بابا عین روز‌های جمعه‌ست. سمی، آزاردهنده، شاید به ندرت خوب و بدتر از همه غیرقابل حذف.

وقتی اِبی گوش می‌دم یاد سارا و بابام می‌اُفتم.

عاشق اینم که فرهاد تو این موزیک داره یکی یکی خاکستریِ روز‌های هفته رو وصف می‌کنه، یهو که می‌رسه به جمعه، به جای وصفش سوت غمگین روز جمعه رو می‌زنه...

سارا توروخدا حرف بزن نهایتش تو دلشون می‌گن "اه چقدر حرف می‌زنه" ولی به جهنم، ها؟ مردی آخه دختر!

-وای مامان انقدر دوست داشتم تو دهه‌های ۸۰ و ۹۰ آمریکا زندگی می‌کردم.
+ایشالا مامان جان

غم بی‌شرف، کی می‌خوای بری خونه‌تون ها؟

بدون ردخور، هروقت میرم شمال شرق تهران افسرده برمی‌گردم. لعنتیا از خیابونای قشنگ‌شون که بگذریم، تو قصر زندگی می‌کنن.

واقعا ملت احمق و محکوم به تکرار وقایع سیاه تاریخی هستیم. باورم نمی‌شه، هشتاد میلیون آدم قضیه توماج صالحی رو باور کردیم... خاک بر سر خودم که چقدر غصه خوردم.

"باریستایی هم شغل باحالیه‌ها. این دختره یجوری کار می‌کنه آدم دلش می‌خواد. پاشم برم کمکش؟"
داشتم آرت می‌زدم اینو شنیدم از قضا قلبم هم افتاد تو قهوه‌شون?