از غیب رو نمود صلایی زد و بِرفت
کاین راه کوته‌ست، گرت نیست پا رَوا

(مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۹۸)

صلا: دعوت عمومی.
رَوا: مخفّفِ روان، رونده.

📝✨

خداوند هر لحظه به‌ وسیلۀ یک اتفاق از غیب رویش را نشان می‌دهد و می‌رود. اگر فضا را باز کنی و پیغامش را بگیری از عنایت او برخوردار می‌شوی. او با دعوتی عمومی به همهٔ انسان‌ها می‌گوید این راه که هر لحظه من به مرکزتان بیایم کوتاه است، اگر شما با پای من‌ذهنی نروید و از ابزارهای ذهن استفاده نکنید.

✨✨✨

نکته ١:
شما کوتاهی این راه را در داستان سنقر دیدید. همین‌که سنقر و امیر به سمت حمام راه افتادند سنقر معطل نکرد و فوراً به امیر گفت ای بنده‌نواز اجازه می‌دهی من وارد مسجد شوم و این فرض «لَم یَکُن» را بگذارم؟ این‌طور نبود که سه چهار روز راه بروند، دو سه‌تا حمام ذهنی را امتحان کنند و بعد بگوید حالا که نشد من بروم مسجد، خیر! سنقر به محض این‌که بیدار شد وارد مسجد شد و به امیر گفت تو هم در دکان بنشین و دیگر بیرون نیامد، زیرا با پای من‌ذهنی راه نرفت و با ابزارهای آن کار نکرد.

نکته ٢:
اگر شما همین طرح را از اول تا آخر گوش دهید و چندین‌ بار ابیات آن را تکرار کنید، همین یک برنامه می‌تواند در این راه اثر بسیار سازنده‌ای روی شما بگذارد. همین یک برنامه می‌تواند به شما نشان دهد که شما از کجا می‌آیید، به کجا می‌روید و این‌جا به‌ عنوان اَلَست چه اتفاقی برای شما افتاده‌است و چکار باید کنید که این اتفاق مثل برق زود بگذرد.

نکته ٣:
نباید این‌طوری باشد که ما شصت‌ هفتاد سال به‌ عنوان من‌ذهنی با سبب‌سازی زندگی کنیم و هر چهار بُعدمان را خراب کنیم یعنی جسم، فکر، جان، هیجانات، روابط و همه‌چیز را خراب کنیم بعد متوجه شویم. ما باید خیلی سریع مثل سنقر همین‌که فهمیدیم من‌ذهنی و فکر و عمل کردن با آن جز ضرر چیز دیگری ندارد، به آن امان ندهیم، فضا را باز کنیم، وارد مسجد فضای گشوده‌شده شویم، «لَمْ یَکُن» را بخوانیم که من نظیر ندارم و دیگر بیرون نیاییم تا من‌ذهنی در دکان ذهن خشک شود. ما هم به بی‌نهایت و ابدیت خداوند زنده شویم.

1016✨128
⭐️****

نه بهانه کرد و نه تزویر ساخت
نه لِوایِ مکر و حیلت برفراخت
(مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۳۹۰)
لِوا: پرچم.📝✨

حضرت آدم بهانه‌جویی و ریاکاری نکرد و پرچم حیله و نیرنگ را برنیفراشت. در‌واقع او تمام توجهش را روی خودش گذاشت، مسئولیت هشیاری‌اش را پذیرفت، ذهنش را به مرکزش نیاورد و برحسب همانیدگی‌ها و من‌‌ذهنی نیندیشید. [بهانه آوردن کار من‌ذهنی‌ست. بهانه‌ها چیزهای ذهنی هستند که ذهن به‌ صورت مانع می‌سازد. حضرت آدم با سبب‌سازی بهانه نساخت، زیرا سبب‌سازی ذهن همان تزویر است و تزویر و فکر کردن با من‌ذهنی در مقابل صنع است.]

1016✨127

این دو ره آمد در روش یا صبر یا شُکرِ نِعَم
بی شمعِ رویِ تو نتان دیدن مر این دو راه را

(مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱)

نَتان: نتوان.

?✨

«صبر» و یا «شکر» دو راهِ یکی شدنِ مجدد و هشیارانه با زندگی هستند. اما بدون باز کردن فضا یا دیدن با چشمان خداوند، این دو روش را نمی‌توان تشخیص داد. بنابراین هر لحظه باید با فضاگشایی مرکزمان را از همانیدگی‌ها خالی کرده و با چشمان عدم ببینیم.

«بیت هندسی»

1011✨112

مَکرِ شیطان است تَعجیل و شتاب
لطفِ رحمان است صبر و اِحْتِساب

(مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۲۵۷۰)

اِحْتِساب: حساب‌ کردن، در این‌جا به‌معنی حساب‌گری.

?✨

عجله، شتاب، سؤال پرسیدن با من‌ذهنی و به سبب‌سازی رفتن مکر شیطان است و صبر، خردورزی، فضاگشایی و مطابق با قضا و کُن‌فَکانِ الهی پیش رفتن، لطفِ خداوند رحمان است.

1011✨111

[لینک دسترسی به ابتدای نکات برگزیده

برنامهٔ شمارهٔ ۹۹۶ گنج حضور](https://t.me/Razeganjj/44356)

[لینک دسترسی به ابتدای نکات برگزیده

برنامهٔ شمارهٔ ۹۹۵ گنج حضور](https://t.me/Razeganjj/44079)

که در آن دَم که بِبُرّی زین مُعین
مبتلی گردی تو با بِئْسَ الْقَرین

مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۲۶۳۱

مُعین: یار، یاری‌کننده
بِئسَ‌الْقَرین: همنشین بد

✍?اگر یک لحظه، یک دَم از مُعین یعنی مولانا یا فضای گشوده‌شده، همان یاور و کمک‌کننده بِبُریم و جدا شویم، به بدترین قرین یا بِئسَ‌الْقَرین که همین من‌ذهنی است، مبتلا می‌شویم.

«حَتَّىٰ إِذَا جَاءَنَا قَالَ يَا لَيْتَ بَيْنِي وَبَيْنَكَ بُعْدَ الْمَشْرِقَيْنِ فَبِئْسَ الْقَرِينُ.»
«تا‌ آن‌گاه که نزد ما آید، می‌گوید: ای کاش دوریِ من و تو دوریِ مشرق و مغرب بود و تو چه همراه بدی بودی.»

قرآن کریم، سورهٔ زخرف (۴۳)، آیهٔ ۳۸

0995✨128