5 September🥜

نه اوکی میشه
من همش دارم نگاه میکنم هرچی منو تو بهم میگیم یکم که صبر میکنیم درست میشه
نگران نباش🤍حتما هم اون روزا بهم پیام بده

چند روزه کارم شده این! از اتوبوس که پیاده میشم، آهنگ‌های هایده رو می‌گذارم و همینجوری راه می‌رم. به خیابون‌ها نگاه می‌کنم، به گل‌ها، به پنجره‌ها، آدم‌ها.
بعد که به خودم میام میبینم کیلومترها از خونه دور شدم. آهنگ سوغاتی هایده پلی میشه و قدم می‌زنم، ادامه‌ی همون قدم‌ها کنار‌ پنجره‌ها و آدم‌ها. از خونه دورتر میشم، این‌بار توی ذهنم نه حال هست نه گذشته. بارها دیدمش، آینده رو. ویدیوش رو هم ساختم. بارها و بارها. لحظه‌ای که با چمدون از پله‌برقی‌ها پایین می‌آم و اولین آغوش مامان بابا، آوینا، بعد از ماه‌ها.
بعد به خودم می‌آم، کیلومترها دور از خونه، گم‌شده‌ توی شهر و صدای هایده و یک مشت خاطره.
17 june

من، یه روزی همین چندماه پیش، فهمیدم «جا نداشتن» یعنی چی. من واقعا جایی نداشتم، هیچ‌کسی رو نمیشناختم و باید همین‌یکی دو روز پیش روم، وسایلمو جمع می‌کردم و می‌رفتم شهری که تازه همون‌روز برای اولین بار توی اینترنت سرچش کرده بودم. باورم نمیشه چطور خدا توی اون اتاق شش نفره‌ی هاستل یه تخت خالی برای من گذاشته بود، پیش آدمایی که به مهاجرتم معنی دادند، آدم‌هایی که توی همه‌ی این سختی‌ها واقعا بودند، هستند حتی، کسایی که می‌تونم بهشون واقعا اعتماد کنم، کسایی که بدون هیچ چشمداشتی بهم کمک کردن.
عسل امروز وقتی اومد توی کتابخونه، کیک‌ها رو گذاشت جلوم و گفت کیک درست کردیم، این‌ها رو هم هانیه داد برای تو بیارم. همه‌ی گلاب‌های کیک، پسته‌ها، گل‌محمدی‌ها، این‌همه راه توی چمدون هانیه از ایران تا ناپل و توی کیف عسل از ناپل تا اینجا اومدن و الان روی میز من هستن. من به کیک نگاه می‌کنم، چشم‌هامو می‌بندم ،بوی زعفرون دماغمو قلقلک میده. فقط لبخند میزنم.

@susansgarden

You might think I’m living my life here, I have lots of new friends, new struggles,..
Sitting in the train with my sleepy eyes , watching the nature, listening to “کی‌سه” I close my eyes and wonder, will I ever get rid of this empty space in my heart?!