اولین چیزی که به شاگردان یاد می‌دهم، این است که از نوشتن، نترسند. راحت و آسوده باشند. قرار است بنویسند، همان کاری که از کودکی انجامش داده‌اند. ترس، یعنی ماندن بین دو چیز: خوب یا بد و درست یا غلط. در نوشتن هیچ زمان، اولین خوب و درست نیست و به فرض، اگر هم غلط…

یکی از نقاط ضعف دوران معلمی‌ام و خاطره‌ای تلخ و نامبارک، بها دادن اشتباهی و بسیار به شاگردی بود که آجر اول دنیای هنری‌اش توسط فردی معلوم‌الحال کج گذاشته شده بود و از همان اول، چمدان بسته، آماده در خروجی بود! باورش سخت است اما حقیقت دارد... او را در مدت چهار…

یکی از نقاط ضعف دوران معلمی‌ام و خاطره‌ای تلخ و نامبارک، بها دادن اشتباهی و بسیار به شاگردی بود که آجر اول دنیای هنری‌اش توسط فردی معلوم‌الحال کج گذاشته شده بود و از همان اول، چمدان بسته، آماده در خروجی بود! باورش سخت است اما حقیقت دارد...
او را در مدت چهار یا پنج ساله، از صفر به جایی رساندم که مقام اول یکی از جشنواره های استانی را به دست بیاورد که آن هم با کمک و همراهی شبانه‌روزی بود و در آخر، قدر لحظات را ندانست و همان آجر کج، چنان در رفت که همه چیز آوار شد. او با چمدان آماده و درون دستش، سالم خروج کرد و به همان جهان کج ساخته‌ای رفت که از همان اول، بدون کشف و پیشرفت دادن، به آن‌جا تعلق داشت و رخت هنر دور ریخت و هزار آزار و رنجش، با بیماری قدرناشناسی عاید معلم شد...
اگر به چهار سال گذشته بازمی‌گشتم، قوه کشفیه خود را سه‌صدباره خاموش یا صرف ستاره‌ای دیگر می‌کردم؛ برخی ستاره‌ها، بعد از پرنوری، نه قدر نورشان را می‌دانند و نه می‌دانند چطور به روشنایی خو کرده‌اند و ذات کج‌شان، راهی جز مرگ و خاموش کردن گوشه‌ای را بلد نیست‌...

✍ #امیرنمازی - #چهارشنبه ۷ شهریور

#تجربه | #شکلات_معلمی | #درس | #امیرنمازی | #ما_به_نوشتن_نیاز_داریم | #نوشتن_را_صادقانه_دوست_بداریم

به جای بازی جدید مجازی، عمیق‌تر کتاب بخوانیم، بیشتر بنویسیم، یک درجه بهتر آدم خوبی باشیم و قر و اطوار جدید را دنبال نکنیم؛ اگر فقط یک درصد این پیرو بودن را در دنیای واقعی و ارتباطاتمان وارد می کردیم، قطعا بهترین نسل را برجای‌ می‌گذاشتیم...

#

داشتم به روال زندگی عادت می‌کردم تا این‌که شنیدم معادل فارسی تلفن «دورگو» هست!

#جمله_امروز
#توییت_نویس