شاید هربار که می‌خوابیم یه ذره می‌میریم و برای همینه که وقتی بیدار می‌شیم شادابیم. و شبایی که خوب و به قدر کافی توی خواب نَمیری، فرداش خسته و عبوسی.

تیر منم، کمان منم، پیر منم جوان منم
دولت جاویدان منم، آیینه دانه سیغمازام

سن بو نیشانلا بیل منی، بیل کی، نیشانه سیغمازام

عطش دارم.
برای خون و جنون.

دنیا، زیر محبت بارون آروم‌تر، پذیرنده‌تر، بخشودنی‌تره.

سوز سرمای هوای امشب داره من رو به جنبش و درآمیختن با جنون می‌طلبه.

“my flesh tastes sweet as an offering, forever to be sacrificed.”

«زیر بار این زمان، نه من نه تو، خمان، خواهیم داشت توان. برای گریختن، یا بل داشتن دوام. من چنین افروخته و ازهم‌گسیخته. و تو… ناجی آینده از پلیدی خود.»

—روونان.

«در سرمای این دانستن مرا شریک دانسته و گمان می‌بری که حال می‌دانم که تو خدایی. به این تنهایی‌ت بنگر، به این فرار. تو هرگز آن تمامیتی که می‌پنداری نبودی. به نیستی از هستی نزدیک‌تری. و آیا پنداشته‌ای، به انتها، به نهایت، به مرگ؟»
—خمان.

“you burn bright, producing all this heat. but you cannot feel the warmth child, can you?”