1. بیش‌تر از دو سال پیش جمله‌ی "برای همه‌ی آن‌هایی که از ذخیره‌ی امیدشان می‌خورند" را در نوت موبایلم نوشته‌ام. یادم نمی‌آید که آن را کجا و از چه کسی شنیده‌ام ولی حدس می‌زنم مربوط به یک سخنرانی باشد.

2. کاسب‌ها وقتی می‌خواهند به کسی بفهمانند که اوضاع بازار خیلی خراب است و دخل و خرج‌شان باهم نمی‌خواند، می‌گویند از جیب می‌خوریم. از جیب خوردن برای یک بازاری اعلان وضعیت قرمز است. ترس از فرداست. خواب‌ آشفته و حساب خالی و چک‌های پاس نشده است.

3. آدمیزاد زندگی‌اش را با امید می‌چرخاند. امید است که خانه را گرم می‌کند؛ چراغ دکان را روشن می‌کند؛ ساعت صبح را کوک می‌کند؛ قرمه‌سبزی را جا می‌اندازد و برای فردای بچه‌ها پول پس‌انداز می‌کند.

4. خوردن از ذخیره‌ی امید، چیزی شبیه به از جیب خوردن کاسب‌هاست. با این تفاوت که جیب خالی شده‌ی همان کاسب‌ها را هم دست‌های توانمند امید پر می‌کند.

5. بیایید از این به‌بعد در دعاهای‌مان، جایی هم برای آن‌هایی که مدت‌هاست امید تازه‌ای پیدا نکرده‌اند و زندگی‌شان روی همان چرخ‌های قدیمی و فرسوده می‌چرخد، باز کنیم. برای آن‌هایی که تمام راه‌ها و درهای پیش‌روی‌شان را بسته می‌بینند. "برای همه‌ی آن‌هایی که از ذخیره‌ی امیدشان می‌خورند".

واسه مامان‌بزرگم حمد می‌خونین لطفاً؟

مدتی هست که حیران[ی]م و تدبیری نیست.

قمی‌های عزیز حتماااً منتظرتونیم.

راستی بچه‌ها، ما یه گروه دخترونه داریم که هفته‌ای یک ساعت به‌صورت مجازی همراه یک استادِ نازنینِ اخلاق دور هم جمع می‌شیم و چهل حدیث می‌خونیم و به خودمون تلنگر می‌زنیم. احتمالاً دور جدیدمون رو از هفته‌ی بعد شروع کنیم. معمولاً تبلیغ این‌شکلی نداریم اما انقدر…

کلاس اخلاق آنلاین اگه سراغ دارید لطفاً بهم معرفی کنید.

حقیقت اینه‌ که ما چیزی به نام تخلیه‌ی عصبانیت نداریم.
تخلیه‌ی عصبانیت درواقع تشدید عصبانیته و جلوگیری ازش هم درواقع انباشت عصبانیت. نفرت هم همینطوره. محبت هم همینطوره. درواقع تمام حس‌ها همینطورن. ابرازشون اون حس‌ها رو تشدید می‌کنه و درون‌ریزی‌شون انباشته. پس راه کنترلشون نه تخلیه‌شونه و نه درون‌ریزی. باید از سرچشمه تنظیمشون کرد. فقط باید دل رو تربیت کرد که از هر احساس کجا، چقدر و چطور تولید کنه.
و این واقعاً سخت‌ترین کار عالمه. خیلی سخته خیلی.