نمایشگاه کوچک من از تابلوهای کوچک مجموعه "زن ،انار گربه"که از دل فیلم طلاقم بده به خاطر گربه ها در آمد در سینما تک اسکوپیه پایتخت مقدونیه شمالی ،همزمان با نمایش فیلم طلاقم ... در جشنواره سینمای معاصر ایران و مقدونیه. 28 بهمن تا 4اسفند .
https://www.instagram.com/p/B9PoqUeAlBz/?igsh=bXVobnRncjlwbGc3

از مجموعه زن انار گربه. پرتره پاییز مادر
@rozaneoja

تابلوی " پاییز مادر" از مجموعه زن و انار و گربه در نمایشگاه جمعی کلکسیون پاییزه شمس
https://www.instagram.com/p/BOIVZ9Yhy8-/?igsh=M3UyZTIxcGwwbDl3

«جنازه‌ام زیر چکمه‌های شما نمی‌ماند
‏برمی‌خیزد
‏ستاره‌ای می‌شوم
‏خورشید، ماه
‏با باران می‌بارم و
‏جهان از گل‌های کوچکم سرشار می‌شود.»

‏• ناظم حکمت

@rozaneoja

رفته بود کردستان که چی؟
‏گفت: که به اونا بگه که چطوری آدم می‌تونه با آستین کت‌اش، گریه صورت‌اش رو پاک کنه. می‌فهمی؟

‏بیژن نجدی

‏پ.ن:
‏اگر باران بودم بر کردستان می‌باریدم.
‌
@rozaneoja

گران‌ترین انیمه ژاپن بدون تبلیغات!
به گفته توشیو سوزوکی، پسر و مرغ ماهیخوار گران‌ترین فیلمی است که تا به حال در ژاپن تولید شده است. این فیلم از هیچ تبلیغاتی جز پوستر مشهور استفاده نکرد. استودیو گیبلی هیچ تریلر، تصویر، خلاصه یا جزئیات بازیگری فیلم را قبل از اولین نمایش در ژاپن منتشر نکرد. در میان جوایز متعددش، برنده جایزه بفتا برای بهترین فیلم انیمیشن و جایزه گلدن گلوب برای بهترین فیلم بلند انیمیشن شد و همچنین نامزد جایزه اسکار بهترین انیمیشن بلند شد و احتمالا برندۀ اسکار بهترین فیلم سال هم بشود. از این حیث تحلیل انیمه پسر و مرغ ماهیخوار دارای اهمیت بالایی است.
پسر و مرغ ماهیخوار وام‌دار شهرت میازاکی و آثار قبلی او است و الا در مقایسه با اثر رقیب خود یعنی انیمیشن «مرد عنکبوتی: در میان دنیاها» که اثری به شدت قدرتمند در فرم و ساختار و داستان است اگر این شهرت را نداشت در فستیوال‌های فیلم شاید یکه‌تاز نبود.

در جهان تخیلی زیرین که در واقع جهان ماقبل این جهان است. روح‌های بامزه سفید رنگ گردی به نام وارواراها وجود دارند که در واقع انسان‌ها قبل از به دنیا آمدن هستند. زن ماهیگیر توضیح می‌دهد که در دنیای ما صف قایق‌ها توهم هستند و تنها چیزی که وجود دارد مرگ است. زن ماهیگیر ماهی می‌گیرد و به وارواراها و موجوداتی سیاهرنگ که یادآور جنیان هستند و کلاه به سر دارند ماهی می‌فروشند چون خودشان قدرت صید ماهی ندارند. این جهان عجیب در آن طوطی‌هایی انسان‌خوار وجود دارند و بر اساس یک سنگ قدرتش تأمین می‌شود و دائم باید قطعه‌ای سنگ شبیه اسباب‌بازی گذاشته شود تا تعادلش به هم نخورد. واروارها تا جهان بالا پرواز می‌کنند و تبدیل به انسان می‌شوند اما پلیکان‌ها به وارواراها حمله می‌کنند و آن‌ها را می‌خورند و هر بار دختری در قایق به نام هیمی با آتش آن‌ها را می‌سوزاند و مانعشان می‌شود. پلیکانی که سوخته کنار دستشویی حیاط، به ماهیتو می‌گوید پسرم به زندگی‌ام پایان بده و انتخابم نبوده در این دنیا باشم، ما پلیکان‌ها هر بار که بخواهیم به جهان بالایی برویم فراموش می‌کنیم، چون غذای کافی نیست مجبوریم وارواراها را بخوریم و دریاها نفرین شده هستند.
در واقع این جهان خاص در مسیر آیین شینتو و آنیمیسیم و روح‌دار بودن طبیعت است. در این جهان زمان و مکان قابل تغییر و خدشه هستند و حالتی غیر مادی دارند. طوطی‌های این دنیا که آدم‌خوار هستند، وقتی به دنیای اصلی برگردند به طوطی معمولی تبدیل می‌شوند، مادرِ ماهیتو در قالب بچه در آنجا حضور دارد، عموبزرگش در آنجا هست، در راهرویی که پر از در است به جاهای مختلفی دسترسی مکانی دارند و تمام این مکان حول یک سنگ قدرتمند ساخته شده است و خدای این جهان یک خدای احمق است، کسی که که صرفا چون عشقش کشیده شرور را خلق کرده تا پلیکان‌ها مجبور به خوردن وارواراها(انسان‌های قبل از تولد) باشند و بعد بسوزند و زجر بکشند.

در واقع مقبره سنگی یک مگالیث یا مگالیت(Megalith) است. مگالیث‌ها بناهای سنگی باستانی هستند که در جاهای مختلفی از دنیا دیده شده‌اند. این‌ها گاهی مقبره برای مردگان بوده‌اند و گاهی نقش یک پرتال را بازی می‌کرده‌اند و گهگاهی نیز در مسائل نجومی استفاده می‌شده‌اند. مگالیث‌ها در ژاپن محدود هستند و بیشتر در کره‌ وجود دارند. مگالیث به مدلی که در انیمه هست یعنی دو سنگ عمودی در کنار و یک سنگ افق روی آن در واقع دُلمن نام دارد که نمونه‌ش را می‌توانید در جزیه گانگوا کره جنوبی ببینید که قدمتی حدود 3هزار سال قبل از میلاد دارد.
مگالیتیک‌ها(یا مگالیث‌ها) در شمال شرقی و جنوب شرقی آسیا یافت می‌شود. در لیائونینگ، شاندونگ و ژجیانگ در چین، ساحل شرقی تایوان ، کیوشو و شیکوکو در ژاپن، استان دانگ نای در ویتنام و جنوب آسیا یافت می‌شوند. بیشترین مگالیتیک‌ها در کره است. باستان‌شناسان تخمین می‌زنند که ۱۵۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰۰ مگالیت در شبه جزیره کره وجود دارد

حسین قلی بنا، پدربزرگ جلیل، در اوایل قرن نوزدهم میلادی برای پیداکردن کار از خوی به نخجوان رفته و در آنجا با دختری از همشهریانش ازدواج می کند. حاصل این وصلت پسری به نام محمد قلی بود که پدر جلیل می باشد

میرزا جلیل نیز ۲۱ بهمن ۱۲۴۴ -دهم فوریه ۱۸۶۶- در دهی به نام نهرم دیده به جهان می گشاید. مادرش سارا خانم دختر مشهدی بابا و دایی‌اش شاعر معارف پرور علی بابایف بود. جلیل خواندن و نوشتن زبانهای تورکی ، فارسی و روسی را در مدارس شهر نخجوان فراگفت و در سال ۱۸۸۰ وارد مرکز تربیت معلم شهر گوری گرجستان گردید و پس از فراغت از تحصیل ۱۶ سال در مدارس نخجوان و ایروان به تدریس پرداخت. وی در سالهایی که با سمت آموزگاری انجام وظیفه می کرد داستان‌های جالبی از زندگی مردم آذربایجان به رشته تحریر درآورد ایشان اغلب در کارهای عام المنفعه هم پیشقدم بودند، به تأسیس مدارس اقدام می نمود و به نفع جمعیت‌های خیریه، در صحنه‌های نمایش شرکت و کارگردانی می کرد
میرزا جلیل پس از ۱۶ سال تدریس، در ایروان به شغل وکالت دادگستری مشغول می شود. وی سال ۱۹۰۴ در تفلیس با محمدآقا شاه تختی لی مدیر روزنامه شرق روس آشنا می گردد. چون شاه تختی از قدرت قلم و تعهد اجتماعی وی اطلاع داشت، اورا به همکاری با روزنامه‌اش دعوت می کند، میرزا جلیل نیز پذیرفته و نخستین تجربه روزنامه نگاری خود را آغاز می کند
اوایل سال ۱۹۰۶ وی موفق به اخذ امتیاز یک نشریه فکاهی به نام ملانصرالدین می شود و در هفتم آوریل همان سال، با انتشار نخستین شماره ملانصرالدین در تفلیس، به مثابه ستاره درخشانی در آسمان مطبوعات آذربایجان ظاهر شده و علاوه بر زادگاهش، اغلب سرزمین های شرق را نورباران می کند. دکتر سلام الله جاوید می نویسد: «اغلب روزنامه‌های منتشره در آذربایجان، گرجستان، روسیه و ارمنستان انتشار روزنامه را به میرزا جلیل تبریک می گویند. اشخاص روشنفکر مثل دکتر نریمان نریمانوف، میرزا عبدالرحیم طالبوف، حیدر عمواوغلو، علی مسیو، آقامعلی اوغلو، آقایوف، حق وئردی اوف با ارسال تلگرام تبریک، موفقیت ملانصرالدین را خواستار می شوند. » میرزا جلیل در روزنامه ملانصرالدین با امضاهای مستعار هردم خیال، دلی ، سرتیق، موزالان، قارین قولی و نظایر آنها مقالاتش را امضا می کرد
میرزا جلیل در این سالهای پربار، ضمن قلم زدن در روزنامه ملانصرالدین به نوشتن داستانهای اجتماعی نیز ادامه می دهد. داستانهای «آزادی در ایران » و «بچه ریشو » وکمدی‌های «مرده‌ها ، » «کتاب مادرم » و «مجمع دیوانگان » از یادمان‌های هنری جاویدان اوست، به ویژه کمدی مرده ها که در شمار آثار کلاسیک جهان درآمده و با «تارتوف » مولیر و «بازرس » گوگول برابری می کند. میرزا جلیل در این داستانها، صحنه‌های جالبی از معیشت و طرز زندگی مسلمانان قفقاز تصویر کرده است
این آثار که مشحون از حقایق تلخ و سرشار از زهرخند و استهزا هستند، هنوز هم با تیراژ بالا و به زبانهای مختلف در سراسر دنیا چاپ می شوند. جلیل محمدقلی زاده از سال ۱۹۰۶ میلادی روزنامه ملانصرالدین را با مسئولیت مستقیم خود منتشر می کرد و از سال ۱۹۱۲ تا ۱۹۱۴ یعنی آغاز جنگ جهانی اول انتشار روزنامه را با دستیاری علیقلی غمگسار ادامه می دهد، ولی به علت آغاز جنگ، روزنامه تا سال ۱۹۱۷ تعطیل می گردد
پس از انقلاب اکتبر روسیه، میرزا جلیل به تفلیس آمده، مجدداً ملانصرالدین را منتشر می کند، لکن پس از چندی به علت کشمکش‌های داخلی گرجستان، ارمنستان و آذربایجان و تنگنای مالی و اقتصادی، انتشار روزنامه به تعویق می افتد و میرزا جلیل نیز رهسپار قره باغ گردیده در روستای کهریزلی ساکن می شود، ولی به دلیل ناآرامی‌های منطقه و به پیشنهاد برادر خود میرزا علی اکبر که از یاران ستارخان و همچنین خیابانی بود تصمیم به سفر به تبریز و انتشار روزنامه در آنجا می گیرد
وی روز ۱۶ شهریور ماه به تبریز می رسد. حمیده خانم همسر مهربان میرزا جلیل تعریف می کند: «در همین روز، هواداران ملانصرالدین برای دیدن میرزاجلیل آمدند. روز بعد تعداد کسانی که به دیدار ما آمدند زیاد شد. سومین روز تعدادشان به ۵۰،۶۰ نفر رسید و ما به زحمت می توانستیم از میهمانان پذیرایی کنیم. در آن روزها حکومت دموکراتیک به رهبری شیخ محمد خیابانی در تبریز بر سر کار بود
برای میرزا جلیل، مصلحت دیدند که به دیدار او رفته و اجازه انتشار ملانصرالدین رابگیرد. » غلام ممّدلی می نویسد: «میرزا جلیل همراه با میرزا علی اکبر روز ۱۹ شهریور ماه به دیدار شیخ محمد خیابانی می روند
@rozaneoja