وجدانی انقدر باشعور و باوجدانه که گاهی حس میکنم لیاقت حضور در کلاسش و ندارم.
کاش میتونستم با پلاکاردِ "وجدانیِ با وجدان تشکر تشکر" در کلاس اصغر حضور پیدا کنم.

امروز به این نتیجه رسیدم که مهم نیس قطار چه ساعتی رو سوار میشی، شیش و نیم یا شیش و ده، در هر صورت به کلاس اصغر دیر می‌رسی.

اسرائیل می‌گوید: تا فردا، یک میلیون فلسطینی باید شمال غزه را ترک کنند، هرکس بماند هم کشته میشود.
ننگ بر هرکسی که سکوت می‌کند، ننگ بر هرکسی که ظلم را می‌بیند و چشمش را بسته است، ننگ بر آخوند و مرجعی که موضع نمی‌گیرد و کاری نمی‌کند، ننگ بر روزنامه‌نگاری که قلمش نمی‌نویسد، ننگ بر صاحب‌رسانه‌ای که بلندگوی فلسطین نیست، ننگ بر هر انسانی که ذره‌ای موجودیت موهومی به اسم جعلی «اسرائیل» را ذره‌ای به رسمیت می‌شناسد.

و بین خودمون باشه من هنوز واسه اینکه اصغر به رییسی با چیز نمکی خاص خودش گفت با رئیس جمهور نسبتی دارین و اون گفت بله پدرم هستن نیشم بازه. نمیخوام هنوز از واژه غربزده براش استفاده کنم پس همون چیز نمک.

خودم بازهم با یک صف طویل برای تاکسی مواجه شدم، یه بار در مترو پیاده شدم چون همه جنبنده‌‌ها به صندلی‌ها چسبیده بودن و من ۴۰ دقیقه باید می‌ایستادم، یک بار با مخ خوردم زمین، آقای راننده دعواش شد و اصغر هم گفته بود اگه بعد من اومدی دیگه نیا و خب با تپش قلب و آقا اجازه وارد کلاس شدم.
میخواستم هفت برسم و هشت و ده رسیدم، ای بختت ریحانه.

ادامه راه یک سال طول کشید. وقتی در آن ونِ نفرین شده نشسته بودم انقدر در تنگنا بودم که صندلی جلو که خالی شد راننده گفت خانم بیا جلو بشین. پشت چراغ قرمز بودیم و من نمی‌دونستم. میخواستم سرعتی‌ترین کار زندگیم و انجام بدم. فکر کنم چهار سال بود صندلیِ جلویِ ون ننشسته بودم. و وقتی پیاده شدم دیدم خیر، خیلی کوتوله‌تر از اینم که بتونم برسم. چهاردست و پا و با نهایت سرعت تمام تلاشم و میکردم که بتونم به بالا برسم. و فکر می‌کنید چیکار کردم؟ اولین قدمم این بود که خیلی عادی و با طمانینه کیفم و از پایین با حالت بگیر جَک، دادم راننده. پشم‌هاش ریخته بود و اینجوری بود که؟ ببخشید خانم مگه اومدیم ماه عسل؟ گمشو پایین من زن دارم. اما بدبخت خیلی بدبختانه گرفتش و نگهش داشت.
در نهایت بعد از یک سال تلاش کردن، با نگاه خیره‌ی هم‌دانشگاهی‌ها و زیرلب پشمام گفتنشون، قیافه آقای راننده و نشون دادنِ حلقه‌ش، بوق‌های متمادیِ ماشین‌ها و قفل فرمون‌هایِ آماده، بالاخره به صندلی رسیدم. راننده که می‌خواست کیف رو در صورتم پرتاب کنه و نعره بزنه، حالا نوبت این بود که هم‌‌ونی‌ها به نوبت برام کف بزنن. من بالاخره رو صندلی سکنا گزیده بودم!

صبح که داشتیم میرفتیم بیرون همه‌یِ خاطرات بچگیم زنده شد چرا که خواهرم گفت منم باهات میام. سال‌هاست که از این موضوع فرار میکنم. دیشب بهش گفتم ببین من اگه به اتوبوس هفت و ده نرسم دهن همه رو سرویس میکنما، خیالم و آسوده کرد و اطمینان داد که شیش از در خارج میشیم. ساعت شیش و نیم بود و من مثل دوران مدرسه که ضجه میزدم به ابلفضل معلمم راهم نمیده یزید اِی سنگ شی به حق علی، در چارچوب در ایستاده بودم و اشک‌هام و پاک میکردم.
اون موقع‌ها فیلم‌های ساعت شیشِ بوقِ سگ و میدید اما الان بدون دیدن فیلمی باز هم نیم ساعت تاخیر داره.
مثل اسب میدوییدم و اینجوری بود که ریحانه؟ چرا انقدر عجله داری؟ درخت‌هارو نگاه می‌کرد. بوته گوجه‌فرنگی پیدا کرد، خاطراتش و تعریف کرد. و ما هنوز نرسیده بودیم. تو مترو که بودیم هوا گرم بود و بعد یه مدت دیدم نیست. بله حالش بد شده بود. و رفته بود زیر صندلی.
حالا مردم جا بدن بهش، دنبال شوکول بگرد... پیاده شدیم و شروع کن به باد زدن خانم تا حالش جا بیاد. ساعت چند بود؟

برای تاکسی دانشگاه صف بود و چه صفی. در ون نشستیم، بر روی سکوش جا بهم رسید، راننده شبیه سگ رانندگی می‌کند. احساس میکنم دو ساله تو راهم.

فراموش کرده امروز درحالی که با اون عینک آفتابی بی‌مانند به گل‌های داوودی نبود و میخواستم از خیابون ردش کنم و یه چوب هم از درخت برای راحتیش‌ بکنم، ازم تقاضای لپ‌لپ کرد و من برای باج براش خریدم و اون حالا یه گل داوودیِ خندان بود. بله من لوزرم. آها.