بعضی وقت‌ها هم که بیش‌تر از هرچیز دیگه‌ای نیاز به نوشتن دارم، خودم رو با ننوشتن هر اون‌چه که باید‌ و شاید، تنبیه می‌کنم‌‌. نمی‌دونم ولی حس می‌کنم که این، خیلی غم‌انگیزه‌.

شجاعت گفتنِ دوست‌داشتن، از خود دوست‌داشتن، مهم‌تره‌.

نه. ما متوجه نمی‌شیم این‌که چیزی به اسم آخرین‌بار داشته باشیم خیلی بهتر از اینه که یادمون نیاد کی آخرین‌بار بوده.

برعکسِ نرسیدن‌ها، تموم حل‌شدن‌ها، نتیجه‌گرفتن‌ها، رسیدن‌ها و شدن‌ها آروم‌‌آروم انجام می‌شن؛ کم‌رنگ اما مستمر. یه‌طور انگار می‌خوان یادت بدن که دوام هم درد داره و هم اتفافاً طول می‌کشه، ولی تو صبوری کن. اصلاً ببین! تا صبور نشی، نِمی‌شه.

چیزی که یه‌هویی اتفاق می‌افته، لزوماً نباید یه‌هویی هم حل بشه. البته بهتر بگم؛ هیچوقت یه‌هویی حل نمی‌شه.

اگه قبلاً داشتی‌ش و حالا نه، دیگه نخواه که داشته باشی‌ش. چیزی که به حست حین داشتنش معنی می‌داد، در «‌گذشته‌» بودنش بود. تو حالا با داشتنش نه‌تنها نمی‌تونی اون حس رو پیدا کنی، بل‌که به‌خاطر تجربه‌نکردن همون حس، خاطرهٔ شیرینی که ازش توی قلبت احساس می‌کردی رو هم، به یه حسرت بزرگ تبدیل می‌کنی؛ که بهت نداد، و ازت گرفت.

کم‌کم دیگه نه غر می‌زنی و نه گردن کسی می‌ندازی که چرا بادکنک داره می‌خوره زمین. می‌دونی، نه که نخوای، وقتش نیست. دیره. دیگه دنبال مقصر نمی‌گردی چون حالا تویی که نباید بذاری زمین بخوره. زندگی بادکنکیه‌ که -تلخ یا شیرین- بهت یاد می‌ده، که گاهی حتی اگه هنوز نشده، تو تا آخرش بخواه؛ چون یه روزی دیگه حتی وَقتِ گلایه‌کردن هم نداری.

سهم ما از جنگل‌های ورزقان، بادام تلخ و بلوط پوک شد.

دل‌تنگی، دوباره بریدن جای تازهٔ زخم کاغذ، با کاغذه.

عزیز من، «‌ایران» یک ناسور ادامه‌دار به بلندای تاریخه و هیچ‌کس سوزش این زخم رو احساس نمی‌کنه مگر این‌که این باور، خون توی رگ‌هاش باشه که دل‌های آزاده به «‌وطن‌داشتن» مزه می‌گیره. حالا، تو بگو وطن‌داشتن چه مزه‌ای داره.