یَلِ چه دایی؟

دنیای اطرافمون به آدم‌های شجاع‌تری نیاز داره؛
به هنجارشکن‌های واقعی.

به گوله‌های درشتِ برف نگاه میکنم که می‌بارن و پشتِ دودِ سیگار فِید میشن. میرم جایی که سقف نداره. برف میشینه رو لبام، کام می‌گیرم از سیگار. فکر کنم این اولین سیگارِ برفیِ زندگیمه. #اسموکینگ_بریک

پوینت‌.آو.ویو:
دستشوییت گرفته اما گربه‌ت سرشو گذاشته رو پات خوابیده پس تو با کمالِ میل تحمل می‌کنی.

فرصت را در سینیِ نقره تقدیمش کردم و او،
دستش روی دستِ دیگرش بود و تماشا می‌کرد.
هرچه گفتم که فقط حرف نزن؛
عشق را باید دید!
حاضر نبود زیرِ بار برود؛ دائماً حاشا می‌کرد.
من فرصت‌ها را سوزاندم؟
پس این‌همه وقت،
با این لبانِ پوست‌کنده شده،
یاسین به گوشِ خر می‌خواندم؟
او واقعا بی‌انصاف بود؛ مثلِ خودم.
و به مرور از حالمان خسته شدم.
اما من فقط خودم را به آتش کشیدم.
بس بود هرچه این مدت،
طعمِ تنهایی را با او چشیدم.
چرا اینکار را با خود کردم؟
زیرا چشمی که قرار باشد هر دم خیس باشد و
در انتظار بخشکد،
همان بهتر که خاکستر شود.
و تنم بی‌بستر شود.
خوابی که به چشم حرام شود، رومنسی که درام شود،
آینده‌ای که سراب شود، خانه‌ای که خراب شود،
درختی که بی‌بار شود،
و مهم‌تر از همه،
دلی که بی‌دلدار شود.
همه‌شان بسوزند که بهتر است!
بهتر نیست؟
لحظه‌ی خداحافظی،
گفتم که
عشق، اگر عشق باشد ای‌‌ #یار
همیشه می‌شود کاری کرد.
فکر کردم با اینکه کنارم نبود
می‌شود عشق را این‌بار جاری کرد.
حتی اگر گریه کردم، شانه نشد،
شاید بشود همه‌چیز را عالی کرد.
اما فرار را به قرار داد ترجیح؛
این‌بار چه بد پشتِ مرا خالی کرد.

چشمی که قرار باشد هر دم خیس باشد و در انتظار بخشکد، همان بهتر که خاکستر شود.

از تهِ حلق تا لبه‌ی پرتگاهِ گوشم می‌سوزد؛
احساسی مثلِ فلفل در دهان ریختنِ یک والدِ خسته از تربیت.
بدنم کوفته‌تر از همیشه و دردمند؛
گویی لای چرخ‌دنده‌ی زندگی، له شده و هنوز، نابود نه.
پلک‌هایم خمارند. چشم‌هایم بی‌زارند. لپ‌هایم تودارند. گوش‌هایم بیمارند. موهایم ناچارند. لب‌هایم بی‌کارند. سرفه‌ها تکرارند. شش‌هایم ناکارند. دست‌هایم سیگارند. افکارم آزارند. دردهایم بسیارند. درد ها یَم بِس یا رَند..