قانونی که اکثریت مردم در آن از پیش مجرم شناخته شده اند، تنها یک پاسخ دارد، و آن مقاومت در برابر اجرای آن است.

فرهنگ پذیرفته شده در یک جامعه، هرگز نیازی به قانون شدن ندارد. تنها دلیل بردن آن ذیل قانون مجازات، بیگانه بودن آن رفتار فرهنگی از فرهنگ عمومی و عدم پذیرش گسترده آن است.

در این میان آنچه بیگانه است و توسط جامعه پذیرفته نمی شود، خود حجاب نیست، بلکه اجباری بودن آن است!

این اجبار را نه می توانید با زبان خوش به انتخاب مردم تبدیل کنید و نه با زور و قانون مجازات! زیرا اساسا هرگز تغییر روش اِعمال جبر، آن را به انتخاب آزاد بدل نخواهد کرد.

زنان کلید نهایی تحول آگاهی یک جامعه اند، و جهت گیری اندیشه نسلهای بعد را در دست دارند. ستیز با زنان، هرگز سرنوشتی جز شکست نخواهد داشت.

با ادامه این سر بر سنگ کوبیدن، در هر نسلی ناگزیر خود را تنهاتر خواهید یافت و قانون های سنگین مجازات نیز، اقلیت شما را به اکثریت بدل نخواهند کرد.

با اصرار بر زبان اجبار و سرکوب، تنها از جامعه گسسته تر خواهید شد، و یقین داشته باشید که در ستیز خود با زنان هرگز پیروز نخواهید شد. زیرا ستیز با زنان، ستیز با روح زندگی است، و زندگی سرانجام پیروز خواهد شد.

آیدین آرتا
@AydinAreta

از 1905 تا 2025 ؛
تاملی بر ظهور و سقوط جنبشهای چپ در جهان

نگاهی به خیزش نافرجام 1905 روسیه و سیر تاریخی جریانهای چپ در قرن گذشته و ظهور جنبشهای راست نوین در قرن 21

دکتر آیدین آرتا

لینک دسترسی یوتیوب:
https://youtu.be/k4fMu9r6U34

لینک دسترسی اینستاگرام:
https://www.instagram.com/p/DC9Ux9hRw-g/

@AydinAreta

مارکس، انسان گرایی و مدرنیته

تاملی بر اندیشه های مارشال برمن / بخش اول (1)

دکتر آیدین آرتا

@AydinAreta

ترومای جمعی، و درمان آن - آیدین آرتا
ادامه نوشته ....

تجربه ترومای به صورت فردی زمانی رخ می دهد که ما با تجربه آسیبی مواجه می شویم که نمی توانیم آنرا در تجربه و هویت شخصی خود حل کنیم و بپذیریم. نتیجه این ناتوانی، نوعی گسست در هویت شخصی ماست. جایی که این نه یک خاطره، که بخشی از هویتی دیگر است که در ما به حیات خود ادامه می دهد. برای همیشه ناآرام، سرگردان و بی پاسخ! این تجربه در شکل جمعی خود نیز نوعی گسست در درک هویت اجتماعی ما پدید می آورد. جایی که جامعه پیوسته یک دیگری را در درون هویت شکسته خود احساس می کند. آن روح جمعی ناآرام، سرگردان، دردمند، خشمگین و بی پاسخ که در زیر پوست جامعه احساس می شود ولی وجود آن به رسمیت شناخته نمی شود.

اگر نظام های سیاسی مسئولیت پذیر چنین تجربه هایی را به رسمیت می شناسند و به صورت رسمی از آسیب دیدگان عمل خود عذرخواهی می کنند، تنها یک ژست سیاسی نیست. بلکه شناسایی این حقیقت است که بدون آن یک جامعه هرگز نمی تواند آن بخش شکسته در هویت خود را درک کند و در کلیت هویت جمعی خود به آرامش و انسجام برساند. انتظار مسئولیت پذیری از نظام سیاسی که هنوز روزنامه نگاران، وکلا، کنشگران اجتماعی و سیاسی که زبان بیان این تجربه ترومای جمعی بوده اند را شایسته دربند ماندن و زندان می ماند، انتظاری بیهوده  ای است که پاسخی نخواهد یافت.

در این میان تنها این ما مردم هستیم که می توانیم سر بر شانه یکدیگر بگذاریم و با بیان آنچه روح جمعی ما را تسخیر کرده است، این خشم و بغض فروخورده را به چیزی ارزشمندتر و والاتر از خشونت در قبال یکدیگر تعالی بخشیم.

تجربه ترومای جمعی از بومیان آمریکا تا استرالیا، و از سیاه پوستان تا جامعه یهودیان و از آسیب دیدگان جنگ در ژاپن تا مردمان تحت سلطه استبداد در اتحادجماهیر شوروی همیشه به آسیب هایی بلند مدت در روح جامعه تبدیل می شود که انزوا، آسیب به خود، سطح پایین تر سلامت جسمی و روحی و انزوا و خشونتی که در جان این جوامع جریان دارد تنها بخشی از نتیجه تاریخی این تجربه است.

تنها جوامعی که پاسخی جمعی و معنایی مشترک برای این رنج مشترک یافته اند توانسته اند از این آسیب عبور کنند. ما هیچکس را جز یکدیگر برای عبور از این آسیب نداریم و از همین روست که بازگشت به عشق و شفقت بزرگترین نیاز اجتماعی ماست.

**درمان تروما چه در سطح فردی و چه در سطح اجتماعی آن هرگز در تنهایی رخ نمی دهد، زیرا در تنهایی پدید نیامده است. تروما را تنها در ارتباط با دیگری می توان درمان کرد. تنها در تجربه مثبت ارتباطی حقیقی با دیگری است که شخص آسیب دیده می تواند سرانجام احساس کنترل، ارزش و کرامت انسانی از دست رفته خود را دوباره به دست آورد.

درست به همین دلیل است که این نه کنشگری سیاسی سرشار از خشم و خشونت کلامی و عملی و خالی از درک و بخشایش، که مهربانی ما با یکدیگر است که می تواند بزرگترین کاری باشد که ما می توانیم برای درمان ترومای جمعی خود و بزرگترین دردهای سرزمین خود انجام دهیم.**

@AydinAreta