تحت تاثير كنايه‌ها، گلايه‌ها و طعنه‌ها يا دخالت ديگران قرار نگيريد و بر پایه آن عمل نكنيد.

به عنوان مثال کودکتان در مهمانی خسته، گرسنه و يا كلافه است و بسيار طبيعی است كه كلافگى خود را با رفتارش نشان دهد. كم‌كم زمزمه اطرافيان بلند می‌شود كه شما نتوانستيد فرزندتان را خوب تربيت كنيد و در آخر شما براى ساكت كردن بقيه سر کودکتان فرياد می‌زنيد يا پشت دستش می‌زنيد و به‌طور عجيبی بقيه ساكت می‌شوند. اما فراموش نكنيم مهم نيست بقيه چه می‌گويند، زمانى كه اقدام به كارى کردید کودک آن را از طرف شما خواهد دانست.

اگر کودک شما مسئله‌ای را که او را آزار می‌دهد یا باعث اضطراب او می‌شود برای شما تعریف کرد حتی اگر خیلی هم پیش‌پا افتاده باشد، هیچ‌گاه به او نخندید یا واکنشی نشان ندهید که او احساس حماقت یا بی‌اهمیت بودن کند، بلکه سعی داشته باشید موضوع را از زاویه نگاه کودک ببینید، با نگرانی کودک همدلی کنید. چرا که این بی‌توجهی باعث می‌شود کودک به‌مرور به این نتیجه برسد که مشکلات خود را بروز ندهد و اگر زمانی مورد آزار و اذیت واقعی هم قرار بگیرید، آن را با شما در میان نگذارد.

فرزندتان رفتاری دارد که هرچه تذكر می‌دهيد اثری ندارد؟ به‌عنوان مثال از بيرون كه می‌آيد لباسش را گوشه اتاق پرت می‌كند و تا تذكر ندهيد آن را مرتب نمی‌كند؟

نكته همين‌جاست كه او عادت كرده بدون تذکر کاری انجام ندهد. به‌جای غر زدن، بگویید باید خودش لباس‌هایش را بردارد و آنها را مرتب سر جايش بگذارد با تکرار این روش احتمالا کودک و نوجوان شما متوجه می‌شود چه رفتاری از او انتظار می‌رود.

اگر کودک از پدر و مادرش بپرسد «منو دوست داری؟» یا «من برات مهم هستم؟»

اصلا نشانه خوبی نیست، یعنی کودک بر اساس رفتار یا کلام والدینش، به محبت آنها و دوست داشتنی بودن خودش شک کرده است، باید به کودک یادآور شوید او را در هر شرایطی دوست خواهید داشت و اهمیت داشتنش را گفتاری و رفتاری به او یادآوری کنید.

? کتاب روانشناسی بخوانید
@caferavanshenasi

شکل و نوع بازی‌هایی كه مادرها با فرزندانشان انجام می‌دهند، با بازی‌هایی كه معمولا پدرها انجام می‌دهند متفاوت است. كودكانى كه هر دو نوع بازى را دارند بهتر فعالیت‌هاى مناسب زندگى را مى‌آموزند، و رشد سالم و متعادل‌ترى را دارند. وقتی پدر با فرزندش بازى می‌كند بيشتر جنبه هیجانی و تفریحی دارند، برعكس بازى‌هاى مادرانه بیشتر آموزشی است و مادر ترجیح می‌دهد حین بازى به فرزندش آموزش دهد. كودک هنگام بازى با والدین دو دنياى مختلف را تجربه می‌کند، دنياهايى كه مكمل هم هستند و آموزش‌هاى هر دو، زندگى را بهتر به او می‌شناساند.

‏تهديد كودک به
دوست نداشتن،
تنها گذاشتن،
بچه خوبی نبودن
در او احساس ناامنی و بی‌ارزشی ايجاد می‌كند.

نگرانی از طرد و رهاشدگی در همه زندگی با او خواهد بود. و در بزرگسالی می‌تواند در او، ترس از دست دادن توجه و محبت ديگران ایجاد کرده و شخصیتی مهرطلب خواهد داشت.

کودکی که خیالش از عشق و آغوش مادر راحت باشد بهتر می‌تواند با محیط اطراف خودش در تعامل باشد، برود جستجو کند آن را بشناسد و تمایل کمتری به در آغوش ماندن نشان می‌دهد اما همین کودک با دیدن مادر به سمت او می‌دوند و خودش را در آغوش مادر می‌اندازند.

اما پدر و مادری که اشتیاقی برای در آغوش کشیدن کودک خود ندارند، کودک این احساس را کرده به مادر خود می‌چسبد و این چسبیدن نه از روی عشق بلکه از روی ترس است.

والدينی كه به كنجكاوى و حتی به سوالات به‌ظاهر عجیب کودک خود علاقه بيشترى نشان می‌دهند و فرزندان خود را تشويق می‌كنند تا چيزهاى تازه را امتحان کنند و ياد بگيرند و به دنبال ايده‌هاى جديد و بكر بگردند. درس مهمى به آنها مى‌آموزند: «دانش ارزشمند است».

وقتی کودک نقاشی می‌کشد، دائما از او نپرسید: چی کشیدی؟

نقاشی و رنگ‌بازی، فعالیتی برای تمرین مهارت‌های دست‌ورزی کودک و هماهنگی چشم و دست اوست.

این بازی خلاقیت کودک را پرورش داده و به او اجازه خیال‌پردازی می دهد.

کودک از نقاشی کردن لذت می‌برد نه از نتیجه نقاشی‌اش. این لذت را با پرسیدن بیش از اندازه سوال «چی کشیدی» از او نگیریم.