بحث آخرم اینکه برا جاج کردن لازم نیست ۱۵۰۰ تا پیام ناشناس بخونی و فشار بخوری.
اگه شما بهتر تو بحثای رندوم جواب می‌دی (چون من اینجا کنفرانس علمی ندادم)، بفرما من همین تریبونم‌ رو‌ که فکر می‌کنی زیادم هست، یه شب می‌دم دست شما، شما جواب بده. استفاده کن ازش، شاید بقیه هم یاد گرفتن.

چه قد شک کردن چه قد ناامید شدن چه قد جنگیدن چه قد همو طرد کردن چه قد سرد شدن چه قد عصبانی شدن چه قد سختی کشیدن و اتفاقا دراما هم دیدن، حالا چه از طرف درون رابطه شون چه بیرون اینا جز ذات روابط و زندگی انسانیه توهم بس واقعا مسئولیت پذیری رو انتخاب…

چه قد شک کردن
چه قد ناامید شدن
چه قد جنگیدن
چه قد همو طرد کردن
چه قد سرد شدن
چه قد عصبانی شدن
چه قد سختی کشیدن
و اتفاقا دراما هم دیدن، حالا چه از طرف درون رابطه شون چه بیرون

اینا جز ذات روابط و زندگی انسانیه
توهم بس واقعا
مسئولیت پذیری رو انتخاب کنید و در کنارش روابط سمی رو بشناسید که مبادا تو تله ش بیوفتین یا اصلا یه رابطه سمی بسازید

ینی از پیدا کردن هدف تا یادگیری زبان و مهاجرت تا اینکه سامسونگ بهتره یا آیفون روتین پوستی ، چه کتابی بخونیم، چطور کات کنیم، ارثمو چطور از بابام بگیرم و ترکیبات سالاد شیرازی ازش سوال پرسیدن همه رم تک به تک پاراگراف به پاراگراف جواب داده خب معلومه خداس که…

ینی از پیدا کردن هدف تا یادگیری زبان و مهاجرت تا اینکه سامسونگ بهتره یا آیفون
روتین پوستی ، چه کتابی بخونیم، چطور کات کنیم، ارثمو چطور از بابام بگیرم و ترکیبات سالاد شیرازی ازش سوال پرسیدن
همه رم تک به تک پاراگراف به پاراگراف جواب داده
خب معلومه خداس که این همه اطلاعات داره دیگه
بایدم بپرستنش

بچه‌ها پیاما تموم شدن، یه چندتا رو‌ محدود فکر کنم ‌جواب ندادم. ولی کلا مکالمه جالبی بود، ممنون و شبتون بخیر 💚

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ من تو پروسه اپلای برای دانشگاهها هستم و بزرگترین آرزوم در لحظه اینه که همون شهری قبول بشم که دوست پسرم اونجاست. همزمان سر کار هم میرم و زندگیم شده همین دو تا: کار و اپلای و کمی هم دانشگاه. احساس…

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
من تو پروسه اپلای برای دانشگاهها هستم و بزرگترین آرزوم در لحظه اینه که همون شهری قبول بشم که دوست پسرم اونجاست.
همزمان سر کار هم میرم و زندگیم شده همین دو تا: کار و اپلای و کمی هم دانشگاه.
احساس می‌کنم input مغزم خیلی خیلی کم شده.
احساس می‌کنم قبلنا بیشتر فکر می‌کردم. الان یه مدلیه که خیلی وقت برای کار کردنم میذارم و تایمهای محدودی که جفتمون بیداریم و وقت خالی داریم رو هم با دوست‌پسرم حرف می‌‌زنیم.

نمی‌دونم چطور بگم، همه چی سر جاشه و با سرعت معمولش داره جلو می‌ره اما انگار من نیستم. انگار من فقط یه رباتم این وسط که خودشو با کار مشغول کرده تا زمان بگذره و به چیزی که می‌خواد برسه.

همش اون مثال معروف انیمیشن soul یادم میفته که خانومه راجع به ماهی توی اقیانوس می‌گه: this is water. What I want is the ocean.

اقیانوس همین اطرافمه ولی نمی‌بینمش و حسش نمی‌کنم.

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ النا چیکار کنیم صبحا بتونیم زود از خواب بلند شیم؟ هر کار میکنم آلارم تنظیم میکنم تهش صبح خاموشش میکنم و میخوابم دیگه واقعا خودمم خسته شدم 🫠😭

هدفم از این بحث همینه، تاثیر بعضی چیزا غیرقابل انکاره ولی خوبه که تلاش کنیم یکم فرصت بدیم و یهو از اول کنسل نکنیم طرف رو.