4:45

نه اشک چشمم را بدیدی، نه ناله قلبم شنیدی؛
چو بخت من رفتی؛ مه من.
چو آهوی صحرا رمیدی، ز سوی من دامن کشیدی، تو دل‌شکن رفتی.

مرا در غربت سرد بیابان‌های بی‌ مجنون رها کردی،
تو بر ویرانه‌های قلب من، یک بیستون آخر بنا کردی،
مرا با تیشه و فرهاد و عاشق‌پیشگی‌ها آشنا کردی.

چی باید بکارم رو خاکِ تنم؟!

«هر آدمی اقلیم خودش را دارد. هوا همیشه هم خوش نیست.»

«شب است و در شب من، خوش‌نشینی‌ات زیباست.»

_در سال‌مرگ حسین‌ منزوی‌.

رویا شاه‌حسین‌زاده برای مادرش نوشته: «به من بگو که چگونه می‌شود آدم بتواند فردا جوری در خیابان‌های این شهر تردد کند که انگار نه انگار دوم دی ماه هزاروچهارصدو‌دو با حواله‌ی مزار مادرش در صندوق عقب، از آن‌ها گذشته است» _آخ از این خیابون‌هایی‌ که بعد یک عبور‌…

رویا شاه‌حسین‌زاده برای مادرش نوشته:

«به من بگو که چگونه می‌شود آدم بتواند فردا جوری در خیابان‌های این شهر تردد کند که انگار نه انگار دوم دی ماه هزاروچهارصدو‌دو با حواله‌ی مزار مادرش در صندوق عقب، از آن‌ها گذشته است»

_آخ از این خیابون‌هایی‌ که بعد یک عبور‌ تلخ، که برای همه‌مون یا اتفاق‌ افتاده یا اتفاقش در راهه، دیگه هرگز اون خیابون‌های سابق نمیشن. هرگز!

به تو می‌اندیشم!