خواستم بخوابم دیدم کَرولین در اتاقش را باز گذاشته. جدیدا صحبت‌هایمان در صبح‌بخیر و شب‌بخیر و لطفا صدای فیلمت را کم می‌کنی خلاصه شده. مانع فرهنگی خود به‌اندازه‌ی کافی اذیت‌کننده هست، چه‌برسد به مانع زبانی. آن‌هم زبانی که زبان سوم من و اول طرف‌مقابل باشد! بوی عطرش همیشه همه‌ی خانه را پر می‌کند. انقدری که دلم می‌خواهد بغلش کنم. رفتم جلوی اتاقش ایستادم. با تمام وجودم می‌خواستم بگویم می‌شود بغلم کنی؟:) ولی بعد چند بار مِن‌مِن گفتم شب‌بخیر. اشکالی ندارد، تصمیم گرفته‌ام امشب در اتاقم را باز بذارم. مثل هرشبِ اتاق سبزم در ایران. اینطوری لااقل حس می‌کنم خانه‌ام. می‌دانم لااقل صدای بشقاب و قاشق از بیرون خواهد آمد. درست است مامان الان اینجا نیست، ولی صدای بشقاب‌ها همان است.

Btw today I unlocked yelling in Italian at an Italian guy! =>>

بیرون رفتن من و آرزو این‌شکلیه که: ته اون کوچه یه نوره. ببینیم چیه.
نیم ساعت بعد توی تئاتری که درباره‌ی پسری که قبلا دختر بوده و مشکلاتش توی ازدواج! درحال خوردن بستنی‌زمستونی و لواشک!

یکی‌از ذوق‌هام برای رسیدن به ایتالیا اینه که کتابهایی که بهم هدیه دادین و ته چمدونم چیدم رو بخونم:))

روی تختم دراز کشیدم، بستنی میخورم و پتو رو یکمی بیشتر میکشم روی خودم. یه سریال جدید پیدا کردم.the law according to Lidia poet.‌ ایتالیاییه. یکی از بازیگرهاش توی سریال مورد علاقم بازی میکنه. مامان در فاصله‌ی ده‌قدمیم خوابیده. خوشحالم. کاش میشد این لحظه رو منجمد کرد.
29 October

یکی بیاد بریم موزه هنرهای معاصر👈🏼👉🏼

واقعا از این شیوه‌ی برخورد دکترها با بیمارها بیزارم. همینجا امضا میکنم بعده‌ها که برم سر کار هیچوقت پول رو در برابر برخورد درست ارجح قرار ندم :(

یعنی یه نفرم نیست یه خونه برا من توی رم پیدا کنه🥺👈🏼👉🏼(مظلوم‌نمایی)