کنم . وجودم قبرستان تاریکیست که با افکار درهم و برهم و سطحی و خنده و گریه های سطحی تر ، نمایش را کمی از متروکه ی بی چون و چرا به متروکه ای نه چندان واقعی تبدیل میکنم . نمیدانم چرا اینجا مینویسم و‌حتی نمیدانم برای چه کسی مینویسم اما حال من خوب نیست و اگر همین حالا کسی این را بخواند و بپرسد :« چگونه ای ای دوست؟ » جوابم خوبم خشک و‌خالی و‌ بعد پرسیدن حال طرف مقابل است یعنی خدای احد و واحد را هم که پایین بیاورد نمیتوانم احوالاتم‌را برایش بازگو کنم به همین خاطر است که به خوب بودن بسنده میکنم و باور کنید که سعی میکنم خوب باشم . خوب خوب خوب چه واژه سختیست این واژه خوب مخصوصا اگر محکوم به خوب بودن باشید . اینروزها محکوم به خوب بودنم تمام تارهای روانم محتاج‌این‌خوب بودنند هرچند کاذب و خود گول زننده زیرا اگر بخواهم به افکار و احساسات واقعی خود پر و بال دهم‌ کار از بد بودن به جنون میکشد ادم‌ مجنون هم که عقل به سامانی ندارد هرکار نا به جایی از او ساخته است و‌اکنون زمان مجنون شدن نیست . من هنوز به همین خود خوب دروغین محتاجم نمیدانم که چه زمان میتوانم رهایش کنم مجنون شوم و میان میدان شهر های های گریه کنم اما میدانم روزی که روزش شود ، ان روز که بتوانم این نقاب مضحک دروغین خوبی را از چهره بردارم و احوالاتم را در کلمات بگنجانم ، لبانم هم که به هم‌ دوخته شود از چشم هایم کلمه بیرون میریزد و تمام من با صدای بلند برای این مجنون متولد شده خواهد گریست. اما در حال حاضر تنها پناهم نوشتن همین احوالاتیست که قادر به بازگو کردنشان نیستم و باز هم مثل همیشه من به این کلمات بسیار مدیونم البته قصه ی دین من به نوشته ها یم قصه ایست دور و دراز که در فصل هزار و‌ انم ان به سر میبرم ادا کردن این دین هم بماند برای زمان پس از جنون.

فکر نمیکردم حالا حالا ها این را بازگو کنم اما حقیقتا دلم برای سنندج تنگ شده است جداگانه از دلتنگی برای ادم ها ، دلم برای خود شهر بسیار تنگ شده است عجب موجود عجیبیست این ادمی ! انگار سرشتش را با نارضایتی به هم دوخته اند