@ebteda_ir
🔺تنش در شورا!
▪️این قسمت: شهرداری و حمایت‌های فرهنگی و هنری‌اش

در جلسهٔ اخیر شورا، برای لحظاتی صدایم بلند شد و نسبت به ذلیل‌انگاری شورا اعتراض کردم. ویدیوی این صحنه بلافاصله با تیترهایی مانند #تنش_در_شورا و... چرخید و خیلی‌ها دلیل این عصبانیت را جویا شدند. موضوع مهمی‌ست، لطفاً چند دقیقه وقت بگذارید و این متن مختصر را مطالعه بفرمایید. 👇

از چندی قبل #شیوه‌نامه_حمایت از توسعهٔ فرهنگ و هنر در شورای شهر تبریز بررسی می‌شود.
اما ماجرای این شیوه‌نامه چیست؟

1. شهرداری، ارقام قابل توجهی در زمینهٔ فرهنگی، اجتماعی و هنری هزینه می‌کند؛ سال۱۴۰۳ حدود ۱۰۰۰ میلیارد تومان پیش‌بینی شده. تقریباً ۶۰۰ میلیارد برای زیرساخت فرهنگی و ۴۰۰ میلیارد برای برنامه و فعالیت فرهنگی.

2. جامعهٔ فرهنگی‌وهنری شهرمان، توقع دارد که این هزینه‌کردها #عادلانه و #شفاف باشد. مجموعهٔ شورا و شهرداری، با مراجعات و مطالبات گستردهٔ اصحاب فرهنگ و هنر برای #حمایت و #مشارکت روبروست. پاسخ اصولی، شفاف و قاعده‌مند به درخواست‌ها، کمترین توقع آنها از مدیریت شهری‌ست.

3. شورا و شهرداری چگونه به این درخواست‌ها پاسخ می‌دهند؟
   به شیوه‌های متعارف: مبتنی بر #رایزنی، #چانه‌زنی، مکاتبه، #وساطت، #ارجاع، بررسی توسط مدیران و... .
   آیا این شیوه‌ها پاسخگو بوده؟ شاید گاهی پاسخ داده باشد، اما همیشه اینطور نیست و همواره، پرسش‌هایی در این‌باره که «چرا شهرداری از فلان اثر و گروه حمایت کرد یا از بهمان اثر و گروه حمایت نکرد» وجود دارد.

4. شورای شهر در مقام سیاست‌گذار، مکلف است زمینه‌های حمایت عادلانه و شفاف شهرداری از فعالیت‌های فرهنگی‌و‌هنری را فراهم کند.
   کمیسیون فرهنگی-اجتماعی شورا، در فرآیندی طولانی، سازوکاری شفاف و نظام‌مند با #مشارکت و محوریت #ذینفعان_اصلی برای نحوهٔ حمایت شهرداری از هنرمندان و فعالیت‌ها و رویدادهای فرهنگی‌و‌هنری تدوین کرده و برای تصویب به شورا فرستاد. شهردار و گروهی از اعضای شورا با این شیوه‌نامه مخالفند؛ با استدلال‌هایی مانند:

5. وقتی شهرداری خودش می‌داند چه کند، چه نیازی به شیوه‌نامهٔ شوراست؟
6. نباید گذاشت در بودجهٔ شهرداری برای هنرمندان حق ایجاد شود!

7. خود شورا مورد به مورد برای هر درخواست حمایت از سوی هنرمندان تصمیم بگیرد!
   و...

8. سه هفته در صحن شورا بحث شد. با پیش کشیده شدن مباحث فرعی و عجیب‌وغریب، رئیس شورا برای رفع مناقشه، یک هفته فرصت داد تا شهرداری مجدداً نظرات اصلاحی خود را به کمیسیون فرهنگی ارائه کند تا لحاظ شود. چند هفته گذشت اما هیچ نکته‌ای از شهرداری نیامد. این هفته که بررسی ادامهٔ شیوه‌نامه در دستور جلسهٔ شورا قرار گرفت، مدیرعامل سازمان فرهنگی ادعا کرد که شورا چیزی از ما نخواسته! و باید فرصت بیشتری به ما بدهید. او در حالی‌که شیوه‌نامه را در دستانش لوله کرده بود، به‌طرز تحقیرآمیزی گفت: «این شیوه‌نامه را یک کارشناس کمیسیون فرهنگی نوشته!» که یعنی ارزش بررسی ندارد!
   این موضع، فارغ از این‌که با هدف سنگ‌اندازی و مانع‌تراشی برای تصویب شیوه‌نامه صورت می‌گرفت، رسماً توهین به شورا بود. کاری که البته قبلاً هم از برخی افراد دیگر هم سر زده و متاسفانه پاسخ درخوری نگرفته‌اند!

9. این قبیل موضوعات، محک خوبی برای مقایسهٔ دیدگاه‌ها در شورا و شهرداری‌ست.
   دیدگاهی که برای شورا شأن #سیاستگذاری قائل نیست و مدام خود را به حاشیه می‌برد و فرعی می‌کند و ترجیح می‌دهد به‌جای سیاست‌گذاری و #نظارت، خود را با شهرداری هماهنگ کند.
   و دیدگاهی که نمی‌خواهد شورا را تا سرحدِ #دستگاه_تایید و تصویب و #تجلیل پایین بیاورد و سیاست‌گذاری و نظارت را تعلیق کند و به نظارهٔ عملکرد شهرداری بسنده کند.
   بگومگوها دقیقاً بر این اساس اتفاق می‌افتد؛ هرچند بیان‌ها و ادعاها و تبلیغات چیز دیگری بسازد.

@ebteda_ir
🔺آیا تنش، ارزش دارد؟!
یک تصویر از شورای شهر تبریز

از آغاز شورای ششم، یک کشاکشِ پیوسته بر سر #تیمداری شهرداری تبریز وجود دارد. قانون، چنین مجوزی را به شهرداری‌ها نداده؛ شهرداری‌ها مکلفند لوازم و زیرساخت‌های #ورزش_همگانی را فراهم کنند تا عموم مردم، امکان ورزش داشته باشند.
همین یک موضوع، باعث #تنش و #درگیری در شورا شده. وقتی یک گروه، نمی‌خواهند به قانون و منطق تن دهند و مدام اصرار می‌کنند که شهرداری باید تیمداری کند، چه باید کرد؟
مانند بچه‌مثبت‌ها نشست و تماشا کرد و موضعی نگرفت تا مبادا مردم ویدیوهای درگیری در شورا را ببینند و بد شود؟!
یعنی مردم به اعضای شورا رای داده‌اند که آنجا دورهمی برگزار کنند و خوش باشند؟
یعنی هیچ چیز در این شهر ارزش درگیری و بگومگو در شورا ندارد؟! حتی اگر یقین داشته باشیم که بخاطر یک اصرار غیرقانونی، میلیاردها تومان از پول مردم به بهانهٔ تیمداری هدر خواهد رفت؟!
این چه طرز تلقی‌ است از جایگاه شورا؟
در شهری که هنوز بسیاری از محلاتش، یک سانتیمترمربع فضای ورزشی حتی در حد زمین خاکی ندارند چه کسی می‌تواند به اتلاف منابع نایاب این شهر به بهانهٔ تیمداری شهرداری رضایت دهد؟
ما می‌گوییم شهرداری برای استعدادیابی در محلات و آموزش و ورزش همگانی هزینه کند. ورودش به ورزش حرفه‌ای و تیمداری، موجب انحراف از وظیفهٔ اصلی شهرداری در تامین امکانات ورزش همگانی می‌شود. نیاز به سطح حرفه‌ای و تیمداری را باید بخش خصوصی پاسخ دهد. عده‌ای از اعضای شورا و شهردار، با این دیدگاه مخالفند و اصرار دارند که شهرداری خودش باید تیم داشته باشد و فعالیت حرفه‌ای کند!
خب؛ حالا اگر در برابر این اصرار عجیب‌وغریب بایستیم و مخالفت خودمان را ولو کمی با صدای بلند ابراز کنیم کار خیلی زشتی کرده‌ایم؟!
عجیب است واقعاً!

#شورای_شهر_تبریز
#شهرداری_تبریز
#تیمداری

@ebteda_ir

▫️سرگشاده با استاندار محترم آذربایجان‌شرقی
🔺حاشیهٔ تبریز، سرمایهٔ مغفول توسعهٔ شهر است

سلام علیکم
دولت‌های مختلف، برای غلبه بر نیازِ انباشت‌شدۀ مسکن، طرح‌های متعددی را دنبال کرده‌اند. وجه مشترک همۀ این طرح‌ها، استفاده از ظرفیت اراضی خالی و بکر در اطراف شهرها بوده است. این رویکرد، همچنان معتبر است، آنچنان‌که برنامۀ هفتم توسعه نیز وزارت راه و شهرسازی را مکلف کرده تا طی پنج سال، ۳۳۰ هزار هکتار زمین برای #تولید_مسکن، تامین نماید.
توسل به چنین ایده‌ای در برخی نقاط کشور، گریزناپذیر است و راهی جز بهره‌برداری از زمین‌های جدید در اطراف شهرها نیست، اما کلانشهر تبریز، وضعیت متمایزی از این حیث دارد. صدها هکتار بافت مستعد و آمادۀ داخل شهر (ناکارآمد و فرسوده) به عنوان ظرفیت تولید مسکن جدید وجود دارد که فعال‌سازی این ظرفیت بزرگ، با موانع عدیده و محدودیت‌های مختلف روبروست. این موانع و محدودیت‌ها، ضمن اینکه موجب تعمیق و بازتولید محرومیت و نابرابری در بافت وسیعی از شهر می‌شود، اتلاف یک سرمایۀ بزرگ شهری را نیز به دنبال دارد.
در حالی‌که دولت با تمام قوای خود، با تقبل هزینه‌های گزاف، در جستجوی اراضی قابل بارگذاری در اطراف شهرهاست، مناطق هویتمند شهر تبریز، به دلیل نگاه صلب و غیرتحولی در بخش‌های مختلف و وجود برچسب #سکونتگاه_غیررسمی بلااستفاده مانده است.
نگاهی به وضعیت بافت موسوم به حاشیۀ تبریز، عبرت‌آموز است. این منطقۀ وسیع، بر اساس برآوردهای خوشبینانه و بدبینانه، بین 2000 تا 3000 هکتار مساحت دارد. این بافت، اغلب زیرساخت‌های اصلی و حیاتی زندگی شهری (آب، برق، گاز، شبکۀ فاضلاب، مخابرات، معابر، کاربری‌های عمومی و...) را در خود دارد؛ از این رو می‌تواند با کمترین هزینه، به هستۀ اصلی توسعه و آبادانی شهر تبدیل شود و بار اصلی تامین مسکن و ایجاد تعادل در عرضه و تقاضای این بخش را بر دوش کشد. اما بسیار اندوهبار است که بخش‌های قابل توجهی از این منطقهٔ بزرگ، با این دستاویز که در اراضی ملی شکل گرفته‌اند، سال‌هاست از چرخۀ توسعه خارج شده و نقش قابل اعتنایی در اقتصاد بخش مسکن شهر تبریز ندارند.
اتفاق جدیدی که در منطقۀ حاشیۀ شمالی تبریز رخ داده، احداث خیابان 45 متری شهید آل هاشم (انقلاب) است که بعد از رکودی طولانی، در دورۀ شورای ششم، فعال شد و با هزینه‌ای چشمگیر در آستانۀ اتمام است. کمترین انتظار از چنین طرح عمرانی بزرگی این است که موجب نوسازی و آبادانی و تحول در بافت پیرامون شود. این تحول، نوعاً در قالب نوسازی و بازسازی مساکن قابل تصور است. امری که قطعاً موجب رونق ساخت‌وساز قانونمند و باکیفیت می‌شود. به زبان ساده، در این فرآیند، چند هزار واحد مسکن جدید، با سرمایۀ مردمی و بدون کمترین هزینه برای دولت، احداث می‌شود. لیکن، برچسب سکونتگاه غیررسمی و اعمال مالکیت سفت‌وسختِ دولت برای املاک واقع در این بافت، مانع #صدور_پروانه از سوی شهرداری شده است. ناگفته پیداست که تداوم این وضعیت، چه پیامدهای مخربی به‌دنبال دارد.
برای گشایش در این امر مهم، تدبیر دولت به عنوان ذینفع اصلی اراضی مورد نظر، ضروری است و جنابعالی می‌توانید تسهیلگر این تدبیر باشید. رفع مانع صدور پروانه برای املاک واقع در بافت حاشیۀ شهر، تدبیری با چند کارکرد مهم و اساسی خواهد بود؛ از رونق ساخت‌وساز مسکن گرفته تا ارتقای کیفیت زندگی مردمان رنجدیدۀ این مناطق و در نهایت، بهبود شاخص‌های عدالت اجتماعی بخشی از این تاثیر محسوب می‌شود.
امیدواریم اهتمام و تمرکز جنابعالی و سایر بخش‌های حاکمیتی، این مانع، از پیش پای مردم برداشته شود.

روح‌الله رشیدی
عضو شورای اسلامی شهر تبریز

?اسطوره‌ای در افق هستی

✍ حسن رحیم‌پور ازغدی

▫️این عبارات زیبا، بخش کوچکی از ویژگی‌های رفتاری پیامبر اکرم (ص) است که از زبان حضرت سیدالشهداء علیه‌السلام توصیف شده است:

«دائمُ الفکر» بود؛ همیشه در تفکر بود، هرگز از فکر کردن خسته نمی‌شد؛

«مُتِواصِلُ الأحزانِ» بود؛ یعنی همواره در غمِ شیرینِ باوقاری فرو رفته بود و معلوم میشد که غم متصلی است و بخش اعظم این غم، در دل پیامبر(ص) بود؛ در حالیکه معمولاً بر لبش، لبخند جاری بود؛ اما غمِ سنگین و ریشه‌داری در دل همراه او بود. آیا غمِ ناشی از درکِ یک حقیقتِ بزرگ بود؟ غمِ مردم بود؟

«لِیسَت لَهِ راحةٌ» هرگز پیامبر را بی‌دغدغه نمیدیدیم، همیشه دغدغۀ چیزی داشت.

«طَویلُ السَّکت» یعنی اهل سکوت‌های طولانی بود.

«لایَتَکَلَّمُ فی غَیرِ حاجَةٍ» جز زمانی‌که لازم و مفید بود، سخن نگفت. بنای پیامبر بر سکوت بود، الا وقتی‌که حرف زدن، ضرورت و فایده‌ای میداشت.

لَیِّن و اهل مدارا بود. اما تو خالی و بی‌اراده نبود. باوقار بود، در عین حال ترسناک هم نبود. پیامبر همیشه در بین ما حُرمت و ابهّت داشت، اما هیچ‌وقت از او نمیترسیدیم.

نعمت هرچند اندک، نزد او بزرگ بود. بدِ هیچ‌کس و هیچ‌چیز را نمیگفت. هرگز برای امر دنیوی و برای منافع خود عصبانی نشد. هرگز قاه‌قاه نخندید اما همواره تبسّم بر لب داشت، ظاهر و باطنش با مردم یکی بود. در خلوت و جلوَت یک شخصیت داشت.

رفتارش در جامعه با مردم چگونه بود؟ سیدالشهداء میفرماید: بنای پیامبر بر دوستی و جذب و وحدت و محبت و اُلفت با مردم بود، نه ایجاد نفرت. «کانَ یُؤَلِّفُهُم و لایُنَفِّرُهُم».

«مَن سَألَهُ حاجَةً لَم یَرجِع إلا بِها أو بِمَیسورٍ مِنَ القَولِ» هرکس به پیامبر رجوع میکرد و از او چیزی و کمکی میخواست، محال بود که بی‌جواب و با دست خالی برگردد؛ پیغمبر اگر داشت، میداد و اگر نداشت، او را با کلماتِ زیبا بدرقه میکرد، از او عذر میخواست، به او آرامش میداد و به‌گونه‌ای سخن میگفت که از دادنِ آن چیز هم نزد آن فرد عزیزتر بود.

هیچ‌کس از محضر(ص) پیامبر ناراحت بیرون نمیرفت، حتی دشمنانش وقتی نزد ایشان میرفتند و در ساحت قدس او قرار میگرفتند، از جلسه که بیرون می‌آمدند، نمیتوانستند از او متنفّر باشند.

«و صارَ لَهُم أباً» برای مردم پدر بود «و صارَ عِندَه سِواء» و همۀ مردم بدون استثناء در چشم او مساوی بودند. برای هیچ‌کس بی‌دلیل، احترامی بیش از بقیه یا بی‌احترامی قائل نمیشد. اهل «تَسوِیَةُ النَّظَرِ و الإستِماعِ بَینَ الناس» بود. یعنی حتی نگاهش بین مردم به تساوی میچرخید و حتی به سخنان افراد که گوش میداد، به‌طرز مساوی گوش میداد. تا این حدّ بر حقوقِ بشر تأکید و دقت داشت.

مجلس پیامبر (ص) مجلس صدق حلم، حیاء و امانت بود. در حضور او هیچ‌وقت صدا بلند نمیشد. در مجلسی که او حضور داشت، همه متعادل بودند؛ همه بر اساس تقوا سخن میگفتند و همه متواضع بودند. به بزرگ‌ترها و مُسنّ‌ترها احترام میگذاشتند و با کوچکترها با مهربانی برخورد میکردند. «وَ یُوثِرونَ ذا الحاجةَ» و نیازمندان را بر خود مقدم میداشتند.

چهرۀ پیامبر(ص) شاد بود، ابرو گره نمیکرد، مگر آنگاه که بی‌عدالتی یا منکری را میدید.

«سَهِلُ الخُلق» بود؛ یعنی خیلی راحت میشد با او رابطه برقرار کرد.

«لَیسَ بِفَظٍّ و لاغَلیظٍ» خَشِن و تندخو نبود.

«و لافَحّاشٍ و لاعَیّاب» هرگز فحش بر لب او جاری نشد، عیب‌گیر نبود، عیب مردم را تعقیب نمیکرد.

«و لامَدّاحٍ» در عین حال اهل مبالغه در تمجید از افراد هم نبود.

?پ.ن : تمام این جملات، ترجمه و توضیح فقراتی از روایت نسبتاً طولانی‌ای است که در کتاب شریف «معانی‌الاخبار، ص۸۲» نقل شده است.

? جامعه‌شناسی مردم
✅ @Popular_Sociology

@ebteda_ir
?ابزاری به نام تجمع بزرگ

تجمع بزرگ؛ ایده‌ای که گویا به عنوان یک شیوه/ راهکار ثابت برای مواجهه با هر پدیدهٔ اجتماعی، فرهنگی و سیاسی به رسمیت شناخته شده است و حتی به عادت تبدیل شده است!
جذابیت این ایده به حدی است که دیگر کسی با هیچ تجمع کوچکی حالش خوب نمی‌شود و تصور می‌کند تکلیفش را انجام نداده؛ بنابراین رقابت و چشم‌وهم‌چشمی برای هرچه بزرگ‌تر کردن تجمعات بالا گرفته و سالانه کلی پول و نیرو صرف برگزاری دهها تجمع بزرگ در شهرها می‌شود. آن‌هم برای هر بهانه و مناسبتی‌.

تجمع بزرگ، هیچ کارکرد/فایده‌ای ندارد؟
چرا؟ گاهی برای نشان دادن وحدت و قدرت اجتماعی و همدل و یکدل‌‌سازی مردم و به رخ کشیدن آمادگی برای دفاع از کشور و... راهی جز جمع شدن مردم نیست.
مسئله اما این است که چنان در مصرف ایدهٔ تجمع بزرگ افراط شده که دیگر حتی آن تجمعات بزرگ اصیل هم از چشم افتاده‌اند.
همه به فکر بزرگ و بزرگ‌کردن برنامه‌های جمعی هستند. مناسک محرم و هیئات را ببینید که چگونه دارند با ایدهٔ تجمعات بزرگ و چشمگیر، هیئت‌های محله‌ای و خانه‌به‌خانه را از دور خارج می‌کنند و از چشم می‌اندازند.
ممکن است با تکنولوژی و ابزارهای موثر بشود دریاچهٔ مصنوعی ساخت و از تماشایش برای دقایقی لذت برد، اما نهایتاً این دریاچه به #برکه تبدیل خواهد شد و ما #رودخانه می‌خواهیم و نه برکه! چشمه‌ها اگر خشکید، رودخانه‌ای در کار نخواهد بود.
ما داریم با اصرار بی‌حد بر تجمع‌سازی‌های بزرگ، چشمه‌ها را می‌خشکانیم.
باید برای خودمان هم سئوال باشد که «چرا از پسِ این تجمعات بزرگ، جریان جدیدی در جامعه شکل نمی‌گیرد؟»
و نخواهد گرفت.

@ebteda_ir

?کارآمدی، پول، پروژه!

کارآمدی برای نظام‌های سیاسی مقولهٔ مهمی‌ست؛ آنها به اعتبار این ویژگی، در #حل_مسائل جامعه توانمند می‌شوند.
در کشور ما، این مفهوم مورد توجه قرار گرفته و به‌صورت خفیف به یکی از محورهای مقایسه و طبقه‌بندی اشخاص و جریان‌های سیاسی تبدیل شده است.
اما مرور ادبیات مرتبط با کارآمدی در دههٔ گذشته، نوعی تقلیل/تحریف معنا را از این مفهوم گزارش می‌کند.
یک. کارآمدی، در پیوند انحصاری با #پروژه شناخته می‌شود؛ اصالت پروژه، فارغ از نسبت پروژه با مسئله یا کلان‌مسائل جامعه.
بر این مبنا، مدیرانی که خود را کارآمد می‌دانند، می‌کوشند هر طور شده در دورهٔ مدیریتشان، یک یا چند پروژه تعریف کنند تا توانایی خود را در مدیریت به رخ بکشند!
آفتِ پروژه‌تراشی (پروژه‌های غیرضروری، تشریفاتی و فاقد اولویت) محصول این رویکرد است.

دو. مراد از پروژه لزوماً/غالباً #پروژه_عمرانی اعم از پل، جاده، ساختمان و... است. کارآمدی را کمتر در نسبت با سایر ساحات و عرصه‌ها به رسمیت می‌شناسند؛ برای مثال، شاخص‌هایی مانند عدالت اجتماعی، رفع نابرابری، مبارزه با فساد، تاثیر فرهنگی و اجتماعی، ملاحظات زیست‌محیطی و... در اطلاق کارآمدی به مدیران، وجه چندانی ندارند. همین‌که مدیر بتواند یک پل بسازد برای کارآمدی‌اش، کفایت می‌کند.

سه. مدیر کارآمد، مدیری‌ست که جیبش پر از #پول است و با سماجت و پیگیری، می‌تواند یک پروژه را در زمان مناسب به پایان برساند. اگر پول نباشد، پروژه‌ای در کار نیست، در نتیجه زمینهٔ ظهور و بروز کارآمدی مدیران در بی‌پولی فراهم نمی‌شود.
برخی مدیران البته برای تامین منابع مالی پروژه‌ها به هر دری می‌زنند؛ شهرفروشی، گران‌سازی خدمات، استقراض، فروش یا تهاتر دارایی‌های ارزشمند و... از شیوه‌های عادت‌شدهٔ مدیرانی‌ست که داعیهٔ کارآمدی دارند!
تبعات عدیدهٔ اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و زیست‌محیطی این پروژه‌های تشریفاتی، پس از اتمام دورهٔ مدیریت ایشان و آغاز ارزیابی‌های انتقادی نمایان می‌شود.

کارآمدی را باید بازخوانی کرد. نباید گذاشت این مفهوم، همچنان در باتلاق پروژه‌‌زدگی/ بتون‌زدگی گرفتار بماند. کارآمدی باید در نسبت با مسائل اساسی (همهٔ عرصه‌ها) بازتعریف شود.