شدم آن ریلِ ممتدِ پوچ
که شانه اش
پر از واگن خالی است‌.

به دو گوشم رساند بلوط پیر :
خون می کند دو چشم حسود عالم را
لِی زدن با آن کفشی که خاکی است.

_الف.آسوده

اصرار نکنید!

دیگر نمی گیرم سراغت را
از گردش پروانه دشت .
سوختن عمر بود و طوافی حرام
هر ساده دلی دور اندام تو گشت .

دیگر بهر نامه ای از تو
بر لب جوی بطلان نمی شینم .
می دانم که همه حرف هایم کلیشه است اما
از جفاکاران و آن رندان پست
رو دستت هیچ نمی بینم .

زورق آرزویم
به صخره فریب تو بوسه اصابت داد
تقصیر از پیر تقدیر بود شاید
که به شانه های وسیع تو ، نام رفاقت داد .

باید ببینی از دیده چگونه خون ریخته است
یا چگونه پروانه وار گرد شمعی سوخته ام
من باور دارم که به من خواهی رسید
هرچند که کوچ تلخ تو ، به کام من نشسته است.

می روم تا خبری از من نگیری هرگز
"از دل برود ، هر آنکه از دیده برفت"
اگر از کوچه بن بست دل ما شدی رد
بدان آن عاشق دل باخته شبی
رخت امید از این شاخه خشکیده ببست .

سنگ زدی بر شیشه ایام گرانم
آخ نگفتم یک بار ، خویش غرامت دادم.
رهسپار باد شدی یک آن اما
منِ لال پر از حرف گران
"بدرود ، به سلامت" دادم!

_الف.آسوده

آن تمشک ها
که از شکاف ابری روئیده بودند
چند گالن خون
چون من
در آلونک سینه انباشته اند؟

_الف.آسوده

به سامان می‌ رسد روزی
آشفته پیچک خیالم .

_الف.آسوده

_الف.آسوده

در خرمایی چشم های او
نخلی ایستاده بود
که گویی
حجم شفاف خزان را
چون آمدنِ برف در مرداد
باور نکرده بود.

_الف.آسوده

کسی
قالیِ کوچک خیالم را تکانده است
همچنان اما
دست تکان می‌دهد از دور
آن بنفشه محزون.

_الف.آسوده

بر من آغاز کن
دفترِ تابش را
اکنون که یک گلبرگ
تا شب فاصله دارم...

_الف.آسوده

بیا تقسیم کنیم خلوتمان را
آنجا که هوا خوب است
برای فردای تو،
هر کجا که ابری است
برای پنجره من.
بیا تقسیم کنیم خاطراتمان را،
خوشی هایش برای تو
تلخی هایش،برای طاقچه من.
چاره ای نیست شاپرکم!
باید تقسیم کنیم این امید
این واهمه دیرینه را،
آرزویش از من
تحققش
از تو...

_الف.آسوده