نور آفتاب، به هر خانه
به قدرِ روزنِ آن خانه تابد..

#شهاب‌الدین_سهروردی@vir486

چون موج سر به صخره‌ی غم کوفتم ز درد
دور از تو ای که گوهرِ یکدانه‌ی منی

یکی از ویژگی‌های شعر شفیعی در مضامین آن است. شاعر در شعرش واسوخت گله‌مندی از معشوق ندارد چون به نظر نمی‌رسد که معشوق زمینی باشد. خود شاعر هم می‌داند که قالب غزل دست‌های او را بسته است چون غزل به تنهایی توانایی حمل این همه بار گران مضامین را ندارد. شاعر می‌داند که محتوای غزل امروز باید تا حدودی رابطه‌ها و ضابطه‌های غزل قدیم را کنار بگذارد و غزل بی‌خوابی تصاویر گوش نواز و موسیقی و وزن آهنگین دارد که با مفاهیم فرح‌بخش یک جا کلید خورده است. در واقع شاعر دارای غوغا و غریو و رقص و شور و دست افشانی و پایکوبی‌های مولانایی است و نازک خیالی و مضمون پردازی سبک هندی را دارد و جولانگاهی گسترده برای فریادهای آزادانه و صمیمانه‌ی انسان امروز ایجاد کرده‌است.

خواب پرید از سرم بر لب مهتابی‌ام
می‌برد از خویشتن این افق آبیم

شعرِ زمانِ ما(شفیعی کدکنی)#فیض_شریفی ص۲۴@vir486

#انوری

روبهی می‌دوید از غم جان
روبه دیگرش بدید چنان

گفت خیرست بازگوی خبر
گفت خر گیر می‌کند سلطان

گفت تو خر نیی چه می‌ترسی
گفت آری ولیک آدمیان

می‌ندانند و فرق می‌نکنند
خر و روباهشان بود یکسان

زان همی ترسم ای برادر من
که چو خر برنهندمان پالان

خر ز روباه می‌بنشناسند
اینت کون خران و بی‌خبران

@vir486

جمعه‌‌شب‌ها و مثنوی‌خوانی

شرح دفتر نخست مثنوی، جلسه یکم:
چرا مثنوی می‌خوانیم؟

شرح استاد دکتر پورمختار.

کانال ادبی ویر

@vir486

#ریشه‌ی_کلمات

دشنام

دش) یا (دژ) به معنای بد و متضاد واژه (وش) است. وش به معنای نیکی است.این دو واژه در ادبیات ایران باستان بسیار به کار رفته‌است به گونه‌ای که در بسیاری از نام‌های ایرانی از این واژه بسیار استفاده شده‌است. دشنام با همان معنی نام بد به کسی نسبت دادن است. دژخیم یا دشمن از همین خانواده می‌باشند.

ژان شاردن که در زمان صفویه در ایران اقامت داشته و با زبان فارسی نیز آشنا بوده می‌نویسد ایرانیان در برابر این همه فضیلت‌های اخلاقی صفتی ناشایسته دارند. گرچه عادت‌شان ستایش و نیایش پی‌درپی حضرت احدیت است و هنگام آغاز نهادن به کاری حتماً بسم الله می‌گویند؛ و ناشدنی است از کاری یا چیزی سخن در میان آورند و ان شاء الله بر زبان نرانند، امّا از همان زبان و دهان که چندین نعت و تحمید حق بیرون می‌تراود هزاران دشنام و کلمات و جملات رکیک و ناسزاوار خارج می‌شود. نه تنها مردمان عامی بلکه بزرگان و اعیان و اشراف بر همین خوی و صفتند. ضمن ناسزا گفتن و فحش دادن به هم غالباً نام آن قسمت از اعضای بدن را می‌برند که قلم از آوردن اسم آن شرمگین است، و به زنان هم نسبت‌های ناسزاوار می‌دهند، و حال آن که نه آنان را دیده‌اند و نه نامشان را می‌دانند، و نه این که در دل خواهان بدنامی و رسوایی ایشان می‌باشند. زنان نیز هنگام ستیزگری با هم دست کمی از مردان ندارند.

کانال ادبی ویر@vir486

#سعدی

تو آن نه‌ای که دل از صحبت تو برگیرند
و گر ملول شوی صاحبی دگر گیرند

و گر به خشم برانی طریق رفتن نیست
کجا روند که یار از تو خوبتر گیرند

به تیغ اگر بزنی بی‌دریغ و برگردی
چو روی باز کنی دوستی ز سر گیرند

هلاک نفس به نزدیک طالبان مراد
اگر چه کار بزرگست مختصر گیرند

روا بود همه خوبان آفرینش را
که پیش صاحب ما دست بر کمر گیرند

قمر مقابله با روی او نیارد کرد
و گر کند همه کس عیب بر قمر گیرند

به چند سال نشاید گرفت ملکی را
که خسروان ملاحت به یک نظر گیرند

خدنگ غمزه خوبان خطا نمی‌افتد
اگر چه طایفه‌ای زهد را سپر گیرند

کم از مطالعه‌ای بوستان سلطان را
چو باغبان نگذارد کز او ثمر گیرند

وصال کعبه میسر نمی‌شود سعدی
مگر که راه بیابان پرخطر گیرند

کانال ادبی ویر@vir486

#طغرای_مشهدی

آشیان و پر پرواز و گل و دانه و آب
همه را داد به ما چرخ، ولی در قفسی

@vir486

سرو سایه‌فکن
#اسلامی_ندوشن

دو شیوه‌ی «مقاومت» و "رضا" در شاهنامه که یکی در «رستم و پهلوانانِ کینه‌کش» نمود می‌کند، و دیگری در "شاهزادگانِ عارف‌منشی چون ایرج و سیاوش"، نشان دهنده‌ی دو رُویه طبیعتِ انسان است که برای بر کرسی نشاندنِ «خوبی» به هر دری می‌زند، درشتی و نرمی، قهر و مسالمت. در ترسیمِ این دو حالت، شاهنامه همه‌ی تجربه‌ها، همه‌ی ذخائرِ روح انسانی را به کار گرفته و بدین گونه از صورتِ یک اثرِ داستانیِ صِرف درمی‌گذرد؛ و تراژدی، فلسفه، اخلاق و روان‌شناسی نیز در آن سرمایه‌ی خود را به کار می‌گیرند.
کسی که یک عنصرِ متعادل است و «رزمندگی» و «روح عرفانی» هر دو را در خود جمع دارد کیخسرو است. کیخسرو مانند منوچهر باید کینِ پدر را بجوید، و این مستلزمِ جنگ با نیای مادریِ خود است. خونِ بی‌گناه را باید بازجُست، نزدِ هرکس و هر جا باشد.

کانال ادبی ویر

@vir486

#بابافغانی

هرگز به رخت سیر نگاهی نتوان کرد
وز بیم کسان پیش تو آهی نتوان کرد

روزی که به نادیدن رویت گذرانم
شرح غم آن روز، به ماهی نتوان کرد

کانال ادبی ویر

@vir486

#حافظ

چه گویمت که به میخانه دوش مَست و خراب
سروشِ عالَمِ غیبم چه مژده‌ها دادست

رضا به داده بده وز جَبین گره بگشای
که بر من و تو دَرِ اختیار نگشادست

مجو درستیِ عهد از جهانِ سست نهاد
که این عجوز، عروسِ هزاردامادست...

کانال ادبی ویر

@vir486