یکی از واحد‌های این ترم داره باعث میشه شبیه حالت چهره معروف گونگ‌یو توی اسکویید گیم، همزمان که حس می‌کنم جونم در خطره با لبخند به کارم ادامه بدم.

شاه اسماعیل یه بار یک نامه‌ برای امپراطور روم می‌فرسته تا بلکه باهم به دشمن مشترک‌شون (عثمانی) حمله کنن، شش سال طول می‌کشه تا جواب نامه برگرده و تا اون‌موقع دیگه شاه اسماعیل مُرده.
حس منم وقتی اینجا یه نامه یا ایمیل به دانشگاه یا هرنوع امور اداری دیگه‌ای‌ می‌فرستم همینه.

علاقه به کلاژ درست کردن اینجوریه که ممکنه من هر چیز‌‌ رندوم و قابل بُرشی رو ببینم و اولین چیزی‌که به ذهنم می‌رسه این باشه: با این میشه کلاژ ساخت.

ー

اگر عکاسی میکنید این پیام رو فوروارد کنید چنلتون و یکی از بهترین عکس هایی که گرفتید رو ریپلای کنید ،تا اینجا بزارم

forward this so I'll tell you how I see your soul, like this.

living with the people who have zero survival instincts seriously destroys my sanity.

از شفق‌های قطبی، تا ضربات نامنظم انگشتان روی کلاویه‌ها، از ریتم آهنگ‌های اسکاتلندی، تا فلوت‌زنِ لباس طلایی، از اژدهای قرمز رقصان در دست عروسک‌گردان‌ها، تا فنلاندی‌ها و زبان عجیب و غریبشان، از جاده جنگلی خلوتِ ساعت ۱۰ شب، تا زمین یخ جمعه صبح‌ها و تیغه‌های اسکیت که می‌شکافتنش، از چهار راه شلوغ با چراغ‌هایی که معمولا خرابند، تا بازتاب نور گرم چراغ خواب روی دیوار آجری. هیچکدام دیگر حس خانه را به او نمی‌دادند. خانه، چیزی بیشتر از احساسی دور نیست. احساسی به‌شدت قوی، اما به همان اندازه دور. زمان و مکانش مهم نبود، خانه‌هایش، همیشه از او دور بودند.

seems like i’m reaching my limits; sooner or later, there will be a grand explosion in my brain, burning everything that’s left. i’m not sure if the results will be a phoenix, or pure dust and abandonment.