#آهوی_من؛ #پارت_483 واقعا حوصله‌ی سر و کله ردن با النازو نداشتم برای همین بی اهمیت به طرف اتاق رفتم… وارد اتاق که شدم آرمانی رو دیدم که توی تراس مشغول سیگار کشیدن بود و خوب میدونستم بدجوری عصبانی و پریشونه! هوفی کشیدم و با عوض کردن لباسام روی تخت دراز کشیدم…

#آهوی_من؛ #پارت_482 درسته تقصیر منم بود که گوشیو رو سایلنت گذاشته بودم اما حق نداشت بهم بگه کجا برم و کی برم و بیام! مگه اسیر گرفته؟! چشم بست و بعد دوباره دستمو گرفت و کنار گوشم با دندونایی که الان براثر عصبانیت چفت شده بودن غرید: - مارال رو مخ من راه نرو…

#آهوی_من؛ #پارت_481 مهراد یکم دورتر از عمارت نگه داشت که بعد از خداحافظی از ماشین پیاده شدم. به عمارت که نزدیک شدم صدای داد و بیداد آرمان نظرمو جلب کرد؛ مگه نگفته بود دیر میاد؟ با بی حوصلگی وارد حیاط شدم که آرمان با دیدنم کمی مکث کرد و بعد از گفتن چیزی…

هنوز قبول نکردم که وضعیت تغییری نمیکنه

کاش واقعا تظاهر کردنامون حقیقت داشت

آدما به قشنگی حرفاشون نیستن

تبعیض تا کجااااا

ولی من نه

برا شما پارت میزاره

#آهوی_من؛ #پارت_82 - چیکار کنم خب؟ خودمم خیلی اشتیاق به صحبت باهاشو ندارم کلافه دستی به موهاش کشید و ماشینو روشن کرد و پاشو رو گاز گذاشت هر وقت عصبی بود اینطوری رانندگی میکرد، ولی خب چیکار کنم؟ اون همش نزدیکم میشد و سوال میپرسید منم به اجبار جواب میدادم!…