تقریبا دو ماه دیگه میشه سومین سالی که اینجاییم. حسم نسبت به اینجا مثه اون صندوقچه قدیمیِ مامان بزرگاس که هر یادگاری که خاطره ای براشون زنده میکنه رو قایم میکنن توش تا یه روزی که فراموشی سایه انداخت رو زندگیشون بیان سر وقتِ مرور و یادشون بیاد چه روزایی گذشت که فقط گذشته باشه. بارها گفتم و بازم میگم که اینجا یه کلکسیونه از چیزایی که دوست دارم نگه دارم. متن، تصویر، موزیک، ویدئو و حتی احساسات. هرچیزی که بشه ثبت بشه تو این یه وجب مانیتورِ جیبی. درسته اون عددِ ویو مهم نیست ولی خونده شدنشون بهم انگیزه میداد همیشه. ناخودآگاه وقتی ری اکشنی دریافت میکنم میفهمم که تنها نیستم اگه بعضی حسارو، بعضی نطقارو، بعضی اتفاقارو لمس میکنم. همونجور که آدم هیچوقت نمیتونه روی یه مودِ مشخص زندگی کنه ؛ اینجاهم قرار نبوده روی یه ریلِ ثابت بره جلو. آدم یه روز عاشقه، یه روز خسته‌س، یه روز غمگینه، یه روز بمب انرژیه، بعضی وقتا غرقِ سیاسته، گاهی هم مستِ ادبیات، یه روز کنجِ محرابه و یه روز وسطِ کفر و شک. یه روز و شبایی مداحی جوابه، خیلی وقتا موسیقی. هر محتوایی که اینجا یا هرکانال تلگرامی ای بارگذاری میشه درستِ قطعی نیست، چون آدمایی که اونو نشر میدن حقِ مطلق نیستن. آدمیم و پر از خطا و عیب. اینارو نوشتم که حلالیت بگیرم اگه تایمِ مفیدی، حالِ خوبی، امیدِ نوپایی به واسطه پستی از جانبِ مهجور هدر رفته. واااااقعا توانِ به دوش کشیدنِ این جنس حق الناس و ندارم. نمیدونم دقیقا با چه ادبیاتی باید اینو گفت ولی مضاف بر اینکه باید ممنون باشم از مخاطبایی که بودن و هستن و احتمالا هم این پیامو می‌خونن، مهجور و حرفاش میمونن یادگاری برا شخصِ خودم و دیگه مِن بعد فعالیتی نداره. تجربه‌ش برا خودم خیلی مفید و جذاب بود. به امیدِ حاضر شدنِ آماده تر تو این بستر.
نهایتاً اینکه ؛ عاجزانه درخواست میکنم که دعا کنید منووو، خیلی زیاد. کرکره رو میکشیم پایین ???‍♀
علی مدد.

سلاملکم
میدونم خوندنِ متنِ بلند بالا
از حوصله خارجه ولی بخونید، آخریشه

' عاشقید، اما موقت.
نمی‌شود برایتان مُرد.

- گنه ما کرده‌ایم و خجلت تو کشیدی...

• تو گریستی بارها و بارها برای
چیزیکه مدت‌ هایِ بسیاری بارها
و بارها پذیرفته‌بودی. برای زخم‌
هایی که مدت‌ ها بود دردی به
همراه نداشت. تو گریستی ؛ در
کوچه‌هایی که دیگر در آن باران
نباریده بود. برای تمامِ ردِ پاهای
به جا مانده از انسان‌ هایی که،
اسمِ تو را به خاطر نداشتند...
گریستی‌ واین‌ طبیعتِ‌ آدمیست.

• من گمان میکنم او دیوانه نبود،
  بلکه فقط بیش از اندازه ؛ رنـج
  کشیده‌بود و بیماری‌اش همین‌بود.
  < داستایوفسکی >

- ما قدم می‌ زدیم
آرزوها می‌دویدند...

«دیر وقت است. خسته‌ ام.
تنهایی مثلِ خالیِ ورم‌کرده
و تاریک توی خمره‌ ای سر
بسته اتاق را پُرکرده. خوابْ
پناهگاهِ خوبی‌ ست. خواب
و فراموشی.»
- شاهرخ مسکوب

شانه‌هایت ساعتی چند؟ بگو، میخرمش!
گاه خرجِ گریه‌ هایم سخت بالا می رود...

" در آخرالزمان مؤمنِ واقعی از غصه آب می‌شود. "
[ مولا علی‌ع ]