فردا تولد مامانمه قرار بود براش امسال تولد خفنی بگیرم واقعا برای هرچیزی جلوتر برنامه ریزی میکنم گند گنده میخوره توش :/

۹۰ درصد فروپاشی روانیم ۹ درصد خشم ۱ درصد صبر .

این بلا هم به خیر و خوشی از سرمون باز بشه جوری میخوام گم و گور بشم از صحنه روزگار که نه صدایی به گوشم بیاد نه چشمی منو ببینه .

یجور خاصی دلشوره دارم ،دلشوره بدیه ،استرس نیستا دلشوره است،فردا میریم بیمارستان ک آزمایش بگیرن ازش

اون موقعی ک کار آموزی بالینی میگذرونیم خیلی تاکید میکردن بهمون ک آنژیوکت رو اگر یکبار تو رگ بردیم و پیدا نکردیم ،اگه کامل خارجش کردیم برای تلاش بعدی از همون استفاده نکنیم ،ولی چیزی ک من از روند رگ گیری ک تو بیمارستان بوعلی برای این بچه انجام دادن شنیدم اینه ک هی آنژیوکت رو فرو میکردن هی درمیاوردن با پنبه پاک میکردن و مجدد....بیشتر از ۸ مرتبه ازش رگ گرفتن و نشده هر دو تا دستش هر دوتا پاش چندتا رد سوزن داره....بابام ک توخونه از حرفای من درباره استریل و اینها شنیده بوده اعتراض میکنه بهشون ک چرا دارین اینجور میکنین ‌و کثیف کار میکنین .

چند ساعت پیش وقتی صدای گریه مامانم ک داشت سعی می‌کرد به داداشم غذا بده رو شنیدم از خواب پاشدم،آنقدری دیشب خودمو حبس اتاق کرده بودم خبر نداشتم ک چقدر حالش از قبل هم بدتر شده ،حتی دیگه با سرنگ هم غذا نمیشه بهش داد و اون بچه ی شلوغ کار ک ی لحظه یجا نمیشینه الان همینطور رو تخت دراز کشیده ،بدون اغراق طی ۲۴ساعت گذشته هم وحشتناک لاغر شده هم رنگ پریده تر انگار حجم زیادی آب از دست داده و حتی نای گریه هم دیگه نداره ،با دیدن اوضاع و احوالش شدیدا ترسیدم ولی چون مامانم و بابام نگرانن مجبورم بقیه رو آروم کنم ک بابا خوب میشه ویروسه ....چند نفری نتونستیم بیشتر از ی سرنگ ۲بهش شیر بخورونیم، بیشتر از همه آروم کردن مامان سخته ،عذاب وجدان دارم ک تو این شرایط بابت امتحان و نمره ام ناراحت بودم ‌زندگی چیزای خیلی بدتری داره .
بستری شدنش تو بیمارستان ترسناک ترینه و آخرین چیزیه ک میخوام بهش فکر کنم ،همون چند ساعتی ک دو روز پیش بیمارستان بود کل دست و پاش کبودیِ آنژیوکت شده و بجای بهتر شدن بدتر هم شده ،وقتی ب دکترش گفتیم دلیل و علت چیه دکتر بی‌شعور تو جواب ابراز نگرانی برگشته میگه این ک چیزی نیست بچه هست ک براش لوله میذارن تا بتونه چیزی بخوره این واقعا جواب این درمانگر به والدین نگران نیست .

هرچه خواهی کشیدم بی دست کشیدن .

کلاً به نظرم توی زندگی هیچ زمانی نباید رئیس بود رئیس بودن عطش ریاست باعث میشه که زحمات دیگران رو راحت بتونی پایمال بکنی بدون اینکه توجه داشته باشی که چه عرق‌هایی برای رسیدن به این نقطه ریخته شده آدم‌های کوچیک آدم‌های کم عقل آدم‌های حقیر در ریاست خودشون رو گم می‌کنند
ما ترک‌های اصطلاحی داریم که میگه الله اشح تانیوب بلسینه شَق ور مییب

بله استاد حواسم به درس شما نیست دارم آهنگ گوش میدم چون گوش دادن به آدمی ک داره از روی کتاب روخوانی میکنه اون چیزی نیست ک بخاطرش اومدم این خراب شده
همین ک من!ک از هیچ کلاسی نمیگذرم حاضرم این موزیک اشغال رو ارجحیت بدم به این کلاس