شعرها،
در من مردند،
قصه‌ها،
دیگر نوشته نمی‌شوند.
به راستی کجایم

bir yanım hala savaşıyor
bir yanım çoktan yenik anne
anne beni anlayan yok
omuzumda yüklerim çok
seninkinde yer kaldıysa
başımı koysam biraz anne

یک جوری خواب میبینیم که انگار نه انگار که زندگی واقعیمون خارج اون در جریانه، به مرگ فکر میکنم، مرگ هم همینطوری خواهد بود؟ اصلا فرق بین واقعیت و رویا کجاست؟ زندگی واقعی کجاست؟ اصلا زندگی واقعی است یا مرگ؟ نمیدانم، گم شدم، گم کردم واقعیت را، رویا را…

بعضی روزها بوی مخصوص خود چایی رو حس میکنی، املت همون مزه املتی که با دوستات وقتی داشتی از گشنگی میمردی وسط دریا خوردی رو میده، لواش مزه لواشی رو میده که وقتی عیدها میرفتید مسافرت و مامان بابا برات لقمه نون پنیر میگرفتند باهاش رو میده و خب کاشکی همیشه زندگی همین مزه رو میداد اونموقع هر روز امیدوارتر از دیروز بیدار میشدم ولی اکثر روزها، زندگی مزه تنباکو مونده، پنیر کپک زده و شیرینی که بوی یخچال گرفته میده.