محسن رفیق‌دوست به جای پاسخ درباره نقش خود در فساد اقتصادی، از حذف مخالفان حرف می‌زند! چرا هیچ‌کس از او درباره ارتباطش با حسین دیلمی، ابرقاچاقچی گلد ایران و واردات رانتی آلفارومئو نمی‌پرسد؟ مهمل‌بافی برای تطهیر گذشته یا فرار از پاسخگویی؟
https://t.me/kalantarifariborz/871

📌محسن رفیق‌دوست، فرمانده ترور یا فرمانده مهمل‌بافی؟
محسن رفیق‌دوست، یکی از چهره‌های قدیمی جمهوری اسلامی، در بسیاری از وقایع تاریخی نقش داشته اما در سال‌های اخیر کمتر در قدرت دیده شده است. اظهارات اخیر او درباره نقش خود در حذف مخالفان، می‌تواند از زوایای مختلفی بررسی شود. آیا این سخنان یک اعتراف واقعی است، یا تلاشی برای حفظ جایگاه، منحرف کردن افکار عمومی و ایجاد سپر دفاعی در برابر خطرات احتمالی؟

ممکن است رفیق‌دوست با این ادعاها در پی برجسته کردن نقش خود در تاریخ انقلاب باشد و خود را به‌عنوان چهره‌ای کلیدی در حذف مخالفان معرفی کند. برخی فرماندهان و شخصیت‌های انقلابی، سال‌ها پس از تثبیت جمهوری اسلامی، چنین رویکردی را اتخاذ کرده‌اند تا جایگاه خود را در تاریخ محکم‌تر کنند. این ادعاها، حتی اگر کاملاً دقیق نباشند، می‌توانند تصویر او را به‌عنوان یک فرد مؤثر در تصمیم‌گیری‌های حساس حفظ کنند.

با توجه به شرایطی که ممکن است برخی چهره‌های قدیمی نظام در آن قرار بگیرند، احتمال دارد که رفیق‌دوست با این سخنان در پی ایجاد نوعی مصونیت برای خود باشد. او شاید با اعتراف‌های گزینشی و کنترل‌شده، بخواهد همچنان خود را بخشی از ساختار نظام نشان دهد و از فشارهای احتمالی در آینده بکاهد. همچنین، این سخنان می‌توانند افکار عمومی را از بررسی عمیق‌تر پرونده‌های دیگر منحرف کنند.

یکی از احتمالات این است که رفیق‌دوست قصد دارد با این اظهارات پیامی به بخش‌هایی از نظام ارسال کند—چه برای جلب حمایت، چه برای هشدار دادن به مخالفانش در داخل حکومت. او شاید می‌خواهد نشان دهد که همچنان اطلاعات مهمی در اختیار دارد و نادیده گرفتن یا حذف او می‌تواند پیامدهایی داشته باشد.

وقتی شخصی مانند رفیق‌دوست با چنین صراحتی درباره ترورها صحبت می‌کند اما در جزئیات دچار تناقض است، احتمال دارد که عمداً اطلاعات ناقص یا نادرست ارائه کند تا مورخان و تحلیلگران را سردرگم کند. برخی از این ترورها، از جمله قتل فریدون فرخ‌زاد، هنوز پرونده‌های باز محسوب می‌شوند و مشخص نیست چه کسانی پشت آن بوده‌اند. بنابراین، اظهارات او می‌تواند تلاشی برای تغییر مسیر بحث‌های تاریخی باشد.

در سیاست، برخی افراد با نمایش خود به‌عنوان مهره‌ای "خطرناک" یا "تأثیرگذار"، تلاش می‌کنند جایگاهشان را تثبیت کنند. ممکن است رفیق‌دوست بخواهد نشان دهد که در بزنگاه‌های حساس تصمیم‌های مهمی گرفته است و این پیام را برساند که همچنان نباید او را نادیده گرفت. چنین رویکردی می‌تواند راهی برای حفظ جایگاه و نقش‌آفرینی در آینده باشد.

با توجه به سوابق و اظهارات گذشته‌ی رفیق‌دوست، به نظر می‌رسد که این سخنان بیش از آنکه یک افشاگری واقعی باشند، تلاشی حساب‌شده برای حفظ جایگاه و امنیت شخصی او در شرایط پیچیده‌ی کنونی است. او سخنانی مطرح کرده که هم خبرساز باشد و هم پیام‌های خاصی را به بخش‌های مختلف قدرت برساند، بدون آنکه مستقیماً خود را در معرض خطر قرار دهد.

اما پرسش مهم اینجاست: آیا این اظهارات می‌تواند بر پرونده‌های قضایی بین‌المللی یا داخلی تأثیر بگذارد، یا صرفاً یک بازی تبلیغاتی است که در نهایت فراموش خواهد شد؟
@kalantarifariborz

بررسی دقیق تخصیص ارز به چای دِبش
بازپرس پرونده چای دِبش توضیحاتی درباره این پرونده ارائه داده و خبرگزاری میزان نیز جدولی از خدمات ارزی که به این شرکت اختصاص یافته منتشر کرد. اما بیایید نگاهی دقیق‌تر به این اعداد عجیب بیندازیم، در دوره :
ساداتی نژاد: گروه دِبش ۲.۴۶ برابر سایر شرکت‌ها ارز دریافت کرده است.
خاوازی: گروه دِبش ۱.۵۶ برابر سایر شرکت‌ها ارز دریافت کرده است.
رزم حسینی: گروه دِبش ۱.۸ برابر سایر شرکت‌ها ارز دریافت کرده است.
مدرس: گروه دِبش ۱.۵۵ برابر سایر شرکت‌ها ارز دریافت کرده است.
حجتی: گروه دِبش ۱.۲۴ برابر سایر شرکت‌ها ارز دریافت کرده است.
چای دِبش همیشه نورچشمی وزرا بوده و سهم ویژه‌ای از ارز دریافت کرده است.
سوال اینجاست: آیا سایر وزرا ترک فعل نکرده‌اند؟
@kalantarifariborz

آشنایی با بیست متهم پرونده چای دبش از بانک صادرات
متهمان این پرونده که به‌دلیل دست داشتن در تخلفات مالی و سوءاستفاده از منابع بانکی در موقعیت‌های مختلف گرفتار شده‌اند، به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم با این فساد در ارتباط هستند.
@kalantarifariborz

?امهال یا تمدید؛ لطفی ویژه یا پنهان‌کاری اقتصادی؟
وقتی واژه امهال را می‌شنوید، شاید گمان کنید با اصطلاحی کهن از متون عربی روبه‌رو هستید، اما این کلمه در اقتصاد ایران کاربردی کاملاً معاصر و پرتکرار دارد. به‌ویژه زمانی که بانک‌ها تصمیم می‌گیرند فرصتی دوباره به بدهکاران بدهند، آن‌ هم با لحنی رسمی و سنگین: امهال تسهیلات! اما چرا ساده‌تر نمی‌گویند تمدید مهلت بازپرداخت وام‌ها؟ شاید چون پشت این واژه، تلاشی برای عادی‌سازی روندی نهفته است که در واقع چندان عادی نیست.
از ابتدای سال جاری تا پایان بهمن‌ماه، ۱۹۵ هزار بدهکار بانکی موفق شده‌اند با لطف ویژه بانک‌ها، بیش از ۸۵ هزار میلیارد تومان وام امهالیدریافت کنند. اما آیا همه این افراد مستحق چنین فرصتی بوده‌اند؟ یا اینکه بخش قابل‌توجهی از این امهال‌ها، در واقع ادامه همان چرخه‌ی رانت و روابط خاص است که سال‌هاست بر اقتصاد ایران سایه انداخته؟
?امهال؛ تأخیر ساده یا تشدید بی‌عدالتی؟
امهال فقط به تعویق پرداخت بدهی خلاصه نمی‌شود، بلکه بازتاب سیاستی است که نابرابری در تخصیص منابع مالی را عمیق‌تر می‌کند. بدهکارانی که قبلاً وام‌های کلان گرفته و در بازپرداخت ناکام مانده‌اند، اکنون به‌جای پاسخگویی، دوباره از منابع عمومی بهره‌مند می‌شوند. در مقابل، تولیدکنندگان و فعالان اقتصادی واقعی، که شاید تنها جرمشان نداشتن روابط خاص باشد، حتی برای دریافت وام‌های خرد هم با موانع جدی روبه‌رو هستند.
?ریشه بحران کجاست؟
آیا سیاست امهال، راه‌حلی برای مشکلات اقتصادی است؟ یا صرفاً روشی برای پنهان کردن نکول وام‌ها و حفظ ظاهر ترازنامه‌ی بانک‌ها؟ جالب اینجاست که خود بانک‌ها نیز در این موضوع هم‌نظر نیستند؛ برخی از آن استقبال کرده و آن را پیش می‌برند، اما پنج بانک از این سیاست سرباز زده‌اند—شاید به این دلیل که خطر افزایش ریسک نقدینگی و تورم را بیش از دیگران درک کرده‌اند.
?سخن پایانی
امهال، به‌جای آنکه کمکی به اقتصاد باشد، بیشتر نشان‌دهنده‌ی ضعف‌های ساختاری و مدیریتی است. کلمه‌ای که شاید در ظاهر پیچیده و رسمی به‌نظر برسد، اما در حقیقت، ابزاری برای پوشاندن مشکلات بنیادین اقتصاد است. شاید زمان آن رسیده باشد که به‌جای بازی با واژه‌ها، به اصلاح واقعی سیاست‌های مالی و بازخواست بدهکاران بزرگ بانکی بپردازیم.
@kalantarifariborz

چند جمله دردل بیشتر در مورد زمینهای شهریار
بسیار دردناک است با وجود تمامی اسناد و مدارک متقنی که توسط دیوان محاسبات، بازرسی کل کشور، بانک مسکن، وزارت راه، وزارت اقتصاد، ریاست جمهوری و شورای حفظ حقوق بیت‌المال ارائه شده، مشخص است که زمین ۱۰۰ هکتاری شهریار متعلق به منابع عمومی بوده است. با این حال، مدیران ارشد بانک مسکن به رهبری جعفر آقا ملایی، مرتضی صالحی، داود خلجستانی و محمد حسن مرادی، با تبانی، جعل و اعمال متقلبانه و همچنین با اخذ تسهیلات از صندوق تأمین آتیه بانک و شرکت کارگزاری بانک مسکن، به صورت عمدی اقدام به غصب و تملک این زمین‌ها در پلاک‌های ۵۰۰۰ و ۷۰۰۰ متری به نفع خود، اقوام و نزدیکان کرده‌اند.
سید عباس حسینی، مدیرعامل معزول، و مجتبی فراهانی، رئیس حراست، نیز با دریافت حق‌السکوت به همراهی با مفسدان پرداخته‌اند. تأسف‌بارتر آنکه، رأی صادر شده اخیر یکی از شعبات دادگاه کیفری دو تهران، تحت فشار و تهدید مسئولان بالادستی در دستگاه قضایی، بر این فساد عظیم سرپوش گذاشته و با مفسدان همراه شده است.
به‌نظر می‌رسد که مرجع قضایی به پناهگاه مفسدان تبدیل شده است. سوال اساسی اینجاست که: عدالت کجاست؟ حفظ حقوق عامه چه می‌شود؟
آقای اژه ای نمی خواهید به این پرونده ورود کنید؟! بلا شک به زودی تمامی ابعاد و جرایم این شبکه فساد را افشا خواهم کرد.
@kalantarifariborz