می‌نویسم تو
تا از دفترم حلق‌آویز شوی
و پایت میان سطرهای کمرنگش
تاب بخورد

بعد از تو نقطه می‌گذارم
فقط نقطه
تا کار را تمام ‌کند
بی هیچ مکثی
نقل‌قولی
بی فرصتی برای گفتگو

اسمت را پررنگ می‌نویسم
خوش‌خط
به فارسی اصیل
مبادا حروف ناخوانا
مرگت را ناتمام بگذارند

مرگت را مرتب می‌کنم
لباسش را اطو می‌زنم
مجابش می‌کنم با بوسه به سراغت بیاید
می‌دانم از خشونت بیزاری
می‌گویم قبل از آمدنش عطر بزند
تا عطرش را به یاد بسپاری
شاید هم گل سرخی به دستش دادم

تو را نه با گلوله می‌کشم
نه با چاقو
از ارتفاع می‌ترسی
از حادثه بیزاری
تو را با کلمه می‌کشم
با هجوم چند واژه‌ی «دوستت ندارم»
یا ضربه‌ی کاری‌تر
«از اول هم دوستت نداشتم»
باز هم کشنده‌تر
«نمی‌خواهم دوستت داشته باشم»

دور اسمت خط می‌کشم
به سطرها می‌گویم
دست از افقی بودن بردارند
تا مثل مارهای خزنده
راه بیفتند روی دفترم
تا تو را با زهر کلمه بکشند

می‌نویسم تو
که «دوستت…»
«که از اول هم…»
«که نمی‌خواهم…»
بی اما و بی اگر
بی حرف شرط
بی حرف اضافه
می‌دانم بی صدا
می‌میری

#روشنک‌آرامش